Pierre’s Pennenstreken: Jazzbejaarde

Het genieten van muziek is meestal een feest der herkenning. Dat is met jazzmuziek niet anders. Een jazzbejaarde zoals ik, heeft het voordeel dat hij veel jazzlegendes ‘live’ heeft kunnen meemaken.

Jonge jazzmusici zijn genoodzaakt hun muzikale voorbeelden via de grammofoonplaat, cd, dvd – of, tegenwoordig van YouTube of Instagram – te leren kennen. Dat dat geen handicap hoeft te zijn, bewijst het kwartet van saxofonist/componist Claudio jr De Rosa dat zaterdagavond 16 november 2019 in Bacchus speelde. De hele moderne-jazzgeschiedenis kwam voorbij – met originele, eigen variaties.

Het begon al meteen bij het eerste nummer. De sax van Claudio speelde zonder begeleiding de intro. Meestal speelt de drummer de eerste maten – en pianist Oscar Peterson speelde op concerten in Amsterdam en Den Haag ellenlange preludes voordat zijn bassist en drummer invielen. Maar een saxofoon die de toonzet… bijna nooit. Origineel.

Dan volgde het thema dat ik herkende als in bebop-stijl. Mijn eerste nachtconcert was dat van drummer Art Blakey’s Jazz Messengers in het Concertgebouw. Ik fietste ’s nachts met Arnold Parzer naar Amsterdam; het was in december 1958 en het vroor. ‘Hard bop’ werd er gespeeld. Ik was bijna zestien en ik hoorde voor het eerst Moanin’Whisper Not en I Remember Clifford – nummers die klassiekers zouden worden.

De parelende pianosolo van Xavi Torres doet in het begin denken aan Tommy Flanagan en Paul Smith die ik een paar jaar later zag als begeleider van de zangeres Ella Fitzgerald – ook een nachtconcert (ik beschikte inmiddels over een ‘eend’, 2CV, die ik tegenover het Concertgebouw parkeerde). Maar Xavi’s opbouw eindigt steeds heftiger, tot hij op het laatst zelfs op Cecil Taylor begint te lijken – die ik in de Rotterdamse Doelen zag, na saxofonist Archie Shepp (die ook Claudio lijkt te hebben beïnvloed). 

Maar de saxofonist begint met lange hoge tonen die lijken op die van Oliver Nelson die ik hoorde, samen met altsaxofonist Piet Noordijk, op een zondagmiddag in de legendarische jazzclub Sheherazade in de Amsterdamse Wagenstraat. Dan volgen er snelle loopjes à la Sonny Rollins – die ik in het Concertgebouw hoorde, uitsluitend begeleid door bas en drums.

Ook denk ik aan het ‘klassieke’ kwartet van John Coltrane; ik zat achter het podium en door het hypnotiserende spel van de saxofonist zag ik de hoofden in de zaal als ballonnetjes opstijgen.

Als pianist Xavi Torres een intens duet speelt met bassist Mauro Cottone, moet ik denken aan pianist Bill Evans die in de grote zaal van het Concertgebouw de geluidsversterking liet uitzetten om volstrekt akoestisch te kunnen samenspelen.

En Rotterdammer Sander Smeets doet denken aan Max Roach, de enige drummer die doodziel alléén een concert gaf in de toenmalige jazztempel Paradiso…

Zo brengt een jong jazzkwartet zestig jaar muziekgeschiedenis in deze jazzbejaarde tot leven. De jazz staat nog een grote toekomst te wachten!

(De links verwijzen naar de muziek van de genoemde musici; soms verschijnt eerst een commercial – die weggeklikt kan worden)

Tekst Pierre Tuning, foto pr Bacchus

(advertentie)

2 reacties

  1. Jazz verbindt de jazzliefhebbers Pierre. Mooie pennenstreken van je weer.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *





banner_martinez
adv desiree klein
mjk-advies
LJ-de-Vries
S4H
flower art museum
historische tuin
adv-Toneel
banner_martinez
adv desiree klein
mjk-advies
LJ-de-Vries
S4H
flower art museum
historische tuin
adv-Toneel