Nieuwe Nederlanders: ‘Inburgering vond ik ingewikkeld’

Door: Jan Dreschler. Op 22 augustus 2024 werd de Hongkongse Sue Wong (42) Nederlandse. Zij woont met haar man Steven en hun inmiddels vijf jaar oude zoon Travis sinds anderhalf jaar in een nieuwe woning in Stommeerhof. Nederland is haar nieuwe land waar het gezin met plezier woont. Het viel voor haar niet mee om te wennen en de taal is weerbarstig. Gelukkig is Steven in de buurt om hier en daar dingen te verduidelijken.

Steven en Sue zijn beiden afkomstig uit Hongkong. Maar er is een verschil. Steven woont zijn hele leven al in Nederland, is hierop opgegroeid en heeft hier gestudeerd. Hij spreekt dan ook perfect Nederlands. Sue kwam vijf jaar geleden over.

Vanwege zijn banden met Hongkong ging Steven daar regelmatig met vakantie en werd op enig moment voorgesteld aan Sue en het klikte. Een poosje was er sprake van een lange afstandsrelatie, maar uiteindelijk besloot Sue om naar Nederland te komen. Ze was natuurlijk wel eerst een paar keer op bezoek geweest.

Minpuntjes
Er waren beslist wel wat minpuntjes in Nederland, zoals de kou en de regen. Haar aankomst in september was wat dat betreft ook niet in het meest geschikte jaargetijde. Het leven was ook anders. Winkels gingen wel erg vroeg dicht en het leven was saaier dan ze gewend was. Kortom, de cultuur was heel anders. Wij Nederlanders denken dat Nederland een druk en vol land is, maar als je uit Hongkong komt dan is het hier wel heel rustig.

Jachtig leven
We hebben het over het verschillen tussen Nederland en Hongkong. Het leven in Hongkong is anders. “Het grootste verschil is misschien wel dat het leven daar zo jachtig is. Bij alles is er haast. Zelfs het eten wordt snel besteld en vervolgens snel naar binnen gewerkt. Het is een cultuur van ‘time is money’. Fastfood lijkt wel uitgevonden te zijn voor de Hongkongse situatie. Als je aansluit in een rij voor de kassa dan sta je in no time vooraan en wordt je onmiddellijk aangespoord om snel te bestellen en te betalen.”

Mensen wonen er dicht op elkaar. Sue woonde er op de 33e verdieping van een van de talloze hoge flatgebouwen. Ook opgroeien in Hongkong is anders. Er zijn veel kinderen en school en werk zijn ontzettend belangrijk. Dat betekent dat je al van jongs af aan een veel intensiever scholing krijgt dan hier in Nederland.

Sue was verpleegkundige en specialiseerde zich in de zorg voor oudere mensen. Dat heeft ze in Hongkong zo’n tien jaar gedaan totdat Steven ‘in the picture’ kwam. Sinds haar komst naar Nederland werkt ze in een winkel waar voedingswaren verkocht worden. Het is een setting waarin ze zich met de taal goed kan redden. Teruggaan naar haar oude beroep is iets wat ze wel zou willen, maar dan moet haar Nederlands eerst beter worden.

Er was in de eerste jaren niet echt een dringend belang om goed Nederlands te leren. Ze woonden in die tijd in Amsterdam, hadden veel internationale contacten en konden zich uitstekend redden met de Engelse taal. Maar sinds de komst van hun kind en het wonen in Aalsmeer is dat anders. Nu is het hun beider wens om hier te blijven want ze voelen zich hier thuis.

Moeilijke taal
“De inburgering vond ik wel ingewikkeld,” zegt ze, “ik ben eigenlijk te oud voor het leren van een nieuwe taal ofschoon die leeftijd natuurlijk nog wel meevalt. Maar Nederlands is gewoon wel een moeilijke taal. Wat ook niet helpt is dat ik in Amsterdam nauwelijks Nederlands hoefde te praten en Steven en ik praten binnenshuis vooral Chinees met elkaar. Dus je moet het buitenshuis leren. In de Amsterdamse tijd was er geen gevoel van urgentie. Toen kwam COVID en was sociaal contact helemaal uit den boze, maar nu begint het langzaam te komen. Als er niet al te snel gesproken wordt krijgt ik het meeste wel mee. Zoals bij de inburgeringsplechtigheid op het gemeentehuis. Dat vond ik een mooie ceremonie waarbij de essentie voor mij wel duidelijk was. Het was ook wel bijzonder omdat ik op dat moment echt besefte: nu word ik Nederlandse.”

Stabiele situatie
Eens in de een of twee jaar wordt een familiebezoek gebracht aan Hongkong. En ook de familie en vrienden van Sue komen af ten toe naar Nederland. “De eerste jaren had ik wel last van heimwee. Maar nu ons kind naar school gaat en we een beter netwerk hebben en ook sinds ik werk, gaat dat beter. Er is nu een stabiele situatie ontstaan.”

Schooltas in vlaggenmast
Dat nieuwe netwerk bestaat zowel uit buitenlandse als uit Nederlandse mensen. Sue houdt inmiddels van Nederland. Er zijn nog wel dingen waar ze zich over verbaast. Bijvoorbeeld dat op een verjaardag niet alleen de jarige, maar ook de hele kamer gefeliciteerd wordt. Of het feit dat je als je je diploma gehaald hebt op school je de vlag en je schooltas in de vlaggenmast hijst. Ook het uitdelen van beschuit met muisjes bij de geboorte van haar kind was een nieuwe ervaring.

Ondanks de verschillen tussen Hongkong en Aalsmeer maakt Sue wel de indruk haar weg gevonden te hebben. “Nederland is mijn land voor de rest van het leven. Tenzij we opeens de staatsloterij winnen, dan gaan we lang op reis om nog veel meer van de wereld te zien.”

(Foto’s: Jaap Maars)