Kees zijn laatste Weekaatje

Door: Arjen Vos. Afgelopen pinksterweekend vond op de velden van FC Aalsmeer voor het 46e jaar het Weekaatje plaats. Dit keer met thema ‘In the Air’ waarmee de organisatie alle kanten op kon.

Het kinderkampeerspektakel dat in 1978 begon met een weekend tijdens het WK voetbal in Argentinië, groeide van 90 deelnemende kinderen in acht tenten, uit naar een evenement met bijna 400 kinderen in 25 tenten. Tussen de 100 vrijwilligers liep er dit weekend eentje rond die alle edities meemaakte. Al was het voor Kees van ’t Schip ook de laatste keer. De man van de techniek, de aankleding, klompen en de twist kijkt terug op een mooie tijd.

Verrassing
Terwijl de kinderen na een dagje fanatiek poldersporten in het Hornmeerpark uitkijken naar de vers gebakken friet, is Kees van ’t Schip achter het clubhuis met een aggregaat in de weer. Dit keer niet op zijn klompen, hoewel die onlosmakelijk met Kees’ verschijning zijn verbonden. Of hij even zijn werkzaamheden wil laten liggen voor een interviewtje. Verrassing van zijn medestafleden. Bepaald geen straf want Kees vertelt graag en heeft vele laatjes in zijn hoofd met ontelbare anekdotes en herinneringen.

‘Waarom niet zelf’
Het idee van het evenement ontstond volgens Kees naar aanleiding van de toenmalige NKS kampen waaraan jongeren uit heel Nederland meededen en ook RKAV een vaste afvaardiging had. “Het enthousiasme daarvoor liep bij ons wat terug, het werd steeds moeilijker om teams vinden en toen zeiden we: ‘waarom doen we het niet zelf’. Geen hele week maar een weekend. Eerst twee nachten maar dat vonden we al snel zonde van alle moeite dus na twee jaar hebben we het gecombineerd met Pinksteren waardoor we een nacht extra hadden.”

‘Niet zo’n succes’
Kees was 23 jaar in de tijd van het memorabele WK waarin Nederland de finale verloor van Argentinië. “We hadden in de kantine van RKAV een televisie neergezet waarop we met zijn allen een wedstrijd hebben gekeken. Welke wedstrijd weet ik niet goed meer, maar volgens mij niet de finale. Dat voetbal kijken was eigenlijk niet zo’n succes, dat zorgde voor een onderbreking van het weekend.”

Zelfgemaakte zeephelling
Wie ooit heeft deelgenomen of hier kinderen heeft gehaald of gebracht weet dat kosten noch moeite worden gespaard voor inrichting, aankleding en vermaak. Niet alleen wordt er een tentenkamp opgezet, er verrijst zowat een compleet dorp in het bijpassende waarbij veel aandacht is voor decoratie. Dat er flink wordt uitgepakt is ook al iets wat stamt uit de begintijd. Al zouden dingen die toen gedaan werden, nu niet meer door de beugel kunnen, meent Kees: “We maakten bijvoorbeeld zelf een zeephelling door middel van een steigerstelling waar we een schuine plaat tegenaan zetten. Als de kinderen daar vanaf gleden kregen ze een behoorlijke klap als ze beneden kwamen. Tegenwoordig gebruiken we voor dat soort spellen opblaastoestellen.” Als Kees gevraagd wordt hoogtepunten uit alle voorgaande edities dan noemt hij ‘het Wilde Westen’ en ‘China Town’. “Dat je een bijna echte straat inloopt is voor de kinderen iets geweldigs. We probeerden altijd voor elk jaar een nieuw thema te bedenken maar het Wilde Westen was zo succesvol dat we dat nog een keer hebben gebruikt.”

Tot de hoogtepunten behoren wat kees betreft ook de poldersportdag en de disco-avonden. “Elk jaar dans ik de twist, dat kennen de kinderen helemaal niet. Maar als ze mij zien dansen vinden ze het prachtig en gaan ze mooi meedoen.”

Speurtocht met code
Een snel rekensommetje leert dat wanneer Kees al 46 jaar betrokken is bij het Weekaatje, de kinderen van destijds inmiddels de leeftijd hebben dat ze kleinkinderen hebben die nu als deelnemer meedoen. Vindt Kees dat de kinderen door de jaren heen zijn veranderd? “Je hebt soms periodes waarin kinderen wat lastiger zijn maar daar zetten we dan goede leiding op. In 46 jaar tijd is het misschien een of twee keer gebeurd dat we een kind naar huis moesten sturen. Wat wel veranderd is, zijn de ontwikkelingen op gebied van de techniek. Neem bijvoorbeeld de sociale media, de kinderen doen tegenwoordig een speurtocht met een code die ze op hun mobieltje krijgen en als leiding houden we elkaar op de hoogte met appjes. Ik heb nu alweer meer dan 100 berichtjes op mijn mobiel staan. Niet dat ik ze allemaal lees…’

Fantastische groep
Wie Kees zo vol enthousiasme over het Weekaatje hoort praten, kan bijna niet geloven dat hij ermee stopt. Toch vindt hij het tijd om een stapje terug te doen, al blijft hij op de achtergrond beschikbaar voor advies aan de jongere garde. Eigenlijk was hij een aantal jaar geleden al van plan om te stoppen maar toen was het vanwege de samenstelling van de groep vrijwilligers niet het juiste moment. “Nu hebben we een fantastische groep die probeert de lijn voort te zetten die we jaren geleden uitgezet hebben. De 50 jaar volmaken vond ik te ver gaan. Ik ben 79, wil wat meer rust en er wat vaker met de caravan erop uit. Het is namelijk niet alleen het weekend, de organisatie vraagt het hele jaar door veel tijd.”

Steunpilaren
Dat Kees geïnterviewd wordt vindt hij allemaal prima maar niet zonder de namen van Peter en José Kruijer te noemen. Allebei jarenlang enorme steunpilaren voor het evenement. “Peter is helaas vorig jaar overleden maar José is nog altijd zeer betrokken en actief. Onder meer bij het maken van de decors en de doeken met alle jaarthema’s die hier langs het veld staan.”

Behalve het interview zat het weekend vol met verrassingen voor Kees. Zo kreeg hij van zijn mede stafleden een radio, een stel kwartels en een paar ‘gouden’ klompen. Ook heeft elk deelnemend team een klomp versierd die Kees bij de prijsuitreiking overhandigd kreeg.

(Foto’s en film: Arjen Vos)