IJscoman Cees: ‘In sommige buurten is het rustiger geworden’

Door: Laurens Niezen. Al ruim veertig jaar trekt de 66-jarige ijscoman Cees van Vliet dagelijks door de dorpen in de omgeving, van maart tot de eerste week van november. “Het is leuk werk,” zegt hij met een glimlach, “maar naarmate je ouder wordt, voel je het wel.’’

In Aalsmeer, Kudelstaart, Rijsenhout, Uithoorn en Nieuwveen kennen de inwoners zijn welkomstgroet. De schorre toeter van de oldtimerbus waarmee Cees de wijken bezoekt en de mensen verblijdt met zijn verse softijs. Zijn dagen beginnen vroeg. “Eerst schoonmaken, dan ijs maken en daarna de straat op,” vertelt hij. Van half acht tot tien uur is hij bezig, zeven dagen per week.

Van metselaar tot ijsmaker
Cees begon zijn loopbaan in de bouw als metselaar. “Maar in 1980 ging het slecht in de bouw, mijn schoonvader die net was begonnen met het ijs vroeg of ik zin had om op de ijskar te rijden. Zo is het begonnen.” Een cursus ijsbereiding volgde, en sindsdien is Cees het blijven doen. In de winter deed hij nog wat metselwerk, maar niet veel. Ook werkte hij een tijdje bij een touringcarbedrijf en bracht hij schoolkinderen naar zwembad De Waterlelie. “Dat was leuk om te doen,” zegt hij, “maar daar ben ik inmiddels mee gestopt.”

Echte boerenmelk
Het dagelijkse start- en eindpunt is de bedrijfsruimte achter zijn huis aan de Bennebroekerweg in Rijsenhout. Daar staat de bus geparkeerd en bereidt hij zijn ijs. Dat is overigens een echt streekproduct. Melk haalt hij bij een boer aan de IJweg in de Haarlemmermeer en de eieren bij een kippenboer in de omgeving van Rijsenhout. “Veel mensen weten dat niet maar sommigen wel, en die willen geen ander ijs meer,” vertelt hij trots. Op zijn bus staat het ook duidelijk geschreven: ‘Bereid met echte boerenmelk’. Het recept: eerst melk in de ketel, dan de eieren en die substantie wordt aan de kook gebracht tot zo’n 60 à 70 graden. Daarna gaan de overige grondstoffen erbij en nog een extra bak melk. Het resulteert in een volle smaak die in de wijde omgeving gewaardeerd wordt..

Nooit tekort aan ijs
Hoe hij weet hoeveel ijs hij per dag moet maken? “Een kwestie van ervaring. Dat voel je op een gegeven moment aan,” zegt hij, “ik kom nooit te kort. Het ijs blijft in principe een week lang goed, maar meestal is het voor die tijd al op.”

‘Ik blijf liever bij mijn oude wijken’
Zijn vaste klanten kent hij inmiddels goed. “In mijn oudste wijken, zoals de Ophelialaan en de Hugo de Vriesstraat, verkoop ik nog steeds het meeste. Maar sommige buurten zijn rustiger geworden. Mensen verhuizen, en de nieuwe bewoners kennen het niet vanwaar ze vandaan komen. De helft van Aalsmeer loopt niet zo goed meer. In Nieuw Oosteinde had ik in een lange straat eerst zes klanten en nu nog maar twee. Dan blijf ik toch liever bij mijn oude wijken. In Kudelstaart, Nieuwveen en Uithoorn draait het wat dat betreft wel beter.”

Pech
Een enkel keertje heeft hij wel eens pech met zijn ijskar. “Dan bel ik iemand om me weg te slepen,” zegt hij nuchter, dat is vorig jaar nog gebeurd en ja, dat is wel even balen.” In geval van nood heeft Cees nog een tweede ijskar waar hij op terug kan vallen.

Rust in de winter
Als het seizoen voorbij is, volgt de grote schoonmaak. “Alle machines moeten dan van de kant.” Tijd voor vakantie is er niet veel. Een week per jaar gaat hij met zijn vrouw weg. “Meestal gaan we naar Terschelling. Vroeger gingen we nog naar het buitenland, maar dat hoeft van ons niet meer.”

Zijn echtgenote gaat overigens zelden mee op de kar, “alleen als we naar de spottersplaats op het Schiphol-terrein gaan, dan heb ik iets meer rust.’’

Geen opvolging
Cees heeft twee dochters maar geen van beiden voelt iets voor het ijsvak al helpen ze soms wel een handje mee. “De oudste werkt bij de Etos, de jongste in de kinderopvang . Die is daar helemaal gelukkig.” Een opvolger heeft hij dus niet. “Zolang ik het volhoud, blijf ik rijden,” zegt hij.

Zijn vergunning bij Schiphol is voor negen jaar. “Die staat op naam en is niet overdraagbaar. Als ik ziek ben, mag er ook niemand invallen.” In Aalsmeer heeft hij een vergunning voor een jaar, “vroeger was het voor vier jaar, maar dat wijzigt steeds.’’

‘Ik eet alleen mijn eigen ijs’
Zijn assortiment bestaat wisselend uit de smaken aardbei, chocolade, banaan en sinaasappel. De populairste? “Banaan, sinaasappel en chocolade,” zegt hij zonder aarzelen. Zelf houdt hij ook van die smaken,“ik eet niet elke dag ijs hoor, alleen als ik er eentje verkeerd tap of tijdens het maken om te proeven.” Probeert hij wel eens ijs bij een ander? “Nee, dat doe ik nooit. Ik eet alleen mijn eigen ijs.”

(Foto’s: Arjen Vos, video Laurens Niezen)