Gemeente communiceert beperkt

Beschouwing door: Joop Kok. Mocht u niet naar de raadsvergadering van vorige week donderdag gegaan zijn, dan heeft u niets gemist. Tenzij u twee uur lang op een gratis croquet had willen wachten. Dat was de tijd die de raad nodig had om in alle beslotenheid over een rapport te spreken dat ging over het gebeuren rond het vertrek van twee wethouders en de lessen die we daaruit kunnen leren. Voor mij tijd om in de burgerzaal met anderen in gesprek te gaan over wat zij van het gebeuren vonden. Dat verschilde nogal, voor de één was de val van Kuin zijn eigen schuld, voor de ander was hij er ingeluisd en een derde vond het typisch Kuinesk. Niemand die het zeker wist, het waren getuigenissen van geruchten. Niet zo gek eigenlijk, de communicatie vanuit de gemeente lag vooral op het beschermen van de persoonlijke levenssfeer van de betrokkene(n) en in het geheel niet op het voorkomen van speculaties. Wat ik er van wist kwam niet uit het gemeentehuis maar van een interview op AV en een gesprek met Kuin zelf.

Checks and balances
Binnenvallen in een vergadering die al twee uur heeft geduurd is als het aanzetten van de tv waar je midden in een film valt. Constant stel je jezelf de vraag waar gaat dit over, wat is hier aan de hand, wat ging hier aan vooraf? Zo hoorde ik, in een samenvattend verslag de burgemeester zeggen: “Wat we met elkaar geleerd hebben van de situatie in den Haag toen een staatsrechtelijk onderzoek naar één van de collegeleden volgde, was dat die rechter zei: Het is niet aan de strafrechter om die oordelen te vellen, u als politiek moet die checks and balances met elkaar afspreken wat toelaatbaar is en wat niet, en dat hebben we met elkaar wel heel goed geconstateerd. Ik ben dan ook heel hoopvol naar de toekomst toe.”

Speculaties volop
Waar gaat dit over, vroeg ik me af? Heeft men de wandelpaden van Kuin tegen het licht gehouden en deze met elkaar besproken? Waarom, als dat zo is, zouden we daar dan niet als burger bij aanwezig hebben mogen zijn? Om hem niet te schaden? Maar hij is al geschaad. Wie ik ook spreek men heeft het erover, de één positief de ander negatief. Speculaties volop en een gemeente die zwijgt en die hoopt dat na het reces iedereen de zaak vergeten is. Dat kan, maar het is ook mogelijk dat, net als in gezinnen waar bepaalde onderwerpen niet bespreekbaar zijn, het zwijgen tot traumatische gevolgen kan leiden.

Rijker als mens
Waarom die angst? Toen ik na het besloten deel de zaal in liep, zaten de raadsleden er redelijk ontspannen bij. Nergens sporen van mensen die elkaar waren aangevlogen. Maar als zij dat zo in alle rust met elkaar konden bespreken kan een burger dat toch ook in alle rust aanhoren? Of is een raadslid anders? Zou het ons als burger juist niet rijker als mens maken als we de verschillende invalshoeken en overwegingen aan zouden horen die door de politici waren geuit? Zou het voor ons niet leerzaam zijn om te kijken hoe met dit toch zeer menselijke drama werd omgegaan? Misschien zouden we wel tot de conclusie komen dat de vraag van goed of kwaad of wat wel en wat niet kan, niet altijd makkelijk is te beantwoorden. De raadzaal als theater van gedachtes die tot nadenken stemt