Geloof In Aalsmeer: De Lijnbaankerk

Het is zondagmorgen en het belooft een mooie lentedag te worden. Onderweg op de fiets klinkt het gehamer van een stel bonte spechten door het gebeier van verre kerklokken heen. Het is zo’n windstille ochtend waarin het donkere geruis van de A4 in de verte en een landend vliegtuig nauwelijks die stilte weten te doorbreken. We zijn onderweg naar de Lijnbaankerk, wat in de volksmond een strenge kerk heet te zijn. Daar start om tien uur een zogeheten bevestigingsdienst onder leiding van dominee Pim Hogenbirk.

Volgend jaar op 3 juni 2019 bestaat deze christelijk gereformeerde gemeente precies 100 jaar. Het begon allemaal in een zogenaamde ‘klompenschuur’ aan de Zijdstraat tegenover korenmolen De Leeuw. Daar waren klinkende Aalsmeerse namen als Van Zijverden, Van Leeuwen, Trommel,  Van der Meer, Jongkind, Heeren en Eveleens van meet af aan bij betrokken.

Monument dat onderdak biedt
Doordat de kerk groeide en groeide werd er na een jaar of twaalf beslist om een nieuw kerkgebouw te bouwen aan de Lijnbaan. Dat gebouw, nu een gemeentelijk monument, werd ontworpen door de Aalsmeerse architect Berghoef en is herkenbaar door het functionele maar elegante karakter. Het biedt tot op de dag van vandaag onderdak aan een geloofsgemeenschap van op dit moment rond de 400 leden waarvan circa 130 kinderen en jongeren.

Geen eiland meer
Stond de kerk destijds op een eiland tussen akkers en kassen, met de bouw van de wijk Dorpshaven is de kerk midden in de samenleving terecht gekomen. Het karaktervolle gebouw houdt moedig stand tussen de aanwassende nieuwbouw. De Lijnbaan, de weg waaraan de kerk staat, is als vanouds tijdens een dienst over vrijwel de hele lengte gevuld met geparkeerde auto’s. Koster van dienst is Piet Verburg, broer van de wethouder. Hij ontvangt ons hartelijk op het plein voor de hoofdingang.

‘Zware jongens’
Op de vraag of de kerk een strenge kerk is antwoordt hij dat er niets strengs is aan blij zijn met je geloof. Hij verwijst ons door naar een zijingang waar de dominee en de ambtsdragers, samen de kerkenraad, te vinden zijn. Een van de kerkbezoekers wijst de kamer aan waar, zoals zij dat zegt, ‘de zware jongens’ zich voorbereiden op de dienst. De deur van die ‘zware jongens’ staat gewoon open en ook hier is het onthaal gastvrij.

Dominee vertrekt
Het is in die kamer dat we horen dat de dominee dit jaar gaat vertrekken en dat er een opvolger moet worden gezocht. Dominee Pim Hogenbirk is in 2011 bij de gemeente gekomen en in november 2018 gaat hij met emeritaat, ofwel met pensioen. Voordat de gemeente echter een nieuwe dominee aanstelt, wil de kerk eerst antwoord of een visie op de vraag wat voor soort kerk de Lijnbaankerk in 2022 wil zijn. Wanneer de toekomstvisie klaar is kan er een bijpassend profiel van de opvolger gemaakt worden. Dat is het plan.

Meetlint
Er zijn weinig lege plekken in de kerk ondanks dat er de laatste jaren een kleine krimp is opgetreden in het ledenbestand. Alle houten banken zijn goed gevuld en verder zijn er weinig tierelantijnen. Er staan bloemen, er brandt een kaars, er staan muziekinstrumenten klaar en er is een kansel. Het plafond is hoog en het dak wordt gesteund door stevige vierkante balken. De leden van het kerkbestuur, ouderlingen en diakenen, zitten aan de zijkant in een eigen bank. Er zijn veel kinderen aanwezig die halverwege de dienst vertrekken naar het jeugdhonk. Vlak daarvoor hebben ze mogen ontdekken dat een meetlint van een kleermaker van alles kan opmeten, maar niet die onmetelijke liefde van God.

Hart van de dienst
De dienst gaat verder met het zingen van psalmen begeleid door een band met twee zangeressen, een pianiste en een gitarist. En dat zingen gaat gewoon uit volle borst en overtuiging, dat is te horen. Er wordt gebeden en er is natuurlijk een preek. Veelal het hart van een dienst. Deze keer gaat het over de vraag; ‘Niet in eigen kracht’? naar aanleiding van het evangelie van Marcus. Volgens de dominee is het zaak om de wereld in te trekken en gewoon tegen jezelf te preken met geloof in de eigen kracht. Van passief in een rookstoel zitten wordt niemand beter. Volgens hem is de leer werken, geen vroom geleuter maar ervaren en doen wat is opgedragen. Troost is er dan te vinden in het evangelie.

Nieuwe ambtsdragers
Tot slot van de dienst zijn er twee nieuwe zogeheten ambtsdragers geïnstalleerd. Het is een officieel moment waarin de mannen Bart Schouten en Wouter de Vries geknield middels handoplegging worden bevestigd tot lid van de kerkenraad. Dat doen ze voor een periode van vier jaar. Na de inwijding schuiven de mannen nog wat onwennig in de bank van de raad. Tegelijkertijd treden er drie leden terug uit diezelfde raad. Een lid is er of ouderling of diaken. De diakenen zijn meer naar buiten, naar de samenleving gericht terwijl de ouderlingen zorgen voor het pastorale geestelijk werk. De dienst wordt besloten met een gezang.

Gastvrij voor vreemdeling
Wat wel opvalt is dat de kerkenraad uit een elftal van alleen mannen bestaat. Een van die mannen, overigens ook de gitarist van dienst, vertelt samen met zijn vrouw over het Buddyproject dat de kerk is gestart. Het betekent dat er op dit moment zo’n twintig asielzoekers worden geholpen met wonen, ondernemen van activiteiten en elkaar ontmoeten. Het is een voorbeeld van een project waarmee de kerk actief is in de samenleving en gastvrij wil zijn naar de vreemdeling. Daar worden nog mensen voor gezocht trouwens.

Zonder vrouwen geen kerk
Zo wordt er ook samengewerkt met andere kerken in de feestweek, wordt er geholpen met verhuizen, samengewerkt met de Voedselbank en als het nodig is worden mensen naar het ziekenhuis gebracht. Om een paar voorbeelden te noemen van activiteiten buiten. Hiervoor bestaan allerlei commissies waarin veel vrouwen betrokken zijn. Het is maar zeer de vraag of deze kerk kan bestaan zonder vrouwen, zo werd uw verslaggever ingefluisterd. Het gaat echter om de landelijke synode. Die moet op een zeker moment besluiten of vrouwen een plaats in de kerkenraad mogen bezetten. Tot het zover is blijft het, ondanks de wat eigenzinnige koers van de Lijnbaankerk in Aalsmeer, gewoon bij het oude.

Tekst Jan Daalman, foto's Jaap Maars

(advertentie)