Column: ‘Oosterbad’

Door: Belle Fleur. Met onze kleinzoon, acht jaar, gaan we die middag na schooltijd richting Oosteinder poeltje om een middagje in het Oosterbad door te brengen. Hij heeft tenslotte intussen al drie diploma’s op zak.

Als eerste meldt  hij ons zijn zwembroek nog thuis te hebben laten liggen. Een tegenvaller. Via een omweg belanden we een uur later in het zwembad. Het water is koud. Aan de hand van opa gaat hij richting hoge duikplank. Mannen onder elkaar. Met argusogen volg ik het tafereel.

Hij moet en zal met de grote jongens van de hoge duikplank. Ik spreek mijn veto uit. Het is tenslotte zijn eerste keer.

Het ziet eruit alsof hij vast van plan is toch te gaan. Opa grijpt niet in.

Van één lijn trekken tegenover ons kleinkind is helaas geen sprake. Mij staart hij vanuit de hoogte al ja-knikkend, aan. Ik blijf aan de kant volhardend nee-schudden. Ondertussen vraag ik mij handenwringend af of mijn gezag hem ook over een afstand van vijftig meter zal bereiken, dan wel of het enig effect zal sorteren. Hij heeft karakter. Ik ook.

Na luttele minuten zie ik vanuit de verte zijn aarzeling. Hij keert gelukkig terug op zijn schreden.

Onder aan de trap beloof ik hem de volgende keer samen met zijn vader de sprong te mogen wagen. Schrale troost.

Het volgende probleem dient zich aan. Ons kleinkind heeft voor het eerst de beschikking over een eigen portemonnee met zelf verdiend geld. De muntjes branden in zijn zak. Alle grote jongens zou hij eens flink gaan trakteren. Weer oma, die er een stokje voor steekt. Hij mag niet alle centjes in een keer uitgeven, wat hij vast van plan is. Heel wat wijze (…) woorden van mijn kant zijn nodig hem te overtuigen het niet te doen. Geen ijzersterk betoog. Ineens voel ik mij ontzettend bejaard.

Onder de parasols dommelen de vaders in luie ligstoelen een beetje weg. Zij hebben tenslotte een vrije middag. De zwemjuf past wel op hun gebroed. Het is papadag.

Naast me zit een jonge vrouw die het moederschap onnodig serieus neemt. Haar man bevindt zich in het pierenbad met een blonde tweeling. De vrouw geeft vanuit haar stoeltje in de schaduw, instructies vanaf de zijkant.

Voor we huiswaarts keren krijgt onze kleinzoon een groot ijsje, ondanks het feit, dat het geen donderdag is. Dit is namelijk een huisregel.

Oma voelt zich gerechtigd  hiervan af te wijken. Ik ben niet voor niets zijn oma.

Belle Fleur houdt van de natuur, van wandelen, van buiten zijn. Elke dag. Bloemen spelen een belangrijke rol in het dagelijks leven. Erover schrijven ook. Zingen, schilderen en lezen maken het leven compleet. Een Aalsmeerse in hart en nieren.

Belle Fleur.