Column: ‘Kudelstaart op de schop’

Door: Paul Bras. Als kostverdiener van een eenpersoonshuishouden rij ik dagelijks naar mijn werkplek in de stad Utrecht. Mijn route kent weinig tot geen fileleed in tegenstelling tot de verkeersstroom die zich vanaf het zuiden van Utrecht richting Den Bosch begeeft. De A2 is een drukke verkeersader die de laatste weken nogal negatief in het nieuws is gekomen vanwege de wegafsluitingen in de richting van Den Bosch. Dat geeft veel overlast in de dorpen rondom de A2 vanwege de forensen die de snelste weg naar huis zoeken. Iedereen heeft op het nieuws die enorme files kunnen zien. Automobilisten zaten uren vast in het verkeer, de omwonenden klaagden steen en been. Veel overlast, weinig begrip.

Het werken aan de wegen en in de steden en dorpen is noodzakelijk vanwege het onderhoud aan de infrastructuur en bijvoorbeeld de energietransitie. Het afbouwen van fossiele brandstoffen betekent dat we meer gebruik zullen maken van duurzame energie. Huishoudens schakelen over naar duurzame energie, er verschijnen meer en meer elektrische auto’s op de weg en die moeten allemaal worden opgeladen. De huidige infrastructuur is daar onvoldoende op berekend.

En dat zullen we weten ook. Mijn dagelijkse ritje naar het werk vraagt regelmatig enige creativiteit bij het vinden van alternatieve routes. Bouwend Nederland zit niet stil, de routes bij Vrouwenakker, De Hoef en de Noordse Buurt worden afwisselend voor langere tijd afgesloten. Geen probleem, dan rijden we een stukje om.

Ook in Kudelstaart zijn de werkzaamheden gestart. Het is wel gelijk een breed offensief. Vanaf eind augustus wordt er gewerkt aan de Hoofdweg, de Mijnsherenweg, het Robend en de Bilderdammerweg. Het offensief duurt van 26 augustus tot 28 oktober. Maar dan is het ook klaar. Het gaat om reconstructies, asfaltering, wegverharding en het leggen van kabels en leidingen. Een heel project wat meerdere problemen aanpakt. Het verkeer wordt omgeleid en dat merken we in de wijk. Voor het eerst stond ik al vroeg in de ochtend in de file op de Calslager Bancken. Die file stelde helemaal niets voor natuurlijk, maar het was wel even wennen.

Ik heb bewondering voor de wijze waarop deze werkzaamheden worden uitgevoerd. Het werken aan de weg wordt zo geregeld dat de wegafsluitingen voor de omwonenden en het busverkeer voor weinig overlast zorgen. Na 17 uur kun je weer van de wegen gebruik maken. Wel rustig rijden, want de weg zit vol kuilen en ligt vol stenen en gruis wat niet goed is voor de bandjes. Overdag blijft de weg open voor het openbaar vervoer. Dat vind ik toch knap. Ik vind het al irritant als de schoonmaker overdag mijn bureau komt reinigen en dat gebeurt slechts één maal per dag. Dat valt in het niet met de vergelijking dat er ieder half uur een bus over je noeste arbeid rijdt. Overigens wil ik hier onmiddellijk mijn grote waardering uitspreken richting onze collega’s van de schoonmaak die iedere dag onze werkplek leefbaar houden. Dat noem ik nog eens betekenisvol werk. En zo is het ook met alle wegwerkers die in weer of geen weer ervoor zorgen dat wij weer over mooi geasfalteerde wegen veilig thuis komen.

De wegafsluitingen zorgen ook nog voor een positief element. Ik moet eerlijk bekennen dat ik wel eens de auto pak om boodschappen te doen in ons winkelcentrum. Dat is niet milieuvriendelijk maar wel makkelijk. Hoef ik niet die boodschappen te sjouwen. Maar nu pak ik toch maar de fiets, of ik ga lopen. Want ik ben met die omleidingen met de auto langer onderweg dan de tijd die het me kost om bij onze grootgrutter mijn maaltje bij elkaar te scharrelen. En het is nog goed voor de conditie ook

Paul Bras is een geboren en getogen Amsterdammer die nooit gedacht had ooit een Kudelstaarter te worden. Totdat zijn woonplaats een café kreeg, toen was hij om. Zou zelfs van de daken kunnen schreeuwen dat hij daar ‘groos’ mee is. Muzikaal talent maar dat schreeuwt hij dan weer niet van de daken. Bescheiden en zachtmoedig.