Column: ‘Gezin’

Door: Daphne Klein. Regelmatig ben ik trots op de Aalsmeerse CAMA Gemeente. Een kerk is een mooi iets, als er ruimte is voor liefde, acceptatie, samenwerking en respect. Wat dat betreft lijkt het op een gezin, waar natuurlijk best wel eens wat mis kan zijn, maar waar het ook een voorrecht kan zijn om erbij te horen. In mijn eigen gezin is dat niet anders.

Zo ook jaren geleden, toen  ik op vakantie was in de Ardennen met mijn drie puberzonen van toentertijd 14, 16 en 18 jaar. We verbleven in een bungalowtje op een vakantiepark, toen ik ineens angstig hulpgeroep hoorde. Mijn jongste bleek al een flinke tijd opgesloten in de badkamer. Het slot was stukgegaan en na talloze verwoede pogingen om de deur open te krijgen, had hij eindelijk besloten om ons luidkeels deelgenoot te maken van zijn benarde situatie.

Ik dacht het met gemak te kunnen oplossen. Met een muntje zouden we die deur zo weer open hebben. Niets was minder waar, ook van buitenaf bleek de deur onvermurwbaar.

Bij de receptie zou vast wel iemand zijn, die ons kon helpen. Dachten we. Een briefje met de openingstijden vertelde ons dat we nog wel een paar uur moesten wachten…

Een mogelijkheid tot bevrijding zou zijn om er via het badkamerraampje uit te klimmen. De badkamer bevond zich echter op de eerste verdieping dus moest er nog wel een hoogte overbrugd worden. We begonnen tafels en stoelen op te stapelen, zodat mijn jongste uit het raam op onze geïmproviseerde stellage zou kunnen stappen.

Nou vonden wij het wel maar hij dit helemaal niet zo’n goed idee en onze aanmoedigingen leken alleen maar het tegenovergestelde effect te hebben. Doodsbang bleef hij zitten waar hij zat, in zijn badkamergevangenis.

Wat konden we nu nog verzinnen? Vindingrijkheid was geboden.

Mijn oudste, die als eerste het idee had geopperd de tafels en stoelen op te stapelen, dacht een volgende oplossing te hebben gevonden. In de speelgoedhoek lag een bodyboard en triomfantelijk liet hij me die zien. Zijn broertje zou hierop, zo uit het raam, het dak af kunnen surfen…

Gelukkig kwam mijn middelste zoon met een ander idee; voor hem was klimmen al sinds zijn prille peutertijd een ‘way of life’ en hij stelde voor om via de stellage de badkamer IN te klimmen en zo zijn broertje te gaan helpen.

Zo gezegd, zo gedaan en eenmaal binnen, wist hij de benen van mijn jongste zo te manoeuvreren dat ze uiteindelijk via het badkamerraam op de tafels en stoelen belandden. Langzaam maar zeker kwam er vertrouwen en gleed hij, zijn angst overwinnend, veilig naar beneden.

Met het grootste gemak klom de middelste weer de badkamer uit en daar stonden we dan met z´n allen, alsof we net een groots en meeslepend avontuur hadden beleefd.

Mijn oudste glunderde en zei hoe trots hij was op dit gezin. En ja…toen was ik het ook.

P.S. Toen de receptie weer open was, kreeg ik een gereedschapssetje mee om de badkamerdeur weer open te krijgen. Met wat brute kracht is dit uiteindelijk gelukt.

Daphne Klein is woonachtig in Kudelstaart en actief lid van de Aalsmeerse CAMA Gemeente (ACG) waar ze regelmatig te horen en te zien is als gitaarspelend zangeres. Ook buiten de kerk toont ze haar artistieke talent. Onder meer met het maken van schilderijen.