Column: ‘Dood zijn duurt zo lang’

Denkend aan de dood kan ik niet slapen,
En niet slapend denk ik aan de dood

J.C. Bloem

Door: Erik van Itterzon. Ik schreef al eerder over de Begraafplaats. Niet zo gek, ik kom er vaak, want hoe ouder je wordt, hoe meer bekenden je op je rondje kunt bezoeken. Het is er prachtig, altijd staat er wel een boom of struik uitbundig te bloeien. Als je mazzel hebt en er komt géén vliegtuig over is het er ook nog heerlijk rustig. En kijk, de molen draait, da’s mooi meegenomen. En als je een beetje je best doet hoef je de blokkendozen die verderop in de polder staan niet te zien.

Er zijn vast ook mensen die er nooit komen, omdat ze er niets mee hebben of het zelfs een beetje eng vinden. Het is onherroepelijk dat wandelen over een begraafplaats je doet realiseren hoe nietig we zijn, zoveel mensen daar begraven zijn jonger gestorven dan ik nu ben. Toch word ik er nooit verdrietig, kom er juist levenslustig vandaan. Ik mag nog, zij moeten hier blijven.

Even langs Cees. Dichter bij het vermoeden kom ik niet, maar is dat niet voldoende voor zo’n mysterie… staat er op zijn steen. Cees zette je altijd al aan tot denken en gaat daar, tot de dag van  vandaag, mee door.

Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: ‘Heer, Heer, één ogenblik!

Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.

P.N. van Eyck

Vroeger was er altijd een grote ploeg tuinmannen bezig om de begraafplaats te onderhouden. Het zag er dan ook altijd keurig uit. Tenminste een van de tuinmannen van destijds is inmiddels zélf daar begraven, het is maar goed dat hij niet meer kan zien hoe het tegenwoordig gesteld is met het onderhoud. Dit voorjaar groeide het onkruid overal goed, dus ook op de begraafplaats. De paden tussen de graven kleurden groen. Schoffelen is waarschijnlijk te duur, spuiten (roundup) mag niet meer, dus wordt het onkruid bestreden met heet water. De paden tussen de graven kleuren nu geel.

De tuinman valt niets kwalijk te nemen, die doet zijn stinkende best. Het is een keuze, een politieke keuze. Voor de mensen die er begraven liggen wordt (stevig) betaald, ik vind dat daar méér tegenover mag staan dan nu het geval is. Ook vorig jaar al deed het onkruid een serieuze poging het terrein over te nemen.

Hoe wil je dat er met de begraafplaats wordt omgegaan, hoeveel tijd en geld wil je besteden aan onderhoud en hoe netjes wil je het dan hebben? Onberispelijk, netjes, gaat wel of laat de natuur zijn gang maar gaan?

Ik verwacht altijd dat wel iemand in de gemeenteraad zit die zich over dit soort zaken druk maakt. Dat is kennelijk een hardnekkige misvatting mijnerzijds. Dat is dan jammer. Dus vraag ik het nog een keer: wie van de leden van de gemeenteraad loopt er wel eens een rondje over de begraafplaats? Is hij of zij het met me eens dat het onderhoud nog wel ietsje beter kan en zo ja, wil hij of zij dan beloven zijn/haar stinkende best te doen dit voor elkaar te krijgen? Ik wil graag één ding afspreken: wijzen naar Amstelveen is verboden, dan ben je af.

Namens Nies, Dirk, Nico, Cees, Henk, dr. Oei, Hans, Daan,  Jeroen, Wulf, Marianne, Maria, Johan, Aad, Corrie, Wies, Jo, Luuk, Walter, Rene, Tanja, Peter en Ilse hartelijk bedankt.

Erik van Itterzon

Dood zijn duurt zo lang

Het is niet fijn om dood te zijn.
Soms maakt me dat een beetje bang.
Het doet geen pijn om dood te zijn,
maar dood zijn duurt zo lang.

Als je dood ben, droom je dan?
En waar droom je dan wel van?

Droom je dat je in je straat
langzaam op een trommel slaat?
Dat iemand je geroepen heeft?
Droom je dat je leeft?

Maar ach, wat maak ik me toch naar,
het duurt bij mij nog honderd jaar
voor ik een keertje dood zal gaan.

Ik laat vannacht een lampje aan.

Willem Wilmink