‘Brug over Molenvliet is onzalig plan’

Door: Joop Kok. Naarmate steeds duidelijker wordt wat de gevolgen zijn van het burgerinitiatief om een wandelverbinding aan te leggen tussen het Schinkelbos en de Westeinderplassen (Groene Lint kent nog hobbels – AALSMEERVANDAAG), zoekt Jan Hofstra, de molenaar van de Stommeermolen, de publiciteit en medestanders om de plannen tegen te houden. Wanneer ik hem ga bezoeken heeft hij net het gras gemaaid. Aan het hek, met mijn fiets aan de hand, stel ik me voor en vraag ik wat er aan de hand is. Zonder een blad voor de mond te nemen, steekt ie van wal: “Op het gemeentehuis wordt niet logisch nagedacht over het begrip ‘Het Groene Lint’ en bovendien, historisch besef, en dat heeft de geschiedenis wel bewezen, heeft men niet.” Even waan ik me terug in de tijd toen molen- en geschiedkenner van Aalsmeer, Jan Lunenburg, nog leefde. Die kon ook zo recht voor zijn raap heldere kritiek leveren. Niet zo gek eigenlijk, ze waren goed bevriend.

Hij wijst naar het groen aan de overkant van de Molenvliet. “Kijk, dat was een rustige groene enclave waar hazen en fazanten ongestoord rondliepen. Men doet wel alsof het Groene Lint pas sinds kort bestaat, maar voor de dieren was dat er al lang. Zo gauw de mens dat soort gebieden gaat bewandelen, zeker met ongelijnde honden, zie je dat het aantal hazen en fazanten afneemt. Daar is niet over nagedacht. Ook zie je ineens, verharde paden in het landschap verschijnen. Zie je dat pad daar, schuin achter de molen langs de sloot aan de Linnaeuslaan? Dat is nieuw, maar waarom?” “Waarschijnlijk om het ook voor rolstoelgebruikers toegankelijk te maken,” antwoord ik. “Dat kan, maar het gevolg is wel dat er in plaats van een groen een grijs lint ontstaat. En dat is wat ik bedoel met er is niet over doorgedacht.”

Denk mee
Hofstra stuurde een ingezonden brief naar de Nieuwe Meerbode waarin hij zijn verbijstering uitsprak over het feit dat er een lage platte brug over de Molenvliet aangelegd gaat worden. “In eerste instantie was er sprake van een kippenbrug, net zoals er al één ligt aan de Stommeerkade.” “Ja, dat dacht ik ook”, geef ik als antwoord, “ik hoor het Marcel Bartels (een van de initiatiefnemers van Het Groene Lint, red.) nog zeggen, er komt een mooie kwakel over de Molenvliet. Gaat dat dan niet door?” “Nee, om financiële redenen en waarschijnlijk dan ook vanwege de toegankelijkheid voor rolstoelgebruikers, komt er een platte brug. En dat gaat weer ten koste van de schaatsmogelijkheden op de Molenvliet. Die wordt met ruim 350 meter ingekort. Steeds wanneer het effe vriest, bel ik naar Leiden dat ik stop met de bemaling om zo de Molenvliet de kans te geven om dicht te vriezen. Ik  denk mee en dat zou ik ook graag van de gemeente zien.” “Tja, maar als het een platte brug wordt dat tast dat toch de grandeur van de Molenvliet aan,” geef ik als antwoord. “Dat is wat ik bedoel met er wordt niet doorgedacht.”

Voorkom extra verharding
“De gemeente houdt de bewoners voor om in verband met de waterhuishouding en biodiversiteit zoveel mogelijk tegelvrije tuinen te realiseren. Maar wat zie je als gevolg van dit burgerinitiatief? Dat er verharde paden worden aangelegd. Hoe inconsequent kun je bezig zijn?”

Toon historisch besef
“Maar wat bedoelde u met een gebrek aan historisch besef,” vraag ik hem. “U kent vast wel het Spoorlijnpad aan de Stommeerkade. Duidelijk verhoogd in het landschap is een pad zichtbaar dat nog verwijst naar waar ooit de spoorverbinding lag met Haarlem. Het is een spoor dat verwijst naar een rijk Aalsmeers spoornetwerk. Dat wilde de gemeente weghalen. Gelukkig wisten 1600 bewoners dat te voorkomen.” “Dus u vindt eigenlijk dat de gemeente te weinig oog heeft voor het cultureel erfgoed?” “Overduidelijk, niet een brug over de Molenvliet is van belang, daar zitten te veel haken en ogen aan. Van belang is een brug in het Spoorlijnpad. Ik hoop met dit gesprek met u ook anderen te overtuigen en bezwaar in te dienen tegen dit onzalige plan voor een brug over de molenvliet.”

Mocht u als lezer nu denken dat Jan Hofstra zich na zijn verhaal in de molen zou terugtrekken, dan hebt u het mis. Hij nodigde me uit op zijn terrein en sprak met dezelfde gedrevenheid over het functioneren en de geschiedenis van de molen. Ik genoot ervan, ik moet wel zeggen dat ik bang was zo in zijn verhaal op te gaan dat ik zou vergeten aan welke kant van de molen de wieken draaiden…

Foto’s archief AV/Arjen Vos