‘Aalsmeer is een geweldig dorp om in te wonen’

(Leni Paul) Afghanistan, Mali. Zomaar twee namen van landen die regelmatig in het nieuws zijn en waarbij we dan onmiddellijk een beeld hebben van vechtende massa's, vetes, beschietingen. Kortom, gebieden die we associëren met gruwelijke strijd en stammenoorlogen.

Sam is een jonge Aalsmeerder en mogelijk de enige die in beide landen enkele maanden vertoefde. Hij schetst een beeld van zijn verblijf in een voor ons andere wereld.

Vooroordeel
Je vormt je onwillekeurig een beeld van een jongeman die er op uit trok naar gebieden waar een toerist doorgaans niet heen gaat. Avontuurlijk, vooraan als er gevaar dreigt en onverschrokken ten opzichte van ‘De Vijand’. Vooroordeel dus, want Sam (26) is een rustige en vriendelijke jongeman zonder krijgshaftig voorkomen. Spontaan, vertellen wat hij kwijt wil (“Nee, we mogen niet alles zeggen”) en zijn woorden zorgvuldig wegend.

Opleiding Havo aan het Alkwin Kollege in Uithoorn en daarna naar het VTOC, het vliegtuigtechnische opleidingscentrum van Fokker.  “Ik wilde na de Havo geen verdere opleiding en met mijn neus weer in de boeken, daar had en heb ik niks mee. Op een scholenmarkt maakte ik toen kennis met deze opleiding. Praktijk en theorie in de techniek waarbij ik in twee jaar vliegtuigonderhoudstechnicus kon worden. Ik kreeg een militaire keuring, want die opleiding valt onder het Ministerie van Defensie. Dat ik daarna uitgezonden kon worden wist ik van tevoren.”

Gepantserde containers
In 2008 volgde Sam bij de luchtmacht in Woensdrecht een militaire opleiding van 15 weken waarna drie tot vier maanden werd 'getraind' op de Apache-helikopter bij het 301 Squadron in Gilze-Rijen.

”In 2009 was mijn opleiding klaar en in september 2010 ben ik toen naar Afghanistan gegaan. Je komt dan in een beveiligd kamp en onze taak als vliegtuigmonteur is er speciaal voor het onderhoud en reparatie van helikopters in het kamp.”

Met wapens achter kwaadwillende Afghanen aan is volgens Sam niet aan de orde. “We bivakkeerden in gepantserde containers met zo'n 25 collega's en mochten het kamp niet af. Hoewel je best wel eens met een auto het kamp af had gewild om wat van het land te zien. Maar je zit toch in een oorlogsgebied, hoewel je niet het gevoel had dat het echt gevaarlijk was.”

Wereldverbeteraar?
Zo'n missie is toch opgezet om het lot van de bevolking daar te verbeteren. Heb je dan een beetje het gevoel, ik ben een wereldverbeteraar? “In Afghanistan zat dat er wel een beetje in, ja. Die Taliban bijvoorbeeld, die is toen, nadat wij als Nederlanders met anderen kwamen, wel verdwenen. Soms had ik wel een beetje een Suske en Wiske-gevoel, met name later in Timboektoe in Mali.”

Had je wel eens heimwee? “Nee, ik ben geen heimweetype en je kon bovendien regelmatig bellen met het thuisfront. En verder sport je, ga je voetballen en kaarten. Er is ook een echt groepsgevoel. Overigens waren er naast Nederlanders in Afghanistan ook Engelsen, Australiërs en Amerikanen ingezet.”

Tussengebied
Het moet onwezenlijk zijn om daarna, uit zo'n land in oorlog, weer terug te zijn in eigen land, in de dagelijkse regelmaat en het vrij rustig voortkabbelende leventje van alledag. “Ja, maar je gaat na de uitzending, voor je naar huis vliegt, altijd naar een tussengebied, mede om de overgang niet zo groot te laten zijn. Zo verbleven we bijvoorbeeld na de missie in Mali enkele dagen op Gran Canaria. Daar praat je dan ook met een psycholoog. Op de thuisreis vanuit Afghanistan hebben we als tussenstop op Kreta gezeten.”

Weer terug in eigen land werd luchtvaartbasis Gilze-Rijen zijn thuisbasis, maar ook in Duitsland, Engeland en Italië wordt de 'vakkennis'' op grote schietbanen onderhouden. Sam beklemtoont dat zijn onderdeel er is voor technische werkzaamheden. “Nee, ik hoef zelf niet te schieten.”

Thuisfront geruststellen
En toen besloot Nederland tot een missie in Mali en vertrok Sam naar die oud-Franse kolonie in Afrika. “In januari dit jaar ben ik voor drie maanden naar dat land uitgezonden. Anders als Afghanistan, avontuurlijker. Het is ook een land met veel verschillende stammen. In Afghanistan konden we de poort niet uit, terwijl dat in Mali, als je je kogelvrije vest aantrok, wel kon. Ik heb van Mali wel iets gezien, we konden het dorpje in om bijvoorbeeld iets te kopen. Overigens is Mali een straatarm land, een van de armste ter wereld.”

Sam was er in de periode dat er twee sterfgevallen onder de Nederlandse militairen waren. “Dat was op 17 maart van dit jaar. Dit was met een Apache en het was ook de eerste keer dat dit met dit type toestel is gebeurd.” De familie moet enorm geschrokken zijn toen ze dat op het nieuws hoorde. “Wij mochten toen het gebeurde later op de avond met het thuisfront bellen om ze gerust te stellen.”

Nooit kiezen voor kantoorbaan
Sam is nu weer dagelijks in Gilze-Rijen. Wacht er weer een nieuwe uitdaging? “Ik ben van maandag tot donderdagmiddag in Brabant en hou me bezig met het onderhoud, maar er is wel een kans dat ik volgend jaar april weer word uitgezonden.”

Op de vraag of hij van nature een avontuurlijke inslag heeft, komt het antwoord direct. “Nou, voor een kantoorbaan zou ik nooit kiezen.”

Aalsmeer is het helemaal
Ziet hij zichzelf dit tot zijn 65^e doen, werken bij Defensie en regelmatig vertrekken naar brandhaarden? “Nou nee, dat niet. Of ik in Gilze-Rijen zou willen blijven werken? Niet voor mijn hele leven, maar ik zit hier voorlopig nog heel goed.”

Hij zou nooit alles in Aalsmeer achterlaten. “Met Noord-Brabant heb ik niks. Ik vind Aalsmeer fantastisch. Ik heb hier mijn vrienden en Aalsmeer is een geweldige plaats om te wonen. Ik voetbal hier, we hebben de Poel, ik heb een bootje, mijn vriendin woont hier en er gebeurt hier van alles. Nee, Aalsmeer is het voor mij helemaal, ik ga hier nooit weg.”

Foto's: Een kijkje in een 'voor ons' andere wereld in een straatarm Mali (foto's Sam)