14 jaar sores – ‘Gemeente kan iets menselijker zijn’

“Ik draag nog wel oud zeer met me mee,” bekent Harold Stokman. “Het is een lang traject geweest dat als burger veel van je vergt. Ik vraag me af of de gemeente zich realiseert wat ze soms bij mensen overhoop haalt. Wij waren blij dat we eind januari af waren van alle ellende. Een streep eronder en verdergaan met je leven. We hebben nu onze rust weer en kunnen ademhalen. En we werken keihard om alles weer in het gareel te krijgen.”

Aan de nieuwe bladzijde begint Stokman (getrouwd, drie grote kinderen, werkzaam bij Blumen Online) in “een heel klein huisje” aan de Hornweg, uit de jaren dertig. Half zo groot als zijn vroegere woning, op Middenweg 29. Het was een prachtplek daar, toen hij het liet bouwen en er kwam wonen. Er zou een boekettenbedrijf achter het huis komen en in de bedrijfswoning, op 750 m2 grond in erfpacht, zou hij mooi “een oogje in het zeil kunnen houden”.

Eerste brief
Augustus 1999. Het gezin Stokman verhuist van Noorden naar de Middenweg. In december 1999 ligt de eerste brief van de gemeente op de deurmat. De N201 zou worden omgelegd en hij woonde op het tracé. Als er in het gebied grond verkocht zou worden, had de gemeente het eerste recht op koop (via de zogenoemde Wet voorkeursrecht gemeenten). “We laten het op ons afkomen, dachten we. Het zal wel een goeie regeling zijn.”

De gemeente tekent de nieuwe provinciale weg in eerste instantie op de plek van het huis. Daarna ernaast, op de op- en afritten. Vervolgens naast de op- en afritten. “Maar de geluidsbelasting bleef te hoog.”

Green Park
Jaren gebeurde er niks. Tot er gesprekken kwamen met Green Park Aalsmeer, dat namens de gemeente onderhandelt met bewoners en bedrijven in het gebied, waarin ook zijn woning lag. Kom maar met een voorstel, liet Stokman weten. “We vonden het prima als ze elders voor een soortgelijke situatie zouden zorgen.”

2008. Green Park komt met een voorstel. “Bij de rotonde aan de Hornweg waren kavels te koop voor 5 ton. Ja, zei ik, maar ik heb een woning en géén grond. Kan het niet met een erfpachtconstructie? 'Nee, dat doen we niet als gemeente,' was de reactie.”

Intussen wilde hij weten waar hij aan toe was. “Er kwam een 'descente', waarbij de rechter bij je thuis komt, met alle partijen aan tafel, waaronder de gemeente en Green Park. Nee, gezellig was het niet. Er rolde een bedrag uit, zónder schadeloosstelling. We kregen niet dezelfde situatie terug en waren het er dan ook niet mee eens. Tot 2010 bleef het rustig, er was weinig contact.”

Schadeloosstelling
Januari 2010. De gemeente biedt schadeloosstelling aan. “Dat was vanwege het omleggen van de Middenweg, om de kronkels eruit te halen. In september 2011 zouden we weg moeten en zouden zij de woning hebben. Achteraf zouden we het aanbod misschien hebben aangenomen, maar toen wezen we het af. Omdat het volgens ons nog niet voldoende was.”

Na dat aanbod deed Stokman een zet die hij achteraf betreurt. “We hadden het idee dat het allemaal wel opgelost zou worden en kochten in november 2010 een andere woning. Wetend dat we in september 2011 toch het huis aan de Middenweg uit moesten.”

Het nieuwe onderkomen was wel even wennen. “We hadden er moeite mee dat het klein was, maar het was vrijstaand, en dat wilden we absoluut. Het was ook een redelijke kavel en er zou naar onze zin een aanbouw komen. Het was concessies doen, maar we besloten ervoor te gáán.”

Bijna rond
Juli 2011. Stokman krijgt een bod van Green Park, waarmee hij in onderhandeling was. “Daar konden we ons in vinden.” Wel was er nog één hindernis te nemen: B&W moest zijn fiat geven. Onder die ontbindende voorwaarde werd er een koopovereenkomst opgesteld.

Hij heeft e-mails van Green Park waarin staat dat hij ervan uit kon gaan dat B&W akkoord zou gaan. Met dat in het achterhoofd ondertekende hij het contract. Er school echter een addertje onder het gras: de provincie zou een bijdrage leveren aan de aankoopprijs, maar trok zich terug.

Lager bod
Woensdag 21 december 2011. “Ik kreeg van Green Park bericht dat het 120.000 euro minder zou worden… Dat was vlak voor kerst…,” vertelt hij. In februari 2012 kwam Green Park met een gewijzigd voorstel, dat 80.000 euro lager lag dan eerst. Ook dat was onacceptabel voor hem. “Vanaf dat moment is het stil geworden.”

Verhuren
Oktober 2012. “Het water stond me tot de lippen.” Hij maakte samen met zijn vrouw een afspraak met wethouder Ad Verburg, die hij nog kende van een eerdere baan, om hem te vragen hoe de vork in de steel zat en of er een oplossing in zicht was. “Ik zei dat ik de woning aan de Middenweg anders zou gaan verhuren. Aan zeven, acht Poolse mensen.”

Dat was onmogelijk, gaf de ambtenaar die erbij zat, hem te verstaan. Want het huis had geen woonbestemming meer. “Ik had mezelf ingeschreven aan de Hornweg en netjes gemeld dat ik niet meer op de Middenweg woonde… Kortom, ik kon het dus niet verhuren. Óns huis! Zelfs op de vraag van mijn vrouw of terugverhuizen naar de Middenweg een optie was, werd negatief gereageerd. Het huilen stond haar nader dan het lachen.”

Burgemeester
December 2012. Harold Stokman en een oom van hem spreken met burgemeester Theo van Eijk. “Hij had zich goed ingelezen. Hij zou erachteraan gaan en ook lobbyen bij de provincie. In januari zou ik antwoord krijgen. Een dag voor zijn vertrek als burgemeester in juni werd ik keurig door hem gebeld. Er was beweging en er zou een oplossing komen.”

Juli 2013. Green Park doet Stokman een nieuw bod. “Een ton minder dan in 2011. Daar heb ik noodgedwongen ja tegen gezegd.” Wat restte, was de verkoopakte laten passeren bij de notaris. Of dat in september kon? “Want ja, alles tikt door.” Nee, het kon pas op 2 januari.

Telefoontje
Donderdag 2 januari 2014. Veiling FloraHolland belt de notaris op, vijf minuten voor het passeren van de akte. De veiling? Ja, die had aan de Middenweg de grond waarop zijn huis stond, inmiddels in bezit gekregen.

“De verkoop kon niet doorgaan. Ik had vanaf oktober 2011 nooit meer een factuur voor de erfpacht gehad, en dat zou FloraHolland gaan uitzoeken. Ik was in staat de auto te pakken en zo het gemeentehuis binnen te rijden. De notaris is er toen achteraan gegaan en op 30 januari was het voor elkaar.” Of hij wel nog even die achterstallige pacht wilde betalen.

Hartritmestoornissen
Het was Stokman niet in de kouwe kleren gaan zitten. “Je ziet door de bomen het bos niet meer. Al dat gezeik vreet zo ontzettend aan je. Plus de impact die het heeft op je gezin,” legt hij uit.

Vooral van 2011 tot begin dit jaar. “Het was een negatieve spiraal en mijn gezondheid kwam in het gedrang. Op een zondagnacht om één uur werd ik opgehaald door de ambulance. Hartritmestoornissen. Dat is drie keer gebeurd.”

Gemangeld
Wat hij in die veertien jaar zoal heeft ervaren? “Je wordt gemangeld tussen de overheden. Mededogen is er niet of nauwelijks bij de gemeente. Wilde ik dan het onderste uit de kan hebben? Nee hoor, ik wilde een goeie oplossing. Een plekje waar ik in een vergelijkbare situatie zou wonen,” stelt Stokman.

“Het is ook zo frusterend dat je niet weet waar je moet aankloppen. Ik had de publiciteit kunnen zoeken, maar zo zit ik niet in elkaar. Ik had ook alles liever zonder hulp van mijn ouders gedaan. Maar ik móést overstag, anders had de bank de stekker er uitgetrokken.”

Uiterste best
Stokman is niet cynisch geworden. Hij pleit zichzelf ook niet vrij. Zeker, hij heeft “fouten” gemaakt. Maar dan nog: “De gemeente kan een iets menselijkere instelling hebben. Die kan je het gevoel geven dat er naar je geluisterd wordt. Die kan het idee geven dat er serieus naar een oplossing wordt gezocht.”

Wat Stokman na alle sores “wrang” vond, was een opmerking van een contactpersoon bij de gemeente. “Die zei dat ik blij zou moeten zijn dat het huis gekocht was. Want de gemeente had haar uiterste best gedaan, zonder dat de noodzaak tot aankoop er was. Daar was toe besloten vanwege de omstandigheden… Hoe kun je zoiets zeggen als iets veertien jaar duurt?”

Foto's: Harold Stokman en zijn oude woning aan de Middenweg. (foto's Arjen Vos)