MEKKEREN

We kijken niet meer op van een sporter met een gekleurde hanenkam, een baard tot op zijn enkels en een lichaam als een schetsboek. In de jaren vijftig en beginjaren zestig, net voor het tijdperk van The Beatles en de hippies, was dat wel anders. Ik heb oude elftalfoto's erop nagekeken en zag bijna uitsluitend blanke, kortgeknipte en goed geschoren hoofden van Frische Hollandsche jongemannen. De lokale herenkappers Lamers, Bekkers, Blok, Landzaat, Assmann en De Reus waren in die jaren zeer bedreven in het modelleren van de coupe Pot à fleur – Aalsmeerser kon het niet. Een messcherpe scheiding op een van de hoofdhelften was de kroon op hun ambachtelijke arbeid. Omdat mijn oren toen al eigenzinnig buitenboord flapperden vroeg ik soms of ik 'gedekt' kon worden geknipt, een niet in de smaak vallend verzoek dat dus zelden afdoende werd gehonoreerd. Wel werd me net voor vertrek uit het rokerige scheerpaleis nog een vette klodder Brylcreem aangesmeerd.

De zeer zeldzame beeldbrekers van de uniforme haardracht moesten destijds door het stof. Ze konden rekenen op spot en hoon. V.V. Aalsmeer-voetballer J. was in 1965 zo'n slachtoffer. Hij speelde, voor mij uit het niets opgedoken, met het eerste elftal een wedstrijd tegen KBV. Debutant J. had zijn kin gestoffeerd met een sikje, een doodzonde toen. Het maakte hem tot een dankbaar doelwit van een aantal jeugdige treiterbakken. In zijn wedstrijdverslag in de Aalsmeerder Courant besteedde reporter Klaas 'Tam' de Boer zedenprekend aandacht aan het wangedrag van het schoelje. De Boer: “Het zijn de voormalige teamgenoten van Pannekoek, een stel over het paard getilde jongetjes, die zich niet ontzien de speler J. op de meest grove wijze tijdens het spel te beledigen. Deze speler was opgesteld, en of deze nu voldoet of niet, doet weinig ter zake. Maar dat deze jongeman een baardje draagt, behoeft geen aanleiding te zijn tot scheldpartijen. Uitdrukkingen als: Sik, volgende week sta je voor een schillenkar komen niet van pas”. Na de wedstrijd tegen KBV hebben ik niets meer vernomen van de beschimpte en misschien wel getraumatiseerde J. – hij is een haardunne voetnoot geworden in de plaatselijke voetbalhistorie.

Tegenwoordig is het doorgaans rustig langs de lijnen bij F.C. Aalsmeer. De uitgedunde supportersschare gaat net niet over tot een collectieve gaappartij. Slechts één man onttrekt zich nog wel eens aan de heersende lethargie. Met bassende stem richt hij dan zijn verbale agressie op de scheidsrechter, en op de spelers en grensrechter van de bezoekende partij. Bijval krijgt hij niet. Evenmin voelt iemand zich geroepen de bulderbaas tot de orde te roepen. Als hij even op adem moet komen kan je aan de overkant van de Nieuwe Weg zelfs met wind tegen de schapen horen mekkeren. Wel zo prettig.

Tekst en illustratie: Jacques de Jonge

(advertentie)