Sport Op Zondag

STILLE COACH

Lang geleden speelde ik competitievoetbal tegen clubs met bijzondere kenmerken. Over het IJ ontmoette ik de spijkerharde maar faire dokwerkers van NDSM, op Ookmeer de stoere mannen van Brandweer ('zo snel als…'), in het Amsterdamse Bos de altijd appellerende en hakkentrappende bankbedienden van ABN en beneden de huidige Zuidas van de City de babbelzieke heertjes van AFC en RKAVIC.

Buiten de orde viel ook de visite bij ADSV, nu één van de zeven dovenvoetbalclubs in Nederland. Het waren in de Watergraafsmeer aparte wedstrijden, waarbij het fluitsignaal van de scheids niet alle oren bereikte. Dat was ook voor ons wélhorenden even wennen. Ik moest aan ADSV denken toen Ben van Maris uit Kudelstaart mij vertelde dat zijn zoon Dave coach is van het Nederlands vrouwen doventeam zaalvoetbal. Daar wilde ik voor Sport op Zondag wel meer van weten. Omdat Dave vanaf zijn geboorte niet kan horen en spreken kregen pen en papier een dagje rust. Het vraag- en antwoordspel ging ditmaal via de glasvezelkabel.

Debutant
Dave van Maris is 41 jaar, woont in Kudelstaart en werkt op de kwekerij van Michel van Maris Hortensia in De Kwakel. Hij voetbalde bij RKDES en mocht als 15-jarige B1-speler al debuteren in het eerste elftal. Dave: “Er waren toen wat problemen met de spitsen van het eerste en tweede elftal. De wedstrijdbesprekingen kon ik echter niet volgen door mijn doofheid. Trainer Huub Stevens nam mij apart en zei: 'als je de bal hebt en je bent vlakbij het doel, moet je gewoon schieten.' Simpel toch! Later werd ik vaste basisspeler in het eerste elftal.”

“Dave was een snelle, veel scorende aanvaller”, vult zijn vader Ben aan. Toch bleek het ontbreken van gehoor voor zijn getalenteerde zoon een lichte handicap voor voetballen op een hoog niveau. Ben, zelf scheidsrechter bij zaalvoetbalwedstrijden: “Dave kon als voorhoedespeler niet horen wat er achter zijn rug gebeurde. Toenmalig trainer Bart Logchies stelde hem daarom op als vleugelverdediger. Dan had hij het speelveld vóór zich en kon hij zien waar de tegenstanders liepen.”

Dave van Maris speelde bij RKDES op het veld en in de zaal. Bovendien was hij tussen 1991 en 2014 een vaste kracht in het Nederlands doventeam, eveneens in de zaal en op het veld. Met die teams kwam hij uit op EK's en WK's. Door het coachwerk voor het Oranje van de zaalvoetballende dove vrouwen liet hij de bal drie jaar geleden van zijn voet rollen. Dave: “Als actief speler heb ik een rustperiode ingebouwd, maar na de zomer wil ik toch weer zelf gaan zaalvoetballen.”

Cursussen
In 2010 zag Dave het zaalvoetbalteam voor dove dames aan het werk op een EK in Zwitserland. “Vanaf dat moment heb ik het team gevolgd. Ik vind dat de vrouwen meer kunnen dan ze denken. Dat geeft mij de motivatie om ze te coachen. Sinds vorig jaar ben ik bondscoach. Daarvoor werkte ik bij de jeugd en coachte clubs in de competitie. Ik heb het diploma Trainer Coach 3 en volg nog steeds cursussen, overal in Nederland, tot ik minimaal 12 licentiepunten heb behaald. Max Tjandé, de bondscoach van het nationale herenteam, geeft de cursussen. Het zijn mooie, leerzame ervaringen. In de toekomst wil ik nog de cursus Traner Coach 2 gaan doen.”

Nu richt Dave van Maris zich met 'zijn' Oranje-dames op de EK-kwalificatiewedstrijden 2018. Op het EK is een plek bij de beste acht landen de doelstelling van de KNDSB, de dovensportbond. “Er moet nog veel gedaan worden om een evenwichtig team op te bouwen”, weet Dave. “Het niveau ligt ver uiteen. Er zijn speelsters die uitkomen in de vierde klasse KNVB, maar ook in de eredivisie. Voor het EK moet je op hoofdklasse-sterkte kunnen spelen. Wij hebben nu het niveau van een eersteklasser.” Het team komt één keer in de maand bijeen om te trainen of een oefenwedstijd te spelen. Dave: “Dat is te weinig om het niveau snel omhoog te tillen. Geldgebrek is een handicap. We zijn hard op zoek naar sponsors voor méér trainingen, oefenwedstrijden, trainingskampen, nieuwe kleding en hotelkosten.” 

Motivatie
De voetbaltak van de Dovensportbond telt zo'n vier- tot vijfhonderd leden, schat Dave. Ze kunnen onderling spelen, maar ook heel goed in de reguliere KNVB competities. “Dat laatste is geen probleem. Een keepster van het nationale doventeam speelde zes jaar lang in de eredivisie. Zelf voetbalde ik bij een Haagse KNVB-club in de hoofdklasse. Doven kunnen vaak meer dan ze denken, mits ze er de motivatie en het doorzettingsvermogen voor hebben.”

Bij dovensport moet de communicatie in het veld begrijpelijkerwijs worden aangepast. “Aanwijzingen geef ik met gebarentaal, liplezen en een tactiekbord. Ook heb ik met mijn speelsters de afspraak gemaakt tijdens de wedstrijd naar mij te kijken voor instructies. En de scheidsrechter vlagt bij overtredingen”, aldus Dave, die met zijn coachwerk het niveau van zijn favoriete sport wil opkrikken. Enthousiast: “Zaalvoetbal is een superleuke sport. Ik hoop ooit wekelijks trainingen te geven aan jeugd en senioren. Het is mijn leven, lust en passie.”

Tekst: Jacques de Jonge.

Foto's: (van boven naar beneden) teambespreking, portret Dave van Maris, Dave in actie als zaalvoetballer bij RKDES, Dave met 'zijn' Oranjeteam.

(advertentie)