Alexandra Verbeek sierde van eind jaren ’80 tot aan het begin van dit millennium met grote regelmaat de sportpagina’s van de kranten. Aalsmeer had met Verbeek een topzeilster in huis. Een ambassadeur voor de sport maar ook voor het Westeinderplassengebied waar ze haar eerste zeilmeters maakte en waaraan ze nog steeds verknocht is. Via een uitstapje van een jaar of vijftien naar Rotterdam en Muiden is ze terug op het oude nest. Bijna letterlijk, slechts één huis scheidt haar van de ouderlijke woning. Met de achtertuin gelegen tegen de jachthaven van Dragt heeft ze de Westeinder elke dag binnen handbereik.

 

Alexandra, geboren in 1973, groeide grotendeels op aan De Poel. De plas was ook toen al haar achtertuin. Ze kent het uitzicht over de Kleine Poel van kinds af aan en toch blijft het haar iedere dag boeien. “Het blijft altijd mooi, vooral de avonden en ochtenden met ondergaande en opkomende zon.”

 

Zuinig

Het voordeel van wonen in de haven is volgens Alexandra dat er in de zomer altijd reuring is en er ‘s winters een heerlijke rust heerst. “Om vanuit de tuin weg te kunnen varen of te schaatsen zoals onlangs, is iets unieks. De Westeinder is zo mooi, zo puur, zo spannend en elke dag anders. Daar moeten we van genieten en heel zuinig op zijn,” aldus Alexandra die de liefde voor zeilen, natuur en water nu overbrengt op haar zoontjes Mats (7) en Kaj (4). Met vier bootjes en een SUP-plank in en om de tuin is wel duidelijk dat het gezin watersportminded is.

 

Zeilen doet ze nog steeds. Tijdens de door Watersport Vereniging Aalsmeer georganiseerde woensdagavondwedstrijden ‘in het seizoen’ zeilt Alexandra nog graag een partijtje mee. “Maar dan merk ik wel dat ik wat ouder word, vooral als ik ga hangen voel ik mijn benen wel wat sneller,” aldus de Aalsmeerse die werkzaam is als adviseur van topsporters en een eigen evenementenbureau heeft.

 

Tegenwind

Als kind heeft ze ontelbare uren op het water van de Westeinder doorgebracht. “Ik ben heel blij dat mijn ouders me al jong durfden los te laten. In plaats van te fietsen stapte ik in mijn Optimist en zeilde met tegenwind naar de Uiterweg om daar te gaan vissen met mijn vriendjes en vriendinnetjes,” weet ze zich nog te herinneren. Maar ook toen ze iets ouder werd, was ze niet van het water af te slaan: “Met een vriendin ging ik hele dagen trainen hier op de plas. Dan lagen we tussendoor bij de Grote Brug met klapperend zeil onze boterhammen op te eten. Mijn moeder hield ons dan met een verrekijker in de gaten. Maar het was wel loslaten wat mijn ouders deden. Ik zat toch alleen in een bootje en kreeg daarmee een grote verantwoordelijkheid.”

 

De blonde Alexandra bleek talentvol en werd opgepikt door de bond die haar verder hielp in de zeilsport. Steeds klom ze een treetje hoger op de ladder. Nationaal en internationaal stond ze haar mannetje in diverse disciplines. Met dank aan goede begeleiding en sponsors die het mogelijk maakten fulltime met de sport bezig te zijn.

 

Roer uit handen

Haar droom om op de Olympische Spelen uit te komen kreeg gestalte in 2000. Voor Atlanta in 1996 had Alexandra net de boot gemist maar toen ze van zeilpartner wisselde ging het ineens weer voor de wind. Ze moest het anders doen, besefte ze. Letterlijk het roer uit handen geven. Met haar nieuwe maatje Carolijn Brouwer als stuurvrouw klikte het. De twee plaatsten zich voor Sydney waarmee Alexandra’s droom uitkwam. “Het was waanzinnig om in de haven van Sydney met het Operagebouw op de achtergrond te mogen zeilen. Al waren de omstandigheden daar bepaald niet gemakkelijk.”

 

Teleurstelling

Sportief gezien eindigde Sydney in een teleurstelling. Het duo Brouwer/Verbeek kwam nooit in de buurt van klatergoud of ander edelmetaal. “Het was elfde of dertiende, ik weet het eigenlijk niet precies meer. En dat terwijl we op de WK voorafgaand aan de Spelen nog een vijfde plek haalden.” Als mogelijke reden geeft Alexandra aan dat ze na de WK in mei een blindedarmoperatie moest ondergaan. En hoewel de Spelen pas in september waren, had de ingreep haar voorbereiding dwars gezeten en kracht gekost. “Ik was toch een maand uit de roulatie geweest en weet nog dat het niet echt lekker hing met mijn trapezebroek. Eerlijk gezegd waren we op dat moment gewoon niet goed genoeg voor een medaille.”

 

Veel opgeleverd

Het zeilen heeft Alexandra veel en ver gebracht. De Spelen waren dan wel als evenement een hoogtepunt maar prijzen zeilde ze op andere toernooien bij elkaar. Diverse Nederlandse titels bemachtigde ze in de Laser, Europe en 470-klasse en podiumplaatsen op EK’s en WK’s.

 

Toch zijn het niet alleen de medailles die tellen voor Alexandra. “Ik heb veel van de wereld mogen zien en het zeilen heeft me vele vriendschappen opgeleverd. En zelfs een echtgenoot.” (Ze trouwde met zeiler Ron van Teylingen. red) ”En,” zegt ze, “het zeilen heeft me gemaakt wie ik nu ben. Dat ik kan genieten van sport en natuur, om kan gaan met allerlei mensen, tegenslagen kan incasseren en dat ik creatief ben in het vinden van oplossingen.”

 

Tekst Arjen Vos

 

Foto's: (boven) Alexandra op de steiger in haar achtertuin (foto Arjen Vos), daaronder: foto's van een zeilende Alexandra in haar jonge jaren (foto's privé-archief Alexandra)