Handbalfilosoof
Je kan je het nu niet meer voorstellen, maar een halve eeuw geleden kwamen er in Sporthal Zuid in Amsterdam – de Oude RAI – soms twee- tot drieduizend liefhebbers kijken naar de veldslagen tussen de handballers van het Amsterdamse Niloc en Aalsmeer. Nadat vooraf aan de afworp de lekken in het dak waren gedicht en de opwippende spijkers weer in de houten vloer getimmerd kon je er genieten van sport, spanning en sensatie. Het fanatieke, vooral Farregatse publiek lustte er wel pap van.
In veiling Bloemenlust, het Aalsmeerse thuis van de zaalhandballers, was er ook altijd een grote aanloop van kijkers. Zeker bij de twee internationale toernooien die er in de jaren zestig elk seizoen werden gespeeld. Het Anjertoernooi was daarvan de Top of the Bill. In zaal 2 van Bloemenlust werden met veilingkarren en losse stoeltjes tribunes gebouwd. Geen plek bleef onbezet en gemeente-ambtenaren bemoeiden zich nog niet met de constructie van het bouwwerk.
Heerser
Voor mij is het Anjertoernooi synoniem met de naam Adolf Giele. Nooit heeft een andere handballer me meer kunnen kietelen. De speler van Viktoria 1895 uit Hamburg was een fenomeen, laten we zeggen de Zlatan Ibrahimovic van het handbal. Een bijna twee meter hoge, indrukwekkende man met een krullende, op en neer wippende bos haar en een paar grote handen. In 1963 maakte Aalsmeer voor de eerste keer kennis met deze uitzonderlijke persoonlijkheid. Voor de plaatselijke spelers, en die van de andere deelnemende teams, was dat geen pretje: ze werden alle kanten opgestuurd door de niet te bespelen en doorlopend luid pratende heerser. Zelfs zijn medespelers kregen wel eens hoofdpijn van de dominante Duitser.

Filosofie
Twee jaar geleden publiceerde zijn vereniging Viktoria in het clubblad het levensverhaal van Adolf Giele. Hij wordt in het artikel hoog-intellectueel genoemd, 'een volledig onconventioneel mens, niet gehecht aan materiële zaken'. De sterspeler, die 43 interlands op zijn naam heeft staan, en uitkwam op drie WK's, was niet getrouwd en bestuurde nooit een auto. Filosofie boeide hem meer.
Na zijn lange actieve carrière kwam Giele als opleider in dienst van de Duitse handbalbond en was in Koeweit werkzaam als ontwikkelingswerker van zijn sport. Nadat de speler voorgoed de bal uit zijn handen had laten rollen, trok hij zich als een kluizenaar terug in het van zijn moeder geërfde huis in Sande. Daar sloot hij zich op in een bibliotheek met filosofische werken en stierf in eenzaamheid. Op 7 juni 2002 werd hij thuis levenloos aangetroffen, 72 jaar oud. De lijkschouwer bepaalde zijn sterfdag op 29 mei.
Dat we ruim een halve eeuw geleden in Aalsmeer hebben kunnen genieten van handbalparel Giele was vooral te danken aan Aldert Keessen, de man die met gevoel voor kwaliteit topclubs wist te paaien voor deelname aan de spraakmakende toernooien in Bloemenlust.
Tekst en Illustratie Jacques de Jonge
(Aanvullingen op dit en/of andere 'Sport Op Zondag'-verhalen zijn van harte welkom. Gebruikt u daarvoor onderstaand reactieformulier of stuur een mail maar info@aalsmeervandaag.nl)
62