“Waarom?” Dat vragen de twee Kudelstaartse moeders zich steeds maar weer af. Die vraag komt dagelijks aan de orde, zeker ook bij hun twee zoons.
Kudelstaart is geschrokken, het medeleven is groot. De jongens zijn sociaal en graag gezien in het dorp. Ongeloof en woede wisselen elkaar af. Dit is een typisch voorbeeld van zinloos geweld.
Ongeloof en woede
De jongens van 17 en 20 jaar oud werden in de nacht van 3 op 4 mei door een groep van vijf jongeren in de leeftijd tussen de 17 en 21 jaar op een laffe manier zwaar mishandeld. Dit avondje stappen veranderde hun leven.
Als de moeders hun verhaal doen komen de emoties weer omhoog. Want ook al is het nu al wat weken geleden, ze zitten er nog middenin en het einde is voorlopig nog niet in zicht. Gelukkig, vinden ze, zijn er inmiddels vijf verdachten opgepakt en zijn de families in afwachting van het proces dat komen gaat.
Een terugblik
De jongens waren zoals zo vaak een avondje uit in Feesterij De Bok en hadden het naar hun zin met andere jongeren uit Kudelstaart. Alles verliep normaal totdat ze naar huis gingen.
Bij de kruising Mijnsherenweg en Legmeerdijk werden de twee jongens door een groep staande gehouden. De groep beschuldigde de jongens ervan dat ze door hun toedoen buitengezet waren bij de Bok. “Geheel onterecht, want ze kenden hen helemaal niet en hadden ze niet gezien die avond. Dit probeerden ze de groep dan ook duidelijk te maken.”
In eerste instantie leek het erop dat ze de twee slachtoffers, weliswaar na de nodige bedreigingen, door lieten fietsen, maar niets was minder waar. Ze werden ingehaald door de groep en de oudste van de twee werd, ter hoogte van Ubink Cactussen, hardhandig een tuin ingeduwd, waarna de jongens vrijwel direct tegen zijn hoofd aan begonnen te schoppen. De jongste twijfelde geen moment en schoot zijn vriend te hulp, maar de groep was te groot. Ook hij werd tegen de grond gegooid en meerdere malen tegen het hoofd geschopt.
Geen schijn van kans
De jongens hadden geen schijn van kans. Het leek eindeloos door te gaan en de Kudelstaarters hebben gevreesd voor hun leven. De groep vertrok, de twee slachtoffers achterlatend. Onmiddellijk belde een van de twee jongens 112 en toen ging het allemaal heel snel. De politie en de ambulance waren snel ter plekke en de ouders werden gealarmeerd.
“Het was vreselijk,” aldus een van de moeders. “De jongens waren verschrikkelijk toegetakeld, zo wil niemand zijn kind zien. Zo’n laffe daad, onvoorstelbaar.”
Spannende uren
Er was bij beide jongens behoorlijk letsel in het gezicht, meerdere breuken werden in het ziekenhuis geconstateerd en de oudste moest direct geopereerd worden aan een jukbeenbreuk. Bij de jongste werd een oogkasbreuk vastgesteld en pas na drie dagen werd duidelijk dat een operatie bij hem niet nodig was.
“De eerste dagen zit je in een roes. Je loopt als een kip zonder kop door je huis, je emoties zijn als een rollercoaster en ondertussen vlieg je van ziekenhuis naar politie en ben je druk met al die lieve mensen die hun steun kwamen betuigen. Dit heeft ons overigens enorm goed gedaan!”
Een team van rechercheurs werd op de zaak gezet en de beide gezinnen kregen twee familierechercheurs toegewezen. “Hier zijn wij erg blij mee. Het werd meteen heel serieus aangepakt en onze contactpersonen kunnen wij te allen tijde benaderen met vragen.”
Examentijd
Door de situatie is het leven van beide gezinnen behoorlijk op zijn kop gezet. “Je moet soms ook heel praktisch denken. Mijn vrije dagen vliegen erdoorheen en in je achterhoofd weet je dat je er nog heel wat nodig hebt voor als het proces straks begint. Er wordt vaak niet stilgestaan bij wat er allemaal komt kijken na zo’n gebeurtenis.”
“Mijn zoon zat net voor zijn eindexamen VWO toen het gebeurde. Hij heeft niet kunnen leren en heeft met knallende hoofdpijn zijn examens afgelegt. Jullie snappen wel hoe trots wij als ouders zijn dat hij dit met een goed resultaat heeft afgesloten en zich kan gaan richten op zijn vervolgstudie.”
Opnieuw los laten
De moeders vinden het lastig om de jongens opnieuw los te laten. “Maar je kunt ze nou eenmaal niet aan hun handje vast blijven houden. Daar zijn ze te oud voor en dat zou ook geen gezonde situatie zijn!” De moeders hebben veel steun aan elkaar. “We appen en bellen wat af. De wisselende gevoelens van onbegrip, woede, frustratie en angst zijn bij ons beiden aanwezig en we begrijpen elkaar daarin.”
De moeders zijn blij dat de jongens doorgaan met hun leven. Al is het onbevangen avondje stappen ze voor altijd ontnomen.
“We willen nog wel even van de gelegenheid gebruik maken om iedereen die de jongens op wat voor manier dan ook gesteund hebben hiervoor te bedanken. Dit doet ons allemaal zeer goed!”
Ilse Zethof
Foto's: locatie van de mishandeling aan de Mijnsherenweg (Arjen Vos)