Overgang van Aleppo naar Aalsmeer best groot

 

Sinds vorig jaar maart woont de Syrische familie Badour in Aalsmeer. Vader Mahmoed (52), moeder Eptisaam (46), zoon Mohanad (18) en dochter Rouha (16) zijn snel gewend aan hun nieuwe woonplaats en met name de twee laatstgenoemden doen verwoed hun best onze lastige taal onder de knie te krijgen. De twee oudste kinderen wonen niet in Nederland. Eentje heeft opvang gekregen in Duitsland, de andere woont met het gezin nog in Syrië. Buurvrouw Clazien Meivogel staat altijd paraat wanneer er hulp nodig is.

 

Een keurig ingericht huis in de Spoorlaan. Voor wie ooit in een woning in het Midden-Oosten was, ondergaat bij het binnenkomen bij de familie Badour een feest der herkenning: tafel en stoelen langs de wanden, behaaglijke kussens op de bank en een flink formaat tapijt met Oosterse motieven op de vloer.

 

Dankzij smartphone
Hoewel het gesprek deze middag moeizaam verloopt komen wij, met behulp van buurvrouw Clazien Meivogel die hen vanaf de eerste dag van hun komst in Aalsmeer met raad en daad bijstaat, en ook dankzij de smartphone een heel eind. Met name moeder Eptisaam is hier handig mee en in een ommezien worden de onbegrijpelijke sierlijke Oosterse letters omgezet in duidelijk Nederlands zodat we er gezamenlijk wel uitkomen…

 

Verwoest
Twee jaar geleden veranderde het leven van de familie ingrijpend. In 2012 werd Aleppo, een van de oudste steden op aarde, voor een groot deel verwoest. De familie Badour zat er middenin. Zoals veel van hun landgenoten trachtten velen een veilig heenkomen te zoeken elders in de wereld en twee jaar geleden trok vader Mahmoed via Turkije en Griekenland naar Europa. Hij kwam als oorlogsvluchteling naar Nederland en belandde in een asielzoekerscentrum in Luttelgeest.

 

Na bijna twee jaar Luttelgeest kreeg Badour een verblijfsvergunning, konden vrouw en kinderen overkomen en werd hen een huis toegewezen in onze gemeente. In de Spoorlaan troffen ze het met een buurvrouw als Clazien Meivogel die regelmatig over de vloer komt. Maar andersom ook: “Pas had ik problemen met mijn brandalarm dat midden in de nacht maar bleef afgaan, toen heeft Badour geholpen om hem stil te krijgen.”  

 

Sterk vermagerd

Dolblij was de familie Badour met de hereniging van het gezin. Rouha legt ons uit dat ze een sterk vermagerde vader na twee jaar in hun armen sloten.

”Hij is sinds we hier wonen veertien kilo aangekomen, omdat mijn moeder elke dag heel goed en heel veel voor ons kookt,” zegt de dochter.

Wij geloven Rouha op haar woord, want ons worden deze middag ook volop thee en chocoladekoekjes aangeboden.

 

Het compliment van goede huisvrouw wordt door moeder Eptisaam, in huize Badour uitsluitend verantwoordelijk voor koken en schoonmaken, glimlachend in ontvangst genomen.

 

Taal zo moeilijk
Badour had in Syrië een eigen kleermakersbedrijf en zou ook hier graag weer aan de slag gaan. “Ik heb een verblijfsvergunning, maar voorwaarde om hier ook te mogen werken is dat ik de Nederlandse taal kan spreken (handen in de lucht) Ik doe erg mijn best, maar taal zo moeilijk”.

 

In het AZC Luttelgeest heeft hij echter niet stilgezeten (“moeilijk, niets doen ,ik wil werken”)  en was hij actief in de organisatie van het restaurant van genoemde instelling.

 

Rouha bezoekt dagelijks het Nova College in Amstelveen. Maakt ze er vriendinnen?

 

“Er zijn nog meer niet-Nederlandse kinderen en ik heb er wel vriendinnen gevonden, ook Nederlandse. Ik oefen elke dag jullie taal en wil graag op zaterdag bijvoorbeeld een baantje vinden, misschien in supermarkt.”

Inmiddels zwemt ze regelmatig in de Waterlelie.

 

Bloemen
Ook haar broer die dagelijks de Panta Rheischool in Amstelveen bezoekt voelt zich thuis in zijn nieuwe woonplaats. Hij is dol op sporten zoals voetballen en doet zijn best bij voetbalvereniging Heemraad in Amstelveen. Was het in zijn geboorteland nog de wens van Mohanad in de voetstappen van zijn vader te treden, nu lijkt een beroep in de bloemen hem zeer aantrekkelijk.

 

Dankbaar
Zo doet dit Syrische gezin veel moeite zich aan te passen aan onze levenswijze en gewoonten. Natuurlijk is er het heimwee en konden ze het deze week in hun vaderland geboren eerste kleinkind alleen per smartphone bekijken, maar ze zijn dankbaar dat de omgeving en met name hun buurvrouw Clazien hen een gevoel geven, hier enigszins thuis te kunnen zijn.

 

De moskee wordt elke vrijdag alleen door Mahmoed bezocht. Rouha: ”Wij hebben daar nooit zin in en mijn vader dwingt ons niet, zegt, dat moeten jullie zelf maar weten.”

 

Dat buurvrouw Clazien Rouha een keer meenam naar een dienst in de Doopsgezinde Kerk was voor Rouha uiteraard een openbaring. “Heel anders, maar mooi…”

 

Nog elke dag worden we in Nederland in pers en op tv geconfronteerd met de nog steeds niet beëindigde strijd in hun vaderland. “Nu niet meer in Aleppo, waar alles is verwoest, maar nu in het zuiden,” zegt Mahmoud, “of we naar de TV kijken? Nee, we willen die strijd niet meer zien, we zijn nu hier, in Aalsmeer. Mooi hier, ook mooie mensen, is goed hier.”

 

Tekst Leni Paul, foto's Arjen Vos

 

(advertentie)