Vandaag een column van Rinus Zuidervaart. Vanwege zijn betrokkenheid als client bij Heliomare, parttime bewoner van onze gemeente. Hoewel hij sindskort een gemeente is opgeschoven. Schrijft met enige mate van zelfspot over zijn (niet aangeboren) beperking. Relativeert op luchtige wijze. Leest u zelf maar…
Keurig op tijd arriveerde de stadsmobiel.
Een oerdegelijke donkerblauwe mercedes. Een corps diplomatique sticker op de achterkant zou niet misstaan
Daar ging ik met rafel spijkerbroek en stok.
De chauffeur benaderde me als een ware gastheer.
‘Welkom, stapt u in meneer.’
Geïmponeerd door de cockpit bekeek ik ook de chauffeur nog eens om me heen kijkend.
Keurig in uniform. Alles rondom het indrukwekkende stuur past als een strak leren handschoen. Daar rook het ook naar in dit (vast wel) airco uitgebalanceerde luchtklimaat
De man begon een geanimeerd gesprek over de route en het feit dat we geen passagiers hoefden mee te nemen.
In een auto kijk je doorgaans recht voor je. Nu keek ik kort naar links om er zeker van te zijn dat ik niet met Onno Ruding, de oud minister van financiën, te maken had.
“Zo we gaan eerst een leuk moppie muziek aanzetten” Dat het geen Frans Bauer zou worden ligt voor de hand.
En eigenlijk past de cellosuite nr.1 van meneer J.S. Bach goed bij het fraaie strijklicht glijdend langs de weilanden niet ver van Amsterdam. Toen ik een opmerking maakte over een oldtimer die we inhaalden, was Ruding niet te stoppen.
Een compleet college kwam voorbij. Voor mij zijn alle auto’s toet-toets. En het feit dat ze op vloeistof, dat best wel lekker ruikt, uren kunnen rijden is mij een compleet raadsel
Deze man zei in het bezit te zijn van een paar van die rakkers. ‘Ze zijn me allemaal even dierbaar…' En dat ‘baar’ van dierbaar uitgesproken door iemand die sinds zijn geboorte in Aerdenhout heeft gewoond.
‘Mooi’ zei ik afrondend.
Een stilte zou welkom zijn. Stom ook die oldtimers.
‘Goed, heer van stand’ sprak hij schertsend, ‘u bent er al’.
Het bedrag kon ik niet snel uit mijn zak toveren in de schemering.
Ik hield hem min of meer een hand muntjes onder de neus.
‘Es even kijken, heur, geef mij de gulden maar weer terug, ik ben nog steeds niet gewend aan die ‘ka –u- tee’ muntjes’.
Daar is geen woord Frans bij.
Misschien toch Onno?
Rinus Zuidervaart
/hoekwater.jpg)
/Muller.jpg)
/LJ-de-Vries.png "LJ-de-Vries")
