Nieuwe Aalsmeerders: ‘Zoveel groen, dat kenden wij niet’

Ongeveer eens in de zes weken vindt er in de Trouwzaal van het raadhuis een ceremonie plaats waarbij zogenaamde ‘nieuwe Nederlanders’ de eed afleggen en zich vanaf dat moment officieel Nederlands staatsburger mogen noemen. Ze zijn afkomstig uit alle windstreken en hebben verschillende redenen waarom ze graag Nederlander wilden worden. Met regelmaat geven we op AalsmeerVandaag ruimte aan deze in Aalsmeer of Kudelstaart woonachtige nieuwkomers. Wie zijn deze mensen, wat is hun achtergrond, waarom kwamen ze naar Nederland en wat vinden ze van Aalsmeer? Deze keer vertelt de van oorsprong Russische Julia Orlova die samen met echtgenoot Sergey en drie kinderen in Nieuw Oosteinde woont over hun achtergrond en laat weten hoe ze het vindt in Aalsmeer.

‘We gingen al snel over op het Hollandse ontbijt’

Door: Joke van der Zee. Niet heel veel Aalsmeerders zullen hun woonplaats roemen omdat het hier zo heerlijk stil is. We zijn inmiddels gewend aan het drukke verkeer op de weg en in de lucht; er is hier altijd wel geluid.

Maar voor Julia Orlova en haar man Sergey Orlov is Aalsmeer een ware verademing. Het stel woonde in Moskou en kwam acht jaar geleden naar Nederland. Eerst naar Amstelveen maar sinds 2017 settelden zij zich, inmiddels met kinderen, in Aalsmeer-Oosteinde. “De rust en het vele groen, het is schoon hier en zó lekker stil.” Julia vertelt het met een glimlach van oor tot oor. Als zij terugdenkt aan de tijd in Rusland is de glimlach minder vanzelfsprekend. Zij leerde Sergey kennen in Moskou, waar zij beiden studeerden. Hij voor computerengineer terwijl Julia zich klaarstoomde om in de financiële sector aan de slag te kunnen gaan. Uit het verhaal van Julia blijkt dat de Russische hoofdstad wel een goede voedingsbodem is om carrière te maken, maar dat het er ontbreekt aan sociale, menselijke warmte. En aan een fijne leefruimte. En wat is dan belangrijker? Toen Sergey, die inmiddels voor een groot Amerikaanse fabrikant van netwerkapparatuur werkte, de kans kreeg om in de Nederlandse vestiging aan de slag te gaan, greep hij die met beide handen aan.

Buschauffeur zei ‘hallo’
Half april werd Julia officieel Nederlander. Zij slaagde voor het imburgeringsexamen en werd daarvoor in het Gemeentehuis ontvangen, samen met een tiental andere inwoners die voorheen een andere nationaliteit hadden. De inburgeringscursus is helemaal geen ‘eitje’. Moeilijk zelfs. Julia: “De leerstof bestaat uit spreken, lezen, luisteren maar ook kennis van het land en daarnaast – het moeilijkst vind ik – oriëntatie op de arbeidsmarkt. Je moet een portfolio aanmaken.” Gelukkig rondde Julia het examen goed af. Ze spreekt goed Nederlands en heeft een mooie baan die aansluit op haar eerdere studie, op een verzekeringsafdeling van een leasemaatschappij.

Sergey is nog niet genaturaliseerd, voor zijn werk is de voertaal Engels en hij vond nog niet voldoende tijd om de cursus met goed gevolg af te sluiten. Toch was hij het die de eerste kennismaking had met Nederland. “Sergey wist niet wat hij meemaakte… toen hij de bus instapte hier zei de buschauffeur ‘hallo, goedemorgen’ tegen hem. Dat maak je in Moskou niet mee. Daar is het ieder voor zich. Dan het dorpse gevoel, zoveel groen tussen de woningen. Dat kenden wij niet. In Moskou woonden we met duizenden in een grote flat. Je had er wel parken maar dat is niet te vergelijken met wat wij in Aalsmeer aan groen hebben.”

Verschillen
Inmiddels hebben Julia en Sergey drie kinderen, die het heel goed doen op school. De oudste dochter gaat naar het gymnasium en de jongere dochter en het zoontje leren aan de basisschool. Op de – toch onvermijdelijke – vraag of het gezin last ondervindt vanwege de oorlog die er gaande is in Oekraïne wordt ‘nee’ geantwoord. Of ja, een beetje. Soms krijgen de kinderen iets te horen dat niet leuk is.” Het valt wellicht in de categorie ‘dat kinderen soms wreed kunnen zijn’. Over het algemeen leven Julia en haar gezin heel vredig in ons land en in Aalsmeer. “Het is een fijne buurt waar we wonen en we hebben goede contacten met de kinderen, hun ouders en de leerkrachten.” Ze roemt de werkwijze van de scholen alhier. “Werkelijk fantastisch dat kinderen hier met plezier kunnen leren. In Rusland staat de leerstof, het opdoen van kennis centraal, in Nederland mogen de kinderen ook plezier ervaren, het is veel meer ontspannen.”

Drie maal per dag warm eten
Het is altijd interessant om de verschillen te leren kennen van het land van oorsprong en het onze. “Oja, het eten bijvoorbeeld. In Rusland waren we gewend driemaal per dag warm te eten. Dat begon met ’s ochtends pap, ’s middags soep en ’s avonds een warme hap. Nou, we zijn al snel overgegaan op het ‘Hollandse ontbijt en lunch: brood met kaas, haha. Het is wél goedkoper in Rusland…” Julia vertelt dat zij vaak in de Poolse winkel te vinden zijn voor artikelen die ook in Rusland te verkrijgen zijn. Daarnaast bezoeken ze ook de Oekraïense winkel in het Dorp.

Familie in Rusland
Bijzonder is ook de allereerste kennismaking – terwijl ze nog in Rusland woonden – met Nederland. “Wij zagen een Hollandse film, ‘Achtstegroepers huilen niet’. Die gaat over een heftige tijd die aanbreekt wanneer een meisje uit groep 8 leukemie krijgt.” De film gaf een goed inkijkje in het leven hier. Er zijn ook zaken die ze missen. Eerst: “Ja, snééuw!” Terwijl lang niet iedereen verzot is op koude ontberingen als ijs en sneeuw, zijn die in Rusland natuurlijk wel gewoner. Het gesprek komt op familie die in Rusland woont, een kwetsbaar onderwerp uiteraard. Julia: “We chatten en videobellen veel. Mijn schoonmoeder heeft vlak voor de oorlog uitbrak een visum voor vijf jaar gekregen, dus die kan hiernaartoe reizen. Heerlijk voor de kinderen om oma te kunnen knuffelen.”

Actrice of kattenasiel
Over de kids gesproken, wat willen zij doen later? “De middelste weet het wel: die wil actrice worden of in een kattenasiel werken. We hebben namelijk een vriendin in Noord-Spanje die een asiel heeft. Als we daar zijn op vakantie, gaat mijn dochter helpen.” Weer die grote glimlach. Julia: “Nou, wie weet wonen we later wel in Spanje!” Voorlopig is het gezin in Aalsmeer heel gelukkig met werk, school, sport en vrijwilligerswerk, volledig ‘ingebed’ in de sociale omgang met anderen die Nederland zo kenmerkt en die zij het in het thuisland miste.

(Foto’s Jaap Maars)