Lenie van der Meer – zo gewoon, zo bijzonder

Lenie van der Meer was de allergewoonste Aalsmeerder. Van nature hartelijk, wars van poeha, positief tot in haar vingertoppen, betrokken, energiek, altijd actief, inspirerend. Je hoofd laten hangen? Dat nooit. Op en top vrijwilligster. Ze was een bekende in Aalsmeer, maar was dat belangrijk voor haar? Kom nou. Ze hielp de ander altijd. Tot dat niet meer mogelijk was. Vorige week vrijdag overleed ze na een lang ziekbed, 76 jaar oud. Ze wordt vandaag gecremeerd.

“Ik ben mijn leven lang bezig geweest iets voor mensen te doen. Ze dingen te leren. Iets voor ze te organiseren. Ik ben blij als de mensen om me heen blij zijn, als ze zich gelukkig voelen. Als je iets geeft, hoeft er niet altijd iets tegenover te staan. Op een of andere manier krijg je er toch wel wat voor terug.”

Dat vertelde Lenie van der Meer eind vorig jaar in de lokale glossy De Pieter. Dit in memoriam is gebaseerd op dat openhartige interview, waarbij ook haar zoon Mike van der Laarse aanwezig was. “Ze gaat ervan uit dat achter elke wolk de zon schijnt. Voor mijn moeder is het belangrijk dat mensen iets voor elkaar over hebben,” zei hij toen.

Vrijwilligerswerk als hobby
Vrijwilligerswerk heeft ze haar hele leven gedaan, vooral bij verenigingen. “Verenigingen helpen mensen gelukkig maken.” Ze hielp mee met twirlen en zwemmen, maar heeft ook bijvoorbeeld alarmeringsapparaten rondgebracht bij oudere mensen. Zes jaar geleden was ze 'Vrijwilligster van het Jaar' en ontving ze een lintje op het gemeentehuis. “Vrijwilligerswerk was mijn hobby.”

Zwemmen, bij Oceanus, was haar lust en haar leven. Lenie was dagelijks in De Waterlelie te vinden, en vroeger ook in Het Oosterbad. Ze gaf zwemles, eerst als invalster. “Maar dat breidde zich uit. Ik gaf vooral zwemles aan gehandicapten. Zoals een jongen uit Kudelstaart die geen armpjes had. Dan is het moeilijk om aan een sport te doen. Het enige is zwemmen. Als hij zwom, had hij iets wat hij kon.”

Graag helpen
Mensen met een lichamelijke of geestelijke handicap lesgeven, gebeurde indertijd nauwelijks. Gerda Stokkel, zelf gehandicapt, enthousiast zwemster en gelauwerd paralympiër, zette dat in Aalsmeer op en Lenie haakte graag in. Zo hielp ze ook zwemmers mee opleiden die deelnamen aan de Paralympische Spelen in Londen vorig jaar, zoals Mirjam de Koning.

Ook zelf deed ze aan wedstrijdzwemmen. “Vanaf het moment dat ik borstkanker kreeg, in 1991, ging ik wedstrijden zwemmen. Om fysiek goed te blijven en mijn spieren te oefenen.” Het leverde nog succes op ook. “In 2004 werd ik in Nieuw-Zeeland tweede van de wereld op de 5 kilometer, in mijn leeftijdsklasse.” Ze heeft meerdere titels behaald, ook bij Europese masterkampioenschappen, en zwom menig Nederlands record.

Trainen, trainen, trainen
Bij een bizar ongelukje op de begraafplaats drie jaar geleden gleed ze uit. Ze hield er een gebroken schouder aan over. Bij een operatie werd er een plaat met schroeven op aangebracht. “Er werd gezegd dat het nooit meer 100 procent goed zou komen met mijn schouder. Ik vroeg of ik nog zou kunnen zwemmen. De dokter zei dat ik zo oud was dat dat niet meer ging. Ik dacht: dat zullen we nog weleens zien. En ik ging trainen, trainen, trainen. In de kortst mogelijke tijd ging het weer.”

Bij een controle van de schouder begin vorig jaar constateerden de specialisten een vlekje op haar longen. Dat bleek longkanker te zijn. “Eigenlijk was het onder controle. Tot die uitzaaiing er was.” Lenie hoorde begin augustus dat ze niet meer te genezen was.

Leven lang geknokt
Alles veranderde. “Het was een donderslag bij heldere hemel. Ik zwom elke dag twee kilometer, had conditie, rookte niet, dronk niet.” Eerst borstkanker, later longkanker en toen botkanker. “Ik weet dat het einde verhaal is. Ik had zoveel pijn dat het niet gewoon kon zijn, want longkanker doet meestal niet zo zeer. Het zat in mijn botten. Ik voelde al dat het niet goed zat,” vertelt ze in het interview.

“Ik heb mijn leven lang geknokt. Als ik het nu niet red, komt het niet omdat ik niet geknokt heb. Het is op. Mijn lichaam geeft het op, dat voel ik. Ik heb de kracht niet meer. Het is verdrietig dat het zo afloopt. Ik zei nog tegen Mike: een hartinfarct, dat is makkelijker.”

Lenie van der Meer heeft tot op het laatst willen genieten van “de mooie momenten” die haar resteerden. Hoe zwak ook, zelf gaf ze daarbij vaak nog het goede voorbeeld. Hoe ze dat ondanks haar slopende ziekte kon opbrengen? “Ik heb zoveel lieve mensen om me heen.” Lieve mensen – die had ze haar hele leven ontmoet, waar ze ook was.

Een gewone vrouw?

Han Carpay