Honderdjarige Janny Arnold Bik: ‘Er valt nog veel te genieten’

Door Leni Paul. Aalsmeer kreeg er deze week weer een honderdjarige bewoonster bij. Het is Janny Arnold Bik-Ripping. Reden om op bezoek te gaan bij de kwieke, praatgrage zelfstandig wonende jarige in de Jac.P.Thijsselaan. Het werd een heerlijke middag met een opgewekte dame met een brede belangstelling en een groot gevoel voor humor. Conclusie na dit gesprek: zo willen we wel allemaal honderd jaar worden.

Met een breed gebaar opent ze, na het aanbellen, de deur van haar woning. Vergissen we ons niet? Is Janny Arnold Bik echt de afgelopen week honderd jaar geworden? In de huiskamer krijgen we een gedetailleerd verslag van haar levensloop te horen. Nee, ze is niet een geboren en getogen Aalsmeerse. De wieg van Janny stond in het Zuid-Hollandse Berkel en Rodenrijs. “Mijn vader was kweker en wilde altijd al naar het buitenland. Dat gebeurde uiteindelijk vanwege de crisis in de jaren ’30 en het werd Zuid-Frankrijk. Samen met mijn vier zusjea gingen we daar naar de lagere en de middelbare school. Ik heb er goede herinneringen aan. Maar het werd  in Europa oorlog en vanwege voedselgebrek stuurde mijn vader mij en een zus, toen wat je nu noemt tieners terug naar Nederland. De rest van de familie is in Frankrijk gebleven. Er zijn daarna nog twee kinderen geboren.”

En waar kwam u terecht, terug in Nederland? “Ik bij mijn oma in Pijnacker en mijn zus bij een oom in Zoetermeer waar we volgens mijn vader beter de oorlog zouden kunnen doorkomen.  Ja, het was wennen voor mijn zus en mij. Wij hadden in Frankrijk goed onderwijs gehad, ik ging hier naar de Mulo, die voor mij eenvoudiger was dan het onderwijs in Frankrijk.“

Secretaresse van de burgemeester
U was dus gedurende de oorlog in Nederland, had de school doorlopen en toen? “Ik kon een baan krijgen als secretaresse van de burgemeester van Pijnacker en tot het eind van de oorlog kon ik op het gemeentehuis blijven werken. Het was gevarieerd werk, ik was ook nog werkzaam in het archief.“

Het toeval heeft, als je het zo zou willen noemen, meerdere malen een grote rol gespeeld in het leven van de doortastende Janny, zo horen we van de welbespraakte honderdjarige. “De oorlog was voorbij, mijn ouders waren nog in Frankrijk inmiddels verhuisd naar de omstreken van Parijs en ik en mijn zus wilden graag bij hen zijn. Toen kwam er op een dag toevallig een jongeman aan het loket in het raadhuis. Die wilde gaan trouwen in Zeeland maar had daarvoor een geboorteakte nodig uit Frankrijk waar hij was geboren. Hij moest dat daar persoonlijk gaan halen. ‘Kan ik niet met je meerijden,’ vroeg ik hem en dat was geen bezwaar.“

Er volgt een opwindend verhaal waarbij de nog jonge Janny en haar zus uiteindelijk met een militaire trein konden ‘meeliften’ en met haar ouders werd herenigd. “Mijn hele familie, ouders, vijf zussen en mijn broer zijn na de oorlog niet in Frankrijk gebleven maar geëmigreerd naar Canada. Er zijn in die tijd veel Nederlanders geëmigreerd.”

Krijgsgevangene
U bent volwassen geworden in Nederland. Hoe bent u in Aalsmeer terecht gekomen? “Ik ging in Wageningen logeren bij een tante en ontmoette daar mijn man. Hij was geboren in Indonesië, had als krijgsgevangene van de Japanners  aan de Birmaspoorwegen gewerkt en studeerde toen ik hem leerde kennen tropische landbouw in Wageningen. Ik werkte in die tijd in Rotterdam en toen we bij een weduwe in Wageningen konden gaan inwonen besloten we te trouwen. We trouwden eerst in Wageningen. Mijn ouders woonden nog in Frankrijk. En ik was lid van de Eglise Reformee de France en wilde graag kerkelijk trouwen in Frankrijk. Mijn ouders woonden daar toen nog in de omgeving van die mooie kathedraal en daar ben ik getrouwd.”

Proefstation
En wanneer kwam Aalsmeer in zicht? “Mijn man werd als bodemscheikundig onderzoeker aangenomen op het Proefstation voor de Bloemisterij in Aalsmeer. In 1956 zijn we naar hier gekomen waar ook onze drie kinderen zijn geboren. Ze zijn alle drie inmiddels het huis uit. De dochter woont  in Bilthoven, een zoon in Ermelo en de andere zoon woont in Groenekan. Toen we naar Aalsmeer kwamen hebben we onder meer gewoond in de Azaleastraat en aan de Violenweg tot hier aan de Thijsselaan deze huizen werden gebouwd.”

Luidruchtig
U woonde onder andere in Berkel en Rodenrijs, in Rotterdam, in Frankrijk, in Pijnacker en in Wageningen. Voelde u zich snel thuis  in Aalsmeer? (Denkt diep na..) “O, misschien niet direct. Aanvankelijk moesten we hier in onze huidige woning wennen als ‘s morgens vroeg die luidruchtige vrachtwagens naar de veiling reden. We sliepen aan de voorkant, maar toen zijn we aan de achterkant gaan slapen. Ik woon hier heerlijk, met wat hulp van de kinderen, mijn rollator en Tafeltje-dek-je kan ik toch nog mijn zelfstandigheid bewaren en heerlijk zelfstandig wonen. Ja, ouderdom komt met gebreken maar er is, als je het leven optimistisch bekijkt, nog veel te doen, te beleven en te genieten.”

‘Ik tel mijn zegeningen’
Ze wijst opgewekt naar bepaalde plekken op haar lichaam. “Jaren geleden een heup gebroken, later ook nog een bekken en een schaambeen en dat is allemaal goed hersteld. Prachtig dat het kan. Momenteel word ik gekweld door gordelroos, dat is pijnlijk maar ik tel toch mijn zegeningen. Ik lees de krant, een boek, puzzel en brei graag, luister naar muziek, ben bij Oase, een clubje ouderen van de Doopsgezinde Gemeente. Ook heb ik mijn computer en verstuur en ontvang appjes.”

Sierappel
Ze troont ons mee naar de gang waar een prachtige kleurrijke quilt de muur siert. “Jarenlang heb ik bij de quiltgroep gezeten. Nee, ik mag niet klagen en ik pluk elke dag zolang het kan. Toen ik vorige week honderd werd vroegen mijn kinderen, wat wil je als cadeau?” Ze troont ons mee naar het raam, “in de tuin stond zo’n prachtige kornoelje, maar die bleek ziek te zijn en is omgewaaid.. Ik heb een nieuwe boom met vruchten voor vogels gevraagd . Het is een sierappelboom geworden. Die hebben ze hier geplant en op dat moment kreeg ik een telefoontje uit Canada. Bleek het een cadeau van broers en zussen in Canada te zijn. Die boom kan weer jaren groeien, maar ik denk wel dat die boom mij overleeft.”

(Foto’s Arjen Vos)