Hoe is het nu met… Wim Ernst

Wim Ernst (76) was jarenlang bewoner van het Karmelietenklooster aan de Stommeerweg. Inmiddels is hij de laatste Karmeliet van Aalsmeer en omgeving. We zien hem minder vaak in het openbaar, maar zijn dagen zijn nog zeer gevuld. Voor een gesprek met de zachtmoedige Ernst gaan we naar de Zwarteweg waarin hij al weer vele jaren woont.

Na binnenkomst worden we eerst geleid naar een zijkamer waar regelmatig de Taizé-vieringen worden gehouden. We komen in de ruime, moderne en rustiek ingerichte woonkamer. Veel prachtige bronzen beelden, waaronder één van de Emmaüsgangers. Op de kast een grote foto van zijn vier jaar geleden gestorven vriend en collega Henny Post en veel bloemen. Ook de tuin oogt mooi en verzorgd (“Dat doe ik zelf”). 

Zijn 'zachte G' wijst op Limburg waar hij in een gezin met drie kinderen in Hoensbroek werd geboren,

Limburger in hart en nieren
“Bertus Aafjes woonde er ook op het kasteel. Ik ben een echte Limburger en wilde van jongsafaan al broeder worden. Ik ging dan ook naar de technische school, want om broeder te worden moest je een vak leren. Vier jaar heb ik op die school in Boxmeer doorgebracht. Daarna trad ik in bij de Karmelieten. Eén jaar was ik in het noviciaat, waarna ik in Merkelbeek een opleiding theologie heb gedaan. Het was een meer algemene opleiding met ook nog economie en boekhoudlessen daarbij.”

Hoe kwam deze Limburger in hart en nieren in Aalsmeer terecht?

“Hier was destijds pastoor Jan Tangelder missieprocurator. We hadden als Karmelieten hier de zorg voor de medebroeders Karmelieten in Indonesië en de Philippijnen. In die landen zaten veel Karmelieten evenals in landen als Brazilië. Tangelder zocht iemand voor de boekhouding, dus kon ik hier met mijn opleiding aan de slag.”

Wilde Ernst zelf niet eens gaan kijken bij die Karmelieten in die verre landen?

“Ja, ik ben een keer in de Philippijnen geweest en was geschokt toen ik het enorme verschil zag tussen rijk en arm, vooral in die sloppenwijken in Manilla in het deel Tondo daar. Dat beeld heeft me nooit meer losgelaten. Het heeft ook mijn verdere leven verder bepaald.”

Ernst staat er toch om bekend alijd iets vrolijks en blijmoedigs uit te stralen, een soort 'joie de vivre'.

“Ja, gelukkig wel. Maar dat is dat Limburgse hè, dat katholieke, zo van 's morgens de processie en 's middags naar de kermis.”

Rompslomp
Hij woonde in het klooster met diverse andere Karmelieten en in 1971 werd hij administrateur van het katholieke verzorgingshuis 't Kloosterhof waarvan hij in 1984 directeur werd.

“Een mooie tijd,”mijmert Ernst, “een mooie werkomgeving ook. Maar in die tijd  kwam er een heel nieuw landelijk zorgplan. Strakke voorschriften, alles werd zo anders en in 2001 ben ik gestopt bij het Kloosterhof. Door die veranderingen met veel administratieve rompslomp was er steeds minder tijd voor de mensen. We werden met 't Kloosterhof een deel van een grotere organisatie waar ook andere verzorgingshuizen zoals in Hoofddorp en Badhoevedorp bij hoorden. Het werd voor mij te ambtelijk. Ik was toen 58 en kon in de VUT.“

Weldadig praatje
Dat werd niet stilzitten in ledigheid. “Nee, ik maakte al gauw kennis met de Augustinessen, een congregatie van zusters in de Warmoesstraat in Amsterdam. Zij zetten zich dagelijks in voor zieken, hulpbehoevenden, daklozen en verslaafden. Ik zag die armoe en wilde daar direct aan de slag als vrijwilliger. Inmiddels zijn de zusters wegens hun hoge leeftijd vertrokken naar Utrecht. Maar er blijft nog genoeg te doen. Er zijn zulke stakkers die je kan helpen, een goed gesprek is soms al voldoende. Zo was ik jarenlang elke donderdag bezig in De Kloof in Amsterdam, ook een organisatie voor opvang voor dak-en thuislozen, opgericht door de zusters Augustinessen en later voortgezet door de vereniging De Regenboog. Men kan er douchen, eten, rusten. Weet je dat een praatje maken soms al zo weldadig kan zijn voor iemand?“

Wim Ernst schetst schrijnende tafrelen, die hem wekelijks treffen, maar hij is dankbaar dat hij een bijdrage kan leveren om, zo zegt hij, deze mensen hun eigenwaarde terug te geven. 

“Niemand vraagt hen, hoe gaat het met je? Ik vroeg het laatst wel aan iemand die ik een tijd niet had gezien. Hij zag er goed uit en wat bleek, hij had net in de gevangenis gezeten en had daar een goede verzorging ondervonden. Of ik nooit bang ben, als ik bezoeken afleg bij die verslaafden en andere mensen,vaak zonder toekomst? Nee, bang ben ik niet, ik heb een engelbewaarder.” 

Onderscheiding
Inmiddels veranderde er in en rondom de kerken in Aalsmeer veel: er zijn hier geen Karmelieten meer behalve Wim Ernst zelf die nog dagelijks druk doende is op allerlei gebied. Het bezoeken van zieken en alleenstaanden is bijvoorbeeld één van zijn vele taken. Enige jaren geleden mocht hij voor zijn inzet op divers gebied een koninklijke onderscheiding ontvangen voor zijn vele verdiensten. Er is ook geen vaste Karmelietenpastor meer. Enkele jaren geleden woonden er nog Italiaanse zusters in het Karmelietenklooster, het fraaie gebouw staat nu al weer enige tijd leeg. Over de leegloop uit de kerken, hun veranderende rol in de maatschappij en het veel besproken misbruik zegt Ernst desgevraagd het volgende.

Misbruik niet goed praten
“Kijk toch ook eens naar het goede. In de media wordt alleen maar de nadruk gelegd op het kwade, maar ik geloof toch ook nog in het goede van de mensheid. Goed nieuws kom je helaas zo weinig tegen in al die media, dat wordt niet vermeld. Natuurlijk is misbruik niet goed te praten, daarvan is iedereen overtuigd. Maar ik blijf van mening dat er ook nog veel goedheid bestaat en dat er ook nog veel goed is te doen.”.

In stilte bezinnen
Nu over Taizé en de regelmatig gehouden bijeenkomsten in Aalsmeer. In 1940 werd Taizé in de Bourgogne in Frankrijk opgericht. Het is een oecumenische gemeenschap waar elk jaar uit de gehele wereld doorgaans jonge mensen elkaar ontmoeten om zich in gebed en in stilte te bezinnen op het leven.

In de genoemde zijkamer zijn ook regelmatig Taizédiensten.

“Ja, we zijn daar twintig jaar geleden al in het klooster mee begonnen en Henny Post en ik zijn dat later hier gaan voortzetten. Het zijn kleine groepen die hier komen en ze zijn van diverse gezindten. Daarnaast word ik regelmatig ook gevraagd om bij crematies of begrafenissen voor te gaan. In de laatste fasen van het leven loop ik soms met ze mee.”

Omgebrachte christenen
Ernst is nog altijd een druk bezet man want ook houdt hij zich bezig met 'Raakpunt', een activiteit vanuit de Karmel voor 55-plussers waarbij sprekers van diverse signatuur worden uitgenodigd een onderwerp te behandelen.

“Ja, dat is ook oecumenisch, in januari hadden we daarvoor iemand van de oud-katholieke kerk uitgenodigd. We houden die bijeenkomsten in het parochiehuis. Het is een samen bouwen in vertrouwen aan de kerk van morgen. Zo ga ik ook elk jaar naar de Mozes & Aäronkerk​​​​​ in Amsterdam naar de herdenking van alle christenen die in het afgelopen jaar om het leven zijn gebracht. Er is ook een dienst waarbij de op zee omgekomen vluchtelingen worden herdacht.” 

Je moet, zegt Ernst, een open oog hebben voor de tekenen van de tijd.

“Alleen maar staren naar het verleden is niet goed, dan ga je vroeg dood. Dat is de roomse blijheid in mij en daarom ben ik Karmeliet geworden. Mijn lijfspreuk is: leer van gisteren, droom van morgen en leef vandaag.”

Tekst Leni Paul, foto's Arjen Vos

(advertentie)