Han en handbal (Marjon Labordus)

Als jonge verslaggever keek ik altijd een beetje op tegen Han. Hij was zo’n serieuze en vooral idealistische journalist. Daar kon ik met mijn verhaaltjes voor de Nieuwe Meerbode niet aan tippen, vond ik zelf. We verloren elkaar een beetje uit het oog, doordat ik de kans kreeg voor landelijke tijdschriften te gaan werken. Later zou Han dat omschrijven als ‘groot geworden bij Ouders van Nu’. Hij had letterlijk en figuurlijk gelijk. Die scherpe blik heeft hij altijd gehad. Na de VNU-jaren ben ik gaan freelancen en… kwam ook weer bij Han terecht. Hij werkte bij de VBA en verzorgde daar alles wat er geschreven werd. Dat was hem wel toevertrouwd en af en toe kreeg ik een opdracht voor zijn blad. Uiteraard wist hij precies wat hij me moest laten schrijven. Hij ging daar weer weg en ook ik verdween een andere kant op. Toch kwamen we elkaar weer ‘tegen’. Bij het opzetten van Nieuwsover Aalsmeer en later Aalsmeer Vandaag vroeg hij me of ik één van de columnisten wilden worden. Het was geen betaald werk, maar tegen hem kon ik gewoon geen ‘nee’ zeggen. Vond (en vind!) het ook wel een soort eer. Tegelijkertijd stortte ik natuurlijk ook elke week een flinke portie persberichten over mijn cluppie – handbalvereniging FIQAS Aalsmeer – in zijn mailbox. Dat handbal intrigeerde hem blijkbaar want na een tijdje zei hij: ‘ik wil wel eens zo’n wedstrijd bijwonen.’ Ik wist dat hij meer een cultuurliefhebber was, dus wilde hem wel een leuke partij voorschotelen om te laten zien dat sport ook zo z’n charmes heeft. Ik zocht ik een extra spannende wedstrijd voor hem uit en hij verscheen in de Bloemhof. De eerste helft zat hij bij mij en m’n handbalmaatjes op de verrijdbare tribune beneden in de hal. Na de rust wilde hij het spel – zonder onze ‘gekleurde’ opmerkingen – lekker rustig vanaf de tribune bekijken.

Na een super spannende partij – ik weet niet eens meer of ‘we’ gewonnen hebben – zagen we elkaar in de kantine. Han was ‘verkocht’: hij raakte niet uitgepraat over hoe geweldig en spectaculair hij de wedstrijd vond, de ambiance en wat er allemaal bij kwam kijken. Zo hadden wij dat – als doorgewinterde supporters – natuurlijk niet bekeken, maar ook dat was zijn ‘open blik’. ‘Ik snap je eindelijk’ mailde hij later. Hij bleek trouwens nog iets gemeen te hebben met mijn maatjes: hij hield wel van een speciaal biertje. En zo bleef het nog lang onrustig aan de Machineweg. Het was de eerste van vele handbalwedstrijden die Han zou bezoeken. Dan meldde hij: ‘ik hoef geen verslag van de wedstrijd, ik maak er zelf een’. En soms las ik stiekem eerst die van hem voor ik de mijne ging schrijven.

Binnenkort speelt de club Challenge Cup en ook de nacompetitie komt er aan. We zullen Han missen op de tribune…        

Marjon Labordus