Han en Erik gaan de wereld verbeteren (Erik van Itterzon)

Het moet ergens rond 1970 zijn geweest dat ik Han leerde kennen. Het was oorlog in Vietnam en in de rest van de wereld was het ook niet pluis, maar daar gingen we wat aan doen. Maar voor we konden beginnen met het verbeteren van de wereld moest er eerst een oude, danig vervallen boerderij worden opgeknapt.

Boerenvreugd heette die boerderij, gelegen in wat nu de Hornmeer is, tegenover de watertoren. Ik was vijftien toen ik me daar meldde. Twee linkerhanden, maar zeer bereid die uit de mouwen te steken. Want die boerderij verbouwen tot jongerencentrum, dat moesten we zelf doen. In mijn ogen was Han een van de mannen waar je aan vroeg wat je kon gaan doen. Het was elke dag mooi weer, we groeven diepe geulen voor de riolering, er werd beton gestort en geschilderd. Ik leerde er over de balken te lopen in de stal en ik heb vele heraklietspijkers in de heraklieplaten gejaagd. Er deed een team van Boerenvreugd mee aan de Corsoronde, een wielerwedstrijd door Aalsmeer-zuid. Ik werd voortijdig uit de koers gehaald, maar tot veler verrassing wist Kees van Oorde de wedstrijd te winnen;  Han werd keurig zevende.

Die avond hebben we in Boerenvreugd de door Kees gewonnen slagroomtaart gedeeld, waarna het echte feest kon beginnen. We hadden hooggespannen verwachtingen van Boerenvreugd. De manier waarop we hadden samengewerkt om van de oude zooi een prachtig jongerencentrum te maken, zou vanaf dag één overslaan op de bezoekers en dat gevoel zou zich uitbreiden over Aalsmeer en zo zou uiteindelijk de wereld een fijne plek voor iedereen worden. 

Jongens waren we – maar aardige jongens. Het liep natuurlijk allemaal anders. De bezoekers kwamen niet naar Boerenvreugd om de wereld te verbeteren, maar om een bandje te zien, een biertje te drinken en een meisje te versieren.

Rond 1985 had Han de onstuitbare drang om in Aalsmeer een tijdschrift te gaan maken. Ik ben van nature erg lui, maar kan ook heel slecht 'nee' zeggen en zo zat ik samen met Hélène Homan en Han in de redactie van het Nieuw Aalsmeers Tijdschrift. We bedachten per nummer een thema en zochten daar de mensen bij die daarover konden schrijven. Er was geen geld (terugkerend thema in ons beider leven) om het tijdschrift in elkaar te laten zetten, dus zetten we het zelf, gedrieën, in elkaar. Allemaal losse vellen, bij elkaar rapen, nietje erdoor: Nieuw Aalsmeers Tijdschrift. Kortweg NAT. Twee nummers, toen was de koek op. En het geld. 

Maar we hadden het gedaan!

Tussen 2009 en 2011 verschenen er nog eens 12 nummers van NieuwNAT. De eerste vier op papier, daarna als internettijdschrift. Prachtige tijdschriften, allemaal nog te vinden op deze site, linksonder in de navigatiebalk. 

Toen Han in 2011 begon met zijn internetkrant over Aalsmeer vroeg hij mij als columnist. Ik was nog steeds lui, kon nog steeds slecht 'nee' zeggen, maar was ook vereerd en zei dus graag ja.

Als ik inmiddels (een beetje) kan schrijven, dan heb ik dat mede door en van Han geleerd. Hij heeft me  maar liefst drie keer (NAT, NieuwNAT en Aalsmeer Vandaag)  uit mijn luie stoel gejaagd en aan het werk gezet. Ook van Han geleerd: dat je overal over kan schrijven, nooit om een onderwerp verlegen zit. Ik troost me dan ook, enigszins, met de gedachte dat Han vorige week gedacht moet hebben: daar zit een stukkie in. 

Erik van Itterzon