Vanwege het overlijden van Han is alles even anders. Vandaag geen 'Verzin en win', morgen geen Radio Aalsmeermedewerker en maandag geen vrolijke carnavalsfoto's. In plaats daarvan bijdragen van columnisten als eerbetoon aan Han. Paul Bras bijt het spits af.

 

 

 

Ik krijg een appje van mijn dochter. “Pap, kun je me bellen? Het is belangrijk.” Als ik haar bel is het nieuws verpletterend.

 

Han is niet meer.

 

Hoe is dit in godsnaam mogelijk? Wie heeft dit scenario bedacht? Ongeloof. Het kan toch niet waar zijn dat hij er niet meer is. Han is er namelijk altijd.

 

Joke en ik werden in 1986 de buren van Han en Yo. Zover gaan we al terug met elkaar. In die simpele en knusse huisjes aan de Aalsmeerderweg werden onze kinderen geboren. Eerst Jasper, twee maanden later gevolgd door Sam. Een paar jaar later volgden Floor en Loes praktisch tegelijkertijd.

 

We deelden de tuin met elkaar zodat de kinderen in de gezamenlijke zandbak konden spelen. Daar liet Han mij voor het eerst in mijn leven kennis maken met die heerlijke Belgische biertjes waar ik verslaafd aan ben geraakt, en daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor. Het was een Westmalle tripel. Op een verjaardag bij hem thuis dronk ik er op een avond vier van op. Gelukkig was ik zijn buurman en kon ik naar huis kruipen.

 

Mijn leven is gelardeerd met dit soort fijne herinneringen aan deze heerlijke vent. Ik hield van zijn flauwe grappen, maar ook van de serieuze gesprekken. We zijn een aantal keren met elkaar op vakantie gegaan. Naar Bretagne, naar Corsica. Samen met Loes en Floor reden we naar Spaans Baskenland. De fietsen achterop. De meiden naar het strand, wij op de fiets de bergen in.

 

Iedereen die Han kent, weet dat hij gek was op wielrennen. Zoals ik het me herinner was hij altijd van de partij, behalve als er een klassieker op tv werd uitgezonden. Dan zat hij voor de buis. In Spaans Baskenland keken we in een kroeg naar de Tour de France. Han was zelf ook een getalenteerd fietser. Ook al was hij tien jaar ouder, hij reed mij er finaal uit. In die Spaanse bergen hebben wij een rit van 90 kilometer gereden met zes beklimmingen. Op die laatste beklimming moest ik capituleren. Ik zie nog dat tanige, pezige lijf voor me uit rijden. Moeiteloos, in een mooie cadans.

 

Het was op een van die vakanties dat ik hem onderweg een verhaal vertelde waar hij erg om moest lachen. Dat moet je opschrijven zei hij. Een columnist was geboren. Mijn eerste column dateert uit september 2009. Bloednerveus was ik. Han was een verdomd goeie journalist en daar kwam ik aan met mijn brouwsel.

 

De eerste versie had niet dat sprankelende waar hij op had gehoopt. Niet dat hij dat zo zei, maar ik merkte het wel. De vierde versie kreeg zijn enthousiaste zegen en werd gepubliceerd. Ik heb het altijd een eer gevonden dat hij me heeft gevraagd. En altijd moest hij me helpen herinneren en kwamen mijn verzinsels op het laatste moment binnen.

 

Slechts één keer heeft hij me aangesproken op het overschrijden van de deadline en sindsdien ben ik keurig op tijd. Zo ook deze keer. Als een verstilde echo las ik zijn laatste mail aan mij van afgelopen maandag. Simpel als altijd. De tekst luidt:

 

Hoi Paul, Jij zaterdag dus. Kom maar op! grh.

 

Twee weken geleden heb ik hem voor het laatst gezien. Trouw als hij was gaf hij acte de présence bij de verhuizing van Joke van Aalsmeer naar Kudelstaart. “Daar zit een goeie column in” zei hij tegen mij. Ik twijfelde, wat moest dan de punchline zijn? “Jij verzint wel wat” zei hij toen. Dat was deze keer niet meer nodig. Hij is er zomaar op een woensdagavond tussenuit gepiept. Hij laat ons allemaal verbijsterd achter.

 

Paul Bras