Column Rinus Zuidervaart: de kapper

“Oh, ik krijg een black-out!” zei het broodmagere meisje met een wit, strak uitgeslagen gezichtje. Door een goede vriend heb ik me laten verleiden naar de kappersvakschool te gaan. Goed en voor nop. Hier ben ik Nederlands genoeg voor. “Leeuwentemmers, tandartsen of piloten, allemaal moeten ze het vak leren voordat ze in het diepe springen.”

Het onderhoudende gesprek had ze in ieder geval nog niet onder de knie. Daar is mee te leven. Met een krakende een stem als uit de Exorcist leek ze te zeggen: “5 centimeter moet er af.” Daar ging geen overleg aan vooraf en vijf centimeter het leek me rijkelijk veel.

Via de spiegel kon ik haar stiekem een beetje beter bekijken. Ze had geen opvallende hoektanden. Met mijn neutrale zwarte schort zag ik er nog het meest gevaarlijk uit. Tussen alle stoelen door liep een strenge dame stuk voor stuk alle meisjes te observeren.

Bij iedereen wel een aanmerking. “Blijf rechtop staan hè, je moet wel een tijdje mee als je voor dit vak kiest.” Andere klanten werden onderworpen aan haarkleurveranderingen, daar werd wel uitgebreid gesproken. Ik was een relatief makkelijke klant.

Mijn kapster begon een beetje los te komen. Het ritmisch geklik van de schaar en de daaropvolgende kambeweging gingen in een geruststellende harmonie.

De controlerende mevrouw bleef bij ons staan. Vergeet de tondeuze niet, hè?” De kapster keek me via de spiegel aan. “Stom wijf!” Tja, ik haalde neutraal de schouders op en zocht mijn smartphone.

Professioneel en terecht veranderde ze mijn hoofd steeds van positie zodat ik Nu.nl of mijn laatste berichten wel kon vergeten. “Nou voor iemand met een black-out sta je nog lekker mijn kruin weg te snoeien,” probeerde ik, om nog dat laatste beetje spanning weg te nemen.

“Och, ik kan het ook eigenlijk wel, maar die stomme trut daar krijg ik rooie vlekken van.” Eerst het kappersstoffertje in de nek en daarna haalde ze met een zelfverzekerd gebaar het schort van me af.

Rinus Zuidervaart is volgens eigen zeggen “parttime inwoner van deze fraaie gemeente”. Wekelijks vier dagen cliënt van Dagbesteding Heliomare aan de Zwarteweg. Liep hersenletsel op in 2005, waardoor hij “plotsklaps een beperkte medemens” werd. Heeft na deze grote optater toch draad weer opgepakt. Vermaakt zich onder meer met schrijven, van al dan niet waar gebeurde, kleine belevenissen.