‘Als ik een tatoeage zou hebben, zou dat er één van RKDES zijn’

Er bestaan verschillende motieven waarom mensen vrijwilligerswerk doen. AalsmeerVandaag is daarom op zoek naar verhalen over vrijwilligerswerk. Wat haalt een vrijwilliger er voor zichzelf uit, hoe gaan organisaties om met hun vrijwilligers, maar vooral wat motiveert mensen, welk werk doen ze en wat voor mensen zijn dat. AalsmeerVandaag wil zo een jaar lang vrijwilligers in Aalsmeer en Kudelstaart hun verhaal laten vertellen. Deze keer gaat het om Leen Stieva. Hij is al 24 jaar vrijwilliger bij RKDES uit Kudelstaart en heeft in die tijd tal van functies bekleed. Op 11 februari worden alle vrijwilligers van RKDES in het zonnetje gezet. Hierbij een voorproefje.

 

De Rooms Katholieke Sportvereniging Door Eendracht Sterk heeft drie afdelingen. Er wordt gevoetbald op veld, in de zaal en gehandbald. Bij elkaar zo’n 50 elftallen. Volgens Leen Stieva draait het bij RKDES vooral om de gezelligheid. Hij is er als vrijwilliger begonnen toen zijn ‘jongens’ 16 en 13 jaar oud waren. Zelf heeft hij een handbalverleden als keeper. Dat heeft hij tot zijn tweeënveertigste gedaan bij HVU in Uithoorn.

 

“Ik ben hier 24 jaar geleden begonnen als leider bij de B-junioren. Ik ben met mijn oudste zoon gestart en met de jongste doorgegaan. Ik zou echt niet naar de senioren gaan, maar je weet hoe het gaat. Ik ben daarna dus leider van het tweede elftal geworden. Daarna en daarbij heb ik van alles gedaan. Kijk, ik was verwarmingsmonteur en als je technisch onderlegd ben dan hebben ze altijd wel wat voor je. Dat moet ook wel, want anders kan zo’n club niet draaien. Deze week ben ik er bijvoorbeeld elke dag en ja, als je mijn uren zou gaan rekenen betekent RKDES alles voor me. Dat snapt mijn vrouw ook niet altijd. Voor mij is het gewoon met mensen bezig zijn, omdat ik het leuk vind.”

 

Iemand moet het doen

Inmiddels hoort de 67-jarige Leen Stieva bij een clubje 'gouwe ouwen' dat elke maandag en vrijdag naar de kantine komt. De meeste mannen van dit illustere clubje speelden zelf bij DES en hebben ook een bijnaam en de nodige sterke verhalen. Dan wordt er gedweild, gelachen, de wedstrijden van het eerste nog eens doorgenomen en Leen doet de keuken er nog bij. Hij ruimt er op en maakt er schoon. Daarbij doet hij ook nog de was. Allemaal onder het motto ‘iemand moet het doen’. Dus draait hij er ook zijn hand niet voor om een keer in de zes weken achter de bar te staan op donderdagavond.

 

“De bar was altijd twee keer per week open na het trainen, maar het lijkt wel of de jeugd niet zo veel geld meer heeft. Het leek hier toen wel een buurtkroeg zo afgeladen was het steeds. Het werd steeds stiller. Daarom drinken we alleen op de donderdag na het trainen nog een biertje.”

 

Belangrijke functie

Hij vindt het jammer, want volgens Leen heeft een vereniging een belangrijke functie in de samenleving. “Het is nu nog wat stil, maar je zult zien dat straks alle velden weer bezet zijn met jongens en meisjes uit de buurt. Dan zijn ze overal aan het voetballen en zolang ze de boel niet slopen en gewoon de boel opruimen moet dat ook kunnen. Dat vind ik goed, want ze moeten toch ook ergens terecht kunnen. Bij FC Aalsmeer bijvoorbeeld mogen ze helemaal niet op de velden.”

 

Fanatiek

“Toen ik zelf nog sportte heb ik mijn grote teen wel eens gebroken doordat ik te hard tegen de doelpaal aan had getrapt. Het gaat er gewoon om dat je wat doet voor een vereniging. Daar ben ik best fanatiek in. Ik verveel me ook nooit, ben altijd bezig en zal nooit thuis zitten duimendraaien. Zo zat ik bijvoorbeeld ook in de organisatie van de voetbalkampen. Bij zoiets moet er ook altijd van alles gemaakt worden. Voor de rest laat ik het maar over me heen komen.”

 

Tatoeage

Zou hij elke functie binnen de club kunnen of willen bekleden? 

“Kijk, ik ben iemand die je niet voor een groep mensen moet zetten, dan klap ik dicht. Maar bij een team gaat het vanzelf, omdat het over de sport gaat net als bij de hulpmonteuren die ik vroeger meekreeg. Die zette ik zo op hun plaats, maar een voorzitter zal ik nooit willen zijn. Het gaat er voor mij om dat je elkaar in elkaars waarde laat en dat de jeugd er plezier in heeft vooral als ze nog klein zijn. Een leven zonder RKDES kan ik me ook niet voorstellen. Je komt hier iedereen tegen. Als ik al een tatoeage zou hebben, zou dat er één van RKDES zijn.”

 

Tekst Jan Daalman, foto Arjen Vos