Stel je voor: een groot gebouw waar van alles voor een ieder te doen is. Een gezellige op kinderen ingerichte ruimte om voor te lezen. Een ontmoetingsruimte waar onder het genot van koffie en een gebakje wordt gesjoeld, gekaart en bijgekletst. Hier vinden ook de jaarlijkse kerst- en sinterklaas-vieringen voor de buurt plaats en kun je ook wat eten en drinken.
Weer anderen lezen er, zeker nu Trump aan de macht is, vol interesse de krant of een tijdschrift.
De bediening wordt verzorgd door medewerkers met een verstandelijke beperking. Het was even wennen, maar nu men elkaar beter heeft leren kennen, zie je aan de stralende gezichten hoeveel plezier het voor een ieder oplevert.
Eens in de week komt er iemand langs om te kijken hoe het met de ´oudjes´ gaat. Zitten de steun-kousen nog wel goed, werken de medicijnen, hoe is de relatie met de kinderen, wordt er nog iemand gemist en waarom?
Door vrijwilligers worden eens in de week taal- en cultuurcursussen gegeven aan buitenlanders.
Aan het eind van de dag verandert langzaam het publiek, ouderen vertrekken en jongeren nemen hun plaats in. Er wordt minder koffie en meer bier en wijn geschonken. De onderwerpen van gesprek veranderen. Minder over gezondheid en meer over politiek.
Ook zijn er ruimtes voor lezingen, optredens, partijtjes en het verenigingsleven. Een van de maandelijks terugkerende programma’s is ‘Talk of the Town’. Het staat, met als eregast Pierre Tuning, symbool voor dit gebouw: open staan voor de ander.
De naam van het gebouw is ‘De Oude Veiling’. Het is de huiskamer van Aalsmeer en ingericht tegen de huidige ‘illusie van autonomie’ van zelfredzaamheid van de burger. Het is een plek voor ontmoeting, voor warmte en zorg voor een ieder.
Een dergelijk gebouw mag iets kosten, het is een investering die in de toekomst alleen maar voordeel oplevert, zowel financieel als maatschappelijk.
In pennenstreek 161 en 168 maakt Pierre Tuning praktische bezwaren tegen de plannen voor de herinrichting van De Oude Veiling. Wie staat er aan de tap? Wat gebeurt er ’s avonds? Wie is verantwoordelijk? Het is wethouder Van der Hoeven die aan de touwtjes trekt, etc. Een opsomming waarvan je denkt: ‘Die Oude Veiling dat wordt niks’. Bij het lezen van pennenstreek 162 ga je anders denken, daar houdt hij een pleidooi voor een seniorencomplex dat alle kenmerken vertoont dat De Oude Veiling kan bieden. Het is een pennenstreek die eindigt waar ik mee ben begonnen.