Da’s logisch (een ironisch sprookje)

Ook zo genoten? 

 

Nederland rijp voor een eenmalig cadeau: ‘’Valentijn, de musical’’. In de voorstelling wordt  Valentijn voor de laatste keer  ten tonele gevoerd. En daarmee komt er een einde aan de feestelijke Valentijnsdag. 

 

De première was op 14 februari j.l. Eerst zond men wekenlang het programma OP ZOEK NAAR VALENTIJN uit. Het liefst tegelijk op alle Nederlandse zenders. Ja, wat een verbroedering. En dat elke maandag een hele avond lang. Steevast geopend met het nummertje FUNNY VALENTINE. Geplaybackt door Willem Nijholt, de ongekroonde keizer van de Hollandse musical. Reclameblokken werden, naarmate het jaar verstrijkt langer en langer. Nederland op zijn breedst.

 

Hoe begon het? De producenten Joop, John , Albert en vele anderen stoeien om een nieuw format.. Uiteindelijk bedenken ze het volgende: de jury kan de kandidaten wel zien, maar niet horen …

De audities zijn tenenkrommend, maar lopen soepel. Zo ook presentatrice Yolanthe Sneijder. De jury mag Yo zeggen. Sensueel hakkelend leest zij voor. Uiteraard van een roodgekleurd hartvormig kaartje. In elke uitzending staat haar rokje in het gewaagde middelpunt. De lengte ervan loopt synchroon met het afvallen van de kandidaten. Dat doet in de media veel stof opwaaien. Ingezonden brieven, mailtjes, twitters, what’s apps en dies meer zij, worden met gejuich en gegniffel begroet.

 

Na de stroperige uitzendingen met tientallen look-offs vindt op Prinsjesdag in het Crowntheater te Aalsmeer de finale plaats. Wel met beeld en geluid!  De zoektocht nadert zijn apotheose. De kandidaten tonen, zoals immer, een grijze middelmaat. Aan het eind van weer een langdradige televisieavond hijst Willem Nijholt zich langzaam uit zijn zetel.

‘’Hier staat een bedroefde artiest’’, begint hij, ‘’Helaas lieve mensen, niemand van de kandidaten zal Valentijn spelen. Kwaliteit ontbreekt  ten ene male!’’ Eerst wordt het verrassend stil. Dan volgen gejoel, geklap en gestamp.

 ‘’Rest mij niets anders te zeggen, dat ik, het grootste artiestentalent ooit, de hoofdrol zal vertolken!’’

‘’Dat is vals!’’ gilt Gerard Joling vanuit de zaal. ‘’Dat ben je zeker’’, reageert Willem ad rem. Gordon lacht zijn gemeenste geile lach.

‘’Wat supergaaf. Dat is supercool. Te gek’’, kraait Yo. Dan schrikt ze en roept: ‘’ Ik ben er nou al helemaal klaar mee!’’ Ze heeft haar ex, Jantje Smit, tussen de kandidaten ontdekt.

 

Ondertussen ruziën Martine Bijl en Coot van Doesburgh over de musicaltekst. Moet de rol van Jorge Zorreguieta er in? Wie speelt deze dan? Pierre Bokma of Thom Hofman?. Of Frank? Dan wel Gijs? Misschien Kees van Kooten. Dan moet zijn dochter Kim toch Maxima zijn. Sanne Wallis is uiteraard de jonge Beatrix en Willeke van Ammelrooij de oude. Paul Groot kan een vette Alex op het podium zetten. En wie kan Pieter van Vollenhoven spelen? Hijzelf. Hij vindt het overheerlijk.

 

Ook de gevraagde componisten buitelen over elkaar heen. Robert probeert met ‘’Ol joe niet is luf’’ tevergeefs te bemiddelen. Dan wil John Ewbank ingrijpen: ‘’Ik schrijf de muziek’.’Dat lukt natuurlijk niet, want hij kan geen noot lezen! ‘’ Hadden we Pierre Kartner nog maar’’, mompelt Paul de Leeuw. Niemand is tevreden. ‘’Wees niemand’’, zucht  Freek de Jonge. Wie dan wel?

 

De voorbereidingen voor de gratis eenmalige voorstelling verlopen verre van transparant. Het plan om musicalplaatjes van artiesten bij de tankstations en theaters aan te bieden is van tafel geveegd. De muziek van John Ewbank is plat en voorspelbaar. Het is niks-aan-de-hand-muziek, vinden  Acda en de Munnik. Die kan alleen Borsato kwelen.

 

Dan is het zo ver. Het is 14 februari. Door alle aandacht elke dag op de televisie te schenken is besloten om de Johan Cruijff Arena als theater te gebruiken. Aanvankelijk is deze halfleeg of halfvol. De hooligans staan buiten de poorten ongeduldig te wachten. De aanwezigen binnen maken zich op voor het afscheid van Valentijn. Alle Europese televisiestations zenden de theatrale voorstelling uit. De kijkers zien alleen overdreven pracht en praal. 

 

Het fantastische stadion is bevuild met wanstaltige reclamezuilen en dito posters. Halfnaakte hooligans staan te hossen boven in de tribunes en buiten op de pleinen.

In eerste instantie bekijkt het publiek verveeld de musical. In de Koninklijke loge zit Beatrix tussen Willy en Max met een uitgestreken gezicht. Ze heeft deze musical als afscheidscadeau geweigerd, Zijn ze helemaal betoeterd. Inwendig is ze dolblij, dat ze een paar jaar geleden afscheid heeft genomen. Wat een mooie dag was dat. 

 

Zijne eminentie Willem Nijholt ligt in een prachtige kunstbloemrijke witte doodskist pontificaal op het podium. Deze is met zorg opgemaakt door de beste arrangeurs van Flora Holland. 

De finale nadert. De grote Valentijnskaars op het podium flikkert nog even. Deze lijkt verdacht veel op Gordon …De regisseur geeft Hans Klok en Victor Mids die in de coulissen staan een que (een seintje). Niemand ziet, dat Willem plotseling onopgemerkt is verdwenen.

 

Plotseling verschijnt er een grote fluoricerende ballon hoog in de lucht. Dit alles met veel rook en oorverdovend lawaai. John de Mol valt van zijn stoel. Dit is niet bedacht en dus ook niet gepland. 

Er hangt een mand onder de metersgrote bal. Als deze op de middenstip is geland, zien de mensen – ja waarachtig – een voetballer. Op dat moment  stromen alle hooligans luidruchtig het stadion binnen. Dan pas ontwaren de toeschouwers, dat de voetballer de beroemde nummer 14 is: de VERLOSSER, de enige echte J. Chr. Johan Cruijff!. Ja, hij is het echt! Met een elegant hupje landt hij op het vochtige echte groene gras. Klaterend applaus en schreeuwend gejuich stijgen op.

Burgemeester van der Laan stapt trots op Cruijff af. In zijn armen gelukkig geen medaille of een ander vreselijk kleinood. Wel krijgt onze vedette drie prachtige bossen rozen aangereikt: een bos witte, een bos rode en uiteraard een bos oranje bloemen. Elk met veertien exemplaren. Vers gesneden uit de Historische Tuin te Aalsmeer. Ze ruiken heerlijk Femke Halsema reikt met een stralend gezicht de bossen bloemen uit. Zelfs Willem van Hanegem –  enige tijd geleden 75 jaar geworden, is zo zichtbaar ontroerd, dat hij zijn vriend Johan omhelst en hem twee zoenen op de wangen geeft!

Als Johan dan een microfoon pakt, is het ogenblikkelijk doodstil. 

‘’De waarheid is nooit precies zoals je denkt dat hij zou zijn,’’ zucht hij. Iedereen schijnt hem te snappen. Na iedere uitgesproken zin neemt hij een ruime pauze. De krijsende voetballiefhebbers zullen luisteren!

‘’Eigenlijk is dit te veel eer van het goeie. Maar ze hebben een uitzondering nagelaten. Daarom zijn jullie hier met grote getale!’’ Zijn stem wint aan kracht. Hij gaat verder:

 ‘’Ze hebben op twee gedachtes gehinkeld en uiteindelijk hiermee op de proppen komen aanzetten. Maar dan komt de andere kant van de medaille om de bocht.’’ Hij laat hij zijn scherpe blik langzaam over de tribunes glijden en roept daarna met overslaande, maar krachtige stem :

‘’Ik blijf gewoon doorgaan met mijn uitspreken; ook als ik dood ben, hou ik mijn mond niet.!’’ Iedereen staat op de stoelen. Een trommelvliesverscheurend lawaai laat de betonnen arena trillen. Plotseling roept een klein dik mannetje met  een bekend brilletje vanuit de koninklijke loge: ‘’Leef toch je leven als je allerlaatste uur!’’

 

Tot grote verrassing van iedereen zorgen Johnny en Rijk voor een finalenummer. Zij zijn te bewonderen op een megagroot scherm. Het publiek zwaait en fluit  spontaan en omhelst elkaar. Het brult hartstochtelijk mee, als de krasse oudjes op de muziek van hun hit ‘’Ooooh Waterlooplein” met  overgave de eindeloze toegift  kraaien:

 ‘’Dag Valentijn dag!’’ Het geluid is zo hard, dat zelfs DJ Armin van Buuren zijn oren en die van zijn buurman dicht houdt. Trijntje wiegt haar breedste heupen  en ieder doet  haar  braaf na. Zelfs koning Willem laat zich helemaal gaan en draait soepel om de zangeres heen. Een handstand lukt  bijna. 

Vervolgens  brult verslaggever van Zetten: ‘’Hij staat!’’  

 

Onze nummer 14 zwaait bescheiden naar zijn fans en stapt in de prachtige oranje mand met roodwitte rand. In het schemerdonker met ontroerende lichteffecten en bijpassende muziek ( o.a. I can fly en Vlieg met me mee ). 

 zien we de ballon, mand en Cruijff hoog boven de hoofden de arena verlaten. Hij verdwijnt langzaam uit het zicht, maar niet uit ons hart.

 

 Jopie is en blijft zoals hij wil zijn. Geen Valentijn, maar bij leven en dood een grote voetballegende. Logisch toch.

 

Brazijn

(Dorpsdichter Bram Landzaat)