Bijna verbannen uit Aalsmeer

Hoera! Het was best spannend, maar ik ben weer geaccepteerd als inwoner van Aalsmeer. Van Kudelstaart, zelfs. Mijn vrouw ook. Wij allebei. U schrikt daarvan? Nou, wij ook, toen we die envelop van de gemeente openmaakten. Er was twijfel ontstaan of we wel echt op ons adres woonden, stond er. En of we maar even de bijgevoegde vragenlijst wilden invullen. Deden we dat niet, dan werden we onherroepelijk uitgeschreven uit het Bevolkingsregister.

 

Nou, we waren natuurlijk helemaal van de kaart, mijn vrouw en ik. Uitgeschreven uit de Basisregistratie Personen? Lieve help, wat betekent dat wel niet? Nooit meer WOZ betalen. Geen hondenbelasting meer. Maar ook onze kliko zou niet meer geleegd worden. Personen zonder vaste woon- of verblijfplaats zouden we zijn. Verbannen uit de gemeente Aalsmeer! Maar… hoe was dat nou mogelijk?

 

Die vraag werd gelukkig telefonisch beantwoord door de ambtenaar die de brief had ondertekend. Een reuze aardige mevrouw. Want wat was het geval? Twee weken voor het Oekraïne-referendum op 6 april had de gemeente de stempassen verstuurd. En die van ons waren onbestelbaar teruggekomen.

Als zoiets gebeurt, moet de gemeente controleren of we nog op het opgegeven adres wonen. Vandaar die vragenlijst. We hadden alleen over het hoofd gezien dat we ook kopietjes van onze ID-kaart moesten meesturen. Dus belde die aardige mevrouw van de gemeente weer op. “Weet u wat”, zei ik. “Ik kom wel bij u langs.”

 

Dat was best een gezellig gesprek. Ze vertelde dat er deze keer opmerkelijk veel stempassen onbestelbaar retour zijn gekomen. “Stapels”, zei ze. Zo veel, dat het er alle schijn van heeft dat de postbodes er met de pet naar gooien. Dan hebben ze blijkbaar geen zin om al die brievenbussen af te lopen, en dan doen ze net of de post onbestelbaar is.

 

“Maar wij moeten van al die stempassen nagaan of die mensen daar nog wonen’, zei ze zuchtend.

 

Ze maakte zich nu al zorgen over volgend jaar. Want dan zijn er Tweede Kamerverkiezingen. Dan moeten weer al die stempassen verstuurd worden. “Weet u wat u moet doen”, zei ik. “U moet een uitzendbureau in de arm nemen. Laat zij maar een aantal mensen inhuren om in de gemeente Aalsmeer de stempassen te bezorgen.”

 

Ze keek me blij aan. Ik meende zelfs een beetje opluchting te zien. “Dat is een goed idee”, zei ze. “Ik schrijf het op.”