Door: Leni Paul. Toneelvereniging Kudelstaart. Al tientallen jaren een begrip. Corona mag dan tijdelijk roet in het toneeleten hebben gegooid, afgelopen zaterdag was ‘de club’ weer terug. En hoe! Een avondje opgewekte en ongecompliceerde pret en zorgeloos genieten van luchtige scherts en luim, zoals dat destijds werd genoemd.
De zaal was zaterdag jongstleden bijna uitverkocht, de verwachtingen waren hoog gespannen. En zodra de eerste spelers op het toneel verschenen zat de stemming er in. In de loop van tientallen jaren heeft het publiek van Toneelverenigijg Kudelstaart kunnen genieten van alle mogelijke genres. Serieus toneel, thrillerachtige stukken en ook revues. Dit jaar was wederom voor het laatste genre gekozen en was de tekst voor de revue ‘Waar de wind ons brengt’ uit de speelse en duidelijk optimistische pen gevloeid van Tineke van Kleef, een naam en persoon die onlosmakelijk is verbonden aan het Kudelstaartse gezelschap.
Kudelstaart, ooit een een katholieke ‘enclave’ binnen de gemeentelijke grenzen, is inmiddels uitgegroeid tot een belangrijk deel van Aalsmeer met een gemengde bevolking. In Kudelstaart kan snel iets tot stand worden gebracht, er is een grote gemeenschapszin, ja, er hangt ook volgens insiders hier en daar nog iets van het rijke roomse leven, denk aan het carnaval waarvoor ook altijd wel weer een enthousiaste prins en zijn gevolg zijn te vinden.
Fantastische dansers
Nu de revue dus. Prompt om kwart over acht verscheen een bont en gevarieerd gezelschap op de planken. En wat vooral overduidelijk deze avond bleek dat het gezelschap zelf overstroomde van speelplezier. Allereerst hulde aan Black Bird Dance Centre, een geweldig gezelschap van fantastische dansers dat bij elk optreden opnieuw door een enthousiaste zaal werd toegejuicht. En wat zag het publiek als hoogtepunt? Daarover waren de meningen verdeeld. Er bleken er vele te zijn.
Dolle pret
Dankzij de verschillende sketches reisde de zaal figuurlijk naar steeds een ander deel van de wereld. Variërend van de Zaanse Schans tot Schotland en van Frankrijk tot Tirol. In laatstgenoemd land speelde een van de hoogtepunten voor de pauze zich af. Dankzij vakbekwame decorbouwers was er een levensecht tafereel in een winters landschap gecreëerd en als daarin ook nog een aantrekkelijke paaldanseres optreedt zorgt dat voor een hoogtepunt. Dolle pret dus in het Dorpshuis. Gevarieerde scenes waarin het publiek een elegante Prinses Maxima een smak zag maken tot een imaginair gesprek aan de telefoon, eigentijds en herkenbaar (“Er zijn nog dertien wachtenden voor u …“) Het publiek werd deelgenoot van een bonte avond op de camping met alle ups en downs, er werden visueel halsbrekende toeren in de bergen uitgehaald en tussendoor rondkijkend in de zaal waren er meer dan genoeg aansprekende momenten, goed voor een schaterlach.
Blik onder Schots rokje
Wie genoot er niet van de doedelzakspeler in Schotland? Natuurlijk was er ook een toerist die zijn nieuwsgierigheid niet kon bedwingen en graag een blik wierp onder het Schotse rokje. Meeslepend was de finale voor de pauze waarbij de hele cast meedanste op Waterloo van ABBA.
Tineke van Kleef toonde zich tevreden na de feestelijke premiere: “Ik zou het een geslaagde avond noemen. En een hoogtepunt ? Ach, vele, maar ik noem toch de rolstoelen in de Finale.”
Verwacht weinig ernst en diepzinnige bespiegelingen, maar wil je onbekommerd genieten van aanspreekbare en voor velen herkenbare teksten, zo nu en dan van het ‘oh la la-genre’, dan is er nog de kans voor een avondje ongecompliceerd plezier om de revue ‘Waar de wind ons brengt’ te bekijken in het Dorpshuis op vrijdag 18 en zaterdag de 19 november.
Foto’s Jaap Maars, zie ook de gallery onder de advertentie van H2Makelaars
/hoekwater.jpg)
/Muller.jpg)
/LJ-de-Vries.png "LJ-de-Vries")
