Dure bank kopen? Liever droomconcert organiseren!

Als je wat geld hebt, kun je een dure bank kopen, om maar wat te noemen. Maar je kunt ook het concert organiseren waar je van droomt. Dat deden Gert Jan Slump en Willeke Koops door de oudemuziekzanger Marco Beasly naar Aalsmeer te halen. Op eigen houtje, gewoon een privé-initiatief. Alles voor eigen rekening. Inkomsten: de entreegelden.

De Amstelveners lieten de Italiaanse tenor vrijdag 4 april optreden in de bijna volle oudkatholieke kerk in Oost. Met de helpende hand van KCA (Kunst en Cultuur Aalsmeer), waarmee ze contacten onderhouden. “We hebben de krachten gebundeld,” meldde Slump als opmaat voor het concert.

Weinig Aalsmeerders
Wat hij en zijn echtgenote ervoor terugkregen? Een fantastische avond voor zichzelf en gouden herinneringen voor 'later'. En een opgetogen publiek dat met volle teugen genoot van een superieure performer en twee keien van begeleiders op luit en barokgitaar. De musici voelden zich evenzeer in hun element.

Misschien zaten er net tien Aalsmeerders in de sfeervolle, negentiende-eeuwse kerk. De rest kwam van elders, tot Nijmegen toe. Onder het motto: 'Marco Beasly in het land? Daar moet ik bij zijn.' KCA had mailings rondgestuurd naar haar vaste 'klassieke' cliëntèle op zondagmiddagconcerten. Dat leverde echter bar weinig respons op. Opmerkelijk gevolg was dat het aandeel grijze haren beperkt was. Maar de wegblijvers hadden ongelijk, zoals zo vaak.

Magische muziek
“Ze laten u magische muziek zien en horen,” voorspelde Slump vooraf. Of hij gelijk had? In een mum van tijd slaagde Beasly erin de zaal muisstil te krijgen. Wanneer hij zacht zong, en zacht zingen kon hij, werd het zelfs stiller dan stil.

Na de pauze besteeg hij de kansel, waarop hij onbegeleid een eigen interpretatie bracht van een zes eeuwen oud Italiaans lied, het melancholische Tu Dormi. Het kon niet stiller meer, maar het was het toch. Dat was meteen de enige keer dat heel in de verte het geluid van een vliegtuig de stoorzender was.

Frisheid
Marco Beasly, die in 1957 in Napels geboren is, theater en muziek studeerde en sinds de jaren negentig met enige regelmaat concerten geeft in Nederland, is specialist in de oude muziek die zijn land voortgebracht heeft. Het waren vooral Zuid-Italiaanse composities die hij, luitist Fabio Accurso en luitist/barokgitarist Stefano Rocco ten gehore brachten onder de noemer Le Strade del Cuore, oftewel de omzwervingen van het hart. Maar ze maakten af en toe uitstapjes naar andere delen van Italië.

Tussen de vijftien liederen door legde de tenor uit waarover de teksten spreken. “Over de liefde meestal,” zei hij, en dan liefde voor mens én natuur. Grote liefde, kleine liefde, precies zoals het leven (soms) is. “Het is muziek uit de renaissance, vijfhonderd jaar geleden geschreven. De frisheid ervan lééft. Als je het stof van de eeuwen weghaalt, staat de muziek nog steeds.”

Zingend vertellen
Het bijzondere was dat wat hij vertelde en zong, naadloos in elkaar overliep. In muziektermen heet zijn zingwijze recitar cantando, zingend vertellen. Hij beheerst het, met zijn rijkgeschakeerde, 'kleine' stem, als geen ander in de oude muziek. Beasly staat mijlenver ver af van de larmoyante, zware tenor die een negentiende-eeuwse componist als Verdi zingt. De intimiteit is des te groter.

In de oudkatholieke kerk pakt dat zo goed uit dat het lijkt alsof de innemende Beasly thuis op bezoek is. Hij zingt op natuurlijke wijze, ongekunsteld, nooit over de top. En beeldend, door met zijn hele lijf te werken. Zijn timing is perfect. Een rasperformer. Met soms – als je hem vaker beluistert – een tikje eentonigheid in zijn stem.

Wat volgde was een daverend applaus, dat twee toegiften opleverde. Alle bezoekers hadden de magie van muziek geproefd, twee uur lang of op zijn minst enkele ogenblikken.

Han Carpay

Foto's: impressies van het concert van Marco Beasly (die onder meer een cd signeert), Fabio Accurso (met luit) en Stefano Rocco (met gitaar). (foto's Johan den Dekker)