
Robbert Tuinhof aan de piano en Danielle Burgman op sax improviseerden er tussendoor muziikaal op los. Ook dat was tot vermaak van het publiek.

Schrikbeeld
Er werd in meerdere gedichten gezinspeeld op de nieuwe man aan de overkant van de oceaan. Zijn levensgroot schrikbeeld op papier getekend door de broer van dichteres Joke van de Zee werd met plakband aan de gordijnen bevestigd. Het bleef de hele avond hangen.
De antwoorden op de 'Vragenlijst' van Pierre Tuning brachten hem helaas buiten de doelgroep. Het spel van Stef Wouters met zelf gemaakte fluitinstrumentjes begon in Antarctica en eindigde waar doden rustig liggen. Het fenomeen ouder worden, een zoekgeraakte sleutel, het uiterlijk, het vel, waarin gespoten, maar ook het potverteren van de centen kwamen rijkelijk aan de orde.

Slotakkoord
Voor Marcel Harting, voormalig dorpsdichter, ging het projectiescherm omlaag; hijzelf vertoefde in Noorwegen op zoek naar het Licht; we zagen een pantomimespel van twee versierde handschoenen met de titel 'Het grapje waar niemand om kan lachen'. Het slotakkoord van Gerard Zelen speelde naadloos hierop in. Er viel, met een affiche van een oud oorlogsbeeld op het podium 'Om je dood… ernaast een echte poppenkast met Jan Klaassen, heel wat …te lachen' op deze Gedichtenavond 2017.
Tekst: Michelle de la Haye
Foto's (van boven naar beneden) Bep Schagen-van den Helder, Bram Landzaat en Gré Kalf in actie. Foto's Arjen Vos

86