Zijdstraat

Winkelen is in de Zijdstraat al lang geen pretje meer. Jammer, want ik mocht er altijd wel graag rondstruinen. Daar schieten de winkeliers natuurlijk geen cent mee op, die hebben veel liever dat je wat bij ze koopt. Begrijp ik, maar dan moet er wel wat te kopen zijn. Dan zal de Zijdstraat er wat dat betreft toch eerst weer eens wat aantrekkelijker op moeten worden.

Voorin de Zijdstraat gaat nog wel. Hoewel… Voor een horloge moet je bij Sparnaay eerst aanbellen om binnengelaten te worden. Bij Blokker moet je oppassen, dat je er je nek niet breekt over die enorme hoge stoep voor de deur. Kruidvat zit zo bomvol met van alles en nog wat, dat je er je kont niet kunt keren. De ‘Chinees’ is weg en de herbouw van de drie jaar geleden afgebrande snackbar ‘de Pollepels’ ligt al maanden op zijn gat (het is toch te gek voor woorden, dat je in de belangrijkste winkelstraat van Aalsmeer geen patatje of ijsje kunt kopen). En uitgerekend op het moment dat ik eindelijk een kleinkind kan verwennen, hield die leuke nieuwe winkel met houten speelgoed het al weer voor gezien.             

In de tweede helft van de Zijdstraat, is het helemaal huilen met de pet op. Zelfs op vrijdag en zaterdag kun je hier een kogel afschieten zonder iemand te raken. Nieuwbouw moest het tij doen keren. Niet dus. Op een grossier in rollators, scootmobielen, relaxstoelen en incontinentieluiers voor bejaarden na (daar ga je voor de etalage toch ook niet verlekkerd naar staan kijken), wil geen ondernemer zich hier vestigen. En ondanks dat er nog ik weet niet hoeveel vierkante meters winkelruimte leeg staan, wordt binnenkort begonnen met de bouw van…, precies, nóg meer nieuwe winkels.

Onlangs verscheen van de hand van professor Cor Molenaar, verbonden aan de School of Management van de Erasmus Universiteit, het boek ‘Het einde van winkels?’ Hierin luidt hij de noodklok over de leegstand van winkels. Die zal de komende jaren, als gevolg van het huidige economische klimaat, vergrijzing en de opkomst van het online shoppen, oplopen tot circa acht miljoen vierkante meter. De ‘winkelprof’ roept vastgoedeigenaren op uit hun ivoren toren te komen: “Vierkante meters wegzetten is fout.”

Ik vrees dat, ondanks deze waarschuwende woorden, de Zijdstraat toch voor de zoveelste keer op de schop zal gaan. Voor de zoveelste keer wordt het in Dorp een puinzooi. Het gebied tussen het Molenplein en het Molenpad ondergaat een complete metamorfose. En dat zal opnieuw ten koste gaan van een stukje oud Aalsmeer, waaronder de twee oudste huizen van de Zijdstraat, de nummers 4 en 6.

Hoewel nummer 6 mij ook zeer ter harte gaat, trek ik mij het lot van nummer 4, pal naast de drogisterij, toch het meeste aan. Hier hebben namelijk mijn overgrootouders Pieter van der Zwaard (bijgenaamd ‘Piet de Potter’, omdat hij erg zuinig was) en Matje Hofman gewoond. Zij kochten het huis in 1901 van veehouder/metselaar Jacob van de Boogaard, die het in 1853 eigenhandig (op turf) bouwde. Mijn overgrootvader, die ook metselaar was, had op deze plek alle ruimte om zijn bedrijf te kunnen runnen.

Zijdstraat 4 is ruim honderd jaar in het bezit van de familie gebleven. Ook Pieter van der Zwaard z’n zoon Jan (de schilder), kleindochter Bertha de Geus-Van der Zwaard en (tot voor kort) achterkleinzoon Jan de Geus hebben in het huis gewoond. Vandaag of morgen gaat de beuk erin, evenals in nummer 6 en andere oude pandjes. Tenzij het gezond verstand alsnog zegeviert en de plannen, die geheid zullen leiden tot nog meer winkelellende in de Zijdstraat, worden aangepast.

Behoud van die historische pandjes bepleit ik heus niet alleen omdat mijn voorvaderen daarin hebben gewoond. Maar omdat de Zijdstraat vooral heel veel behoefte heeft aan ‘sfeer’, méér dan aan nog meer kille leegstand.

Beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald.