Weemoed

Het is lente. Misschien goed dat hier nog even te vermelden. Aan het weer kun je het namelijk niet altijd merken, alhoewel het met Koningsdag reuze meeviel. Maar dat lag dan weer aan sombere voorspellingen vanuit meteorologische hoek. En zolang het alleen maar lintjes regent valt het wel mee. Desalniettemin, het is lente. Ik hou van die voorjaarszon, beetje bleekjes maar toch al weer krachtig, de eenden die elkaar als razenden achterna zitten, de lammetjes die weer dartelen, kwetterende vogels, de natuur barst van de energie.

In Kudelstaart geniet ik altijd volop van dit seizoen, de natuur is hier zo dichtbij. Ook de mensen doen goed mee. De amateurwielrenners maken de wegen weer onveilig. In de lage landen worden de voorjaarsklassiekers weer verreden met zelfs een Nederlandse renner die Luik-Bastenaken-Luik heeft gewonnen. Had Han dat nog maar mee kunnen maken, denk ik dan. De rouwkaart met zijn foto staat bij mij op de piano. Als ik de klassiekers op televisie volg draai ik hem altijd even naar de beeldbuis toe. Kan hij toch nog een beetje genieten. Ik heb gemerkt dat ik regelmatig in het voorbijgaan wat woorden wissel met hem. Ik zie dat eerder als een aspect van rouwverwerking, dan als een zorgelijke uiting van kluizenaarschap. Naast het nieuwe leven dat spontaan de grond uitschiet heerst het gevoel van gemis en dat stemt mij weemoedig.

Zelf vind ik het heerlijk om in de omgeving van Kudelstaart te fietsen. Ik heb ooit een mooie route gekozen als trainingsrondje. Vanaf Kudelstaart richting Bilderdam, langs de Amstel, de sluisjes richting Nieuwveen, daar de brug over en dan via Bilderdam langs de Drecht richting Leimuiden. In Leimuiden de brug over en langs de andere kant van het water weer terug naar Bilderdam en dan weer op huis aan. Een uitstekende route om de lente te proeven op dit moment.

Ik vertelde Han jaren geleden over dat rondje, over mijn snelste tijd, de prachtige omgeving en het op snelheid passeren van het sluisje. Hij had er wel oren naar om een keer mee te rijden. En natuurlijk is dat er nooit van gekomen. Hoe vaak horen we dat niet. Dat we zaken uitstellen totdat het te laat is.

Overigens is dat rondje ook heel goed te fietsen in een rustig tempo. Het is mooi langs het jaagpad. Bij het sluisje kun je even afstappen om bij Theetuin [H]eerlijk! te genieten van de rust en een drankje. Aan de overkant langs de Drecht lopen de koeien gewoon over het fietspad. Een fantastische plek om te picknicken. Ik kan het iedereen aanraden.

En ondertussen gaat Aalsmeer Vandaag gewoon door. En dat is een prestatie van formaat aangezien een van de drijvende krachten er niet meer is. Een groot compliment voor Leni, Jaap, Arjen en iedereen die hier een bijdrage aan levert. Natuurlijk is Han niet te vervangen. Zijn kritische pen en moedige houding zijn niet te evenaren, althans niet op de wijze zoals hij dat deed.

Ik denk dat ik straks mijn rondje ga fietsen. Neem ik bij de theetuin een Westmalle tripel.

Paul Bras is werkzaam in de psychosociale sector. Zette enkele jaren geleden radicaal een punt achter zijn carrière in de banken- en autobranche. Filosofisch type. De goedheid zelve. Warhoofd. Miste bruine kroeg in Kudelstaart – reden om (weer) naar 'de grote stad' te verhuizen. Maar… hij kwam weer terug. Monter.