Wandelen om stil te staan

Dagelijks lopen we met onze hond, Taeke. Er was een periode dat ik tijdens de ochtendwandeling de mail via mijn telefoon bij bijwerkte. Nu niet meer. De #wandelinghond, ik twitter er wel over (dat dan weer wel), is een mooie gelegenheid om te mijmeren.

De afgelopen weken zag ik hoe stratenmakers de tegels en stenen in onze woonwijk opnieuw hebben gelegd. Zomaar, ik weet niet of iemand dat aanhangig heeft gemaakt bij de gemeentelijke autoriteiten. En er kwamen zomaar boomchirurgen langs, die behendig klauterend de bomen snoeiden. 'Snoei geeft groei' leerde ik van de fruitkweker waar ik 42 jaar geleden stage liep. En een maand geleden kwam er zomaar een grote vrachtwagen, die een merkwaardig schuitje op de aanhanger bracht. De sloten werden er door opgeschoond van riet en andere obstakels, zodat de afwatering gewoon kan doorgaan.

Wij vinden dit soort dingen allemaal gewoon.

Met Taeke loop ik overigens dagelijks langs twee of drie punten, waar kleine gemaaltjes het water op peil houden. En ook dat vinden we gewoon. De grote watersnoodramp, die begin februari 1953 aan ruim 1800 Nederlanders in Zeeland, Noor-Brabant, Zuid-Holland en Texel het leven kostte, we denken er nauwelijks meer aan. Dat het heeft geleid tot enorme investeringen die ons beschermen tegen het geweld van het water vinden we gewoon.  

En dat wij sinds mensenheugenis water- en hoogheemraadschappen hebben, die een eeuwige strijd met zout en zoet water leveren, we beseffen het niet. En we kiezen ze ook nog, het is de oudste bestuurlijke laag die we in ons poldermodel hebben. Volgend jaar weer, tegelijk met de verkiezingen van Provinciale Staten. In het buitenland zijn ze jaloers op ons poldermodel, wij vinden het gewoon … of we foeteren erop.

Over een maand kiezen we onze nieuwe gemeenteraad. En die nieuwe gemeenteraad kiest later een nieuwe burgemeester, want de huidige is immers een waarnemer. In de media en in de politiek is de 'gekozen burgemeester' een item, alsof de huidige aanstellingswijze niet democratisch is. Ik moet er niet aan denken, een direct gekozen burgemeester, maar doe het nu toch.

Bij de wandelingen met Taeke, waarvan ik zeg dat het een West-Friese stabij is, mijmer ik ook over dit soort dingen. En bedenk ik ook vaak hoe buitengewoon goed wij het eigenlijk hebben. Misschien twitter ik er daarom één keer per dag over via #wandelinghond. Omdat het goed is om er bij stil te staan, bij dat buitengewone. 

Hermen de Graaf is communicatieadviseur. Kudelstaarter – en bazuint dat ongegeneerd rond. Man van contacten, vooral in bloemenland. Twittert dat het een lieve lust is. CDA-statenlid in provincie Noord-Holland. Jongleert graag met ‘duurzaamheid’ en ‘rentmeesterschap’. Eigenwijze kerel.