Vertrek Vos versterkt dubbel gevoel over Flora Holland

Iedereen heeft het, een dubbel gevoel. De een over zijn krant, de ander over haar politieke partij of over je schoonmoeder… en zo heb ik dat over Royal FloraHolland. Ik heb er gewerkt en fantastische jaren gehad. Ik ben er trots op als spil van de sierteeltsector en ik vind het een voorbeeld. Tegelijk vind ik dat deze grootste werkgever van Aalsmeer en de sierteeltsector blundert. Dat is het dubbele. Royal FloraHolland is in zijn leiderschap een voorbeeld van zowel coöperatief ondernemerschap als van collectief falen. Mijn oordeel over het vertrek van de een-na-hoogste baas, Lucas Vos, versterkt dat dubbele gevoel. Het is de spreekwoordelijke haat-liefdeverhouding.

 

Vos heeft zich bij zijn aanstelling in 2013 opgeworpen als de leider, die Royal FloraHolland weer op de kaart zou zetten in de internationale sierteeltsector. Belangrijk voor Aalsmeer, de veiling is de grootste werkgever en de vele verwante bedrijven in de ruim gerekende regio bieden een werkgelegenheid aan zo'n 50.000 werknemers en dito gezinnen.

 

Bij zijn aanstelling zat de veiling in het slop, de puinhopen van zijn voorganger Timo Huges. Lucas Vos trof een organisatie aan die ruzie had met leden/kwekers, ruzie met klanten en ruzie met medewerkers. Die heeft hij perspectief geboden in de tijd dat de economische crisis omsloeg in herstel. Dat was het geluk bij een ongeluk, maar goed. Strategische stippen op horizonnen zette Vos, in combinatie met forse bezuinigingen en vele ontslagen.

 

Maar anno 2017, met zijn strategische stip Royal FloraHolland 2020 binnen bereik, heeft hij aangekondigd dat hij niet de persoon is om die strategie uit te voeren. Dat kun je zelfkennis noemen en dapper, zoals de voorzitter van de Raad van Commissarissen Jack Goossens dit omschrijft. De andere kans van het verhaal is dat Vos inziet, dat zijn strategie niet gaat werken. Ik noem kortheidshalve vier voorbeelden van zijn stippen aan de horizon die niet haalbaar lijken.

 

Onhaalbaar

Vos heeft aangekondigd dat de veiling, met een exploitatiebegroting van zo'n € 350 miljoen, voor 2020 aan € 100 miljoen moet hebben bezuinigd. De veiling heeft nog twee jaar om dat te regelen: dat gaat niet lukken, qua begrotingsjaar zijn we al in 2018…

 

Vos wil met FloraHolland de Chinese markt ontwikkelen. Trots kondigde hij deze week aan, die markt dit jaar te voorzien met 10 miljoen stelen bloemen. Een enorme sprong in vergelijking met de 1 miljoen van vorig jaar. Fantastisch, die stijging, toch? Inderdaad, en het mag zo'n € 1,5 miljoen per jaar kosten, maar dan heb je ook wat. Die 10 miljoen is in vergelijking met de 40 miljoen stelen per dag, u leest het goed, 40 miljoen stelen per dag die door de Dutch Flower Group worden omgezet, natuurlijk een lachertje.

 

Vos tekende een overeenkomst met een Turkse organisatie de intentieverklaring om de importheffing op bloemen van 43% te verlagen naar 23%. Daarmee wordt de diplomatieke lobby gebruuskeerd. Het kan bovendien de deur openzetten voor andere landen, die nu een nultarief hanteren, om ook tarieven te gaan heffen. En het kan een impact hebben op de politieke discussie over de toelating van Turkije tot de EU. Daar zijn ze blij mee, in Den Haag en Brussel.

 

Vos wilde per 4 oktober de fysieke plantenklokken uit de markt nemen in de overgang naar de virtuele en digitale wereld. De 'Actiegroep Behoud de Plantenklok' ging hiertegen in het geweer. Deze ondernemers wisten hierover als ledengroep een bijzondere ledenvergadering bijeen te roepen (voor de tweede keer (!) in de ruim honderdjarige geschiedenis van de bloemenveilingen). Het besluit van Vos was toen al teruggedraaid.

 

Het voordeel van Vos

Toch is het jammer, dat Lucas Vos de handdoek in de ring heeft geworpen. Want hij heeft ook een steen in de vijver gegooid en veranderingen in gang gebracht. Hij is toegankelijk, vriendelijk, weet partijen te binden en heeft een visie. Misschien gaat het hem niet snel genoeg, misschien heeft hij andere ambities of aanbiedingen om elders aan de slag te gaan?

 

Aalsmeer zal niet veel van zijn vertrek merken. Royal FloraHolland ontwijkt als grootste werkgever al jarenlang lokale, sociaal-maatschappelijke verantwoordelijkheid. Misschien heeft zijn al benoemde opvolger Steven van Schilfgaarde – hem alle succes toegewenst – daar wel oog en oren naar?

 

En gelukkig zijn er vele bloemen- en plantenexporteurs, telers, veredelaars en toeleveranciers bereid hun steen bij te dragen aan de maatschappij. Daarom kan ik trots blijven op de sierteeltsecor, al blijft het dubbele gevoel over FloraHolland. Dat koninklijke, dat is voor mij niet meer zo vanzelfsprekend…

 

Hermen de Graaf is communicatieadviseur. Kudelstaarter – en bazuint dat ongegeneerd rond. Man van contacten, vooral in bloemenland. Twittert dat het een lieve lust is. CDA-statenlid in provincie Noord-Holland. Jongleert graag met ‘duurzaamheid’ en ‘rentmeesterschap’. Eigenwijze kerel.