Speelbos

Over twee jaar en twee maanden is het over en uit. Vanaf dat moment zijn De Wegwijzer en De Hoeksteen verworden tot herinneringen en onderwerp van de geschiedenisboekjes, waarvan er hopelijk wat exemplaren in het nieuwe onderkomen een plaats zullen krijgen.
 
Beide basisscholen hebben dan respectievelijk meer dan 45 en 85 jaar bestaan en een eindeloze stroom kinderen groot gebracht. Een van hen was ik.
 
Begin jaren 70 bracht ik eerst vier jaar op De Wegwijzer door, daarna verhuisden we met het gezin naar de andere zijde van de N201, een schoolgrens leerde ik toen, waarna ik de andere helft van mijn basisschooltijd afmaakte op de vooroorlogse Hoeksteen. De zo kenmerkende geur van het toen moderne linoleum maakte plaats voor het galmende geluid van lange betegelde gangen.
 
Ik hield van allebei de scholen. Heb er prachtige dingen beleefd. In de pauze Roxy Dual Filtersigaretten kopen voor de juf bij Van de Polder aan de Beethovenlaan. En met de nieuwe juf van De Hoeksteen in de bus van Centraal Nederland mee naar haar huis in Hoofddorp voor een speurtocht en patat.
 
Op De Hoeksteen zat ik in de klas met kinderen wiens ouders en grootouders zelfs nog op deze school hadden gezeten. Ongelooflijk vond ik dat toen. Nu vind ik het opnieuw ongelooflijk dat alle vier onze kinderen dezelfde school doorliepen en de jongste er zelfs nog steeds op zit.
 
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik de laatste 15 jaar met grote regelmaat door de gangen van mijn oude school mag stappen. En niet alleen maar voor de tien minutengesprekjes en ouderavonden. Sinds jaar en dag behoor ik namelijk tot het legertje ouders (moeders!) dat toezicht houdt tijdens de tussenschoolse opvang. Eén keer per week. Op donderdag. Van 12 tot 13 uur.
 
Enerverende uurtjes zijn dat, waarin het 59 minuten ‘pais en vree’ kan zijn tussen de pakweg 70 kinderen op het plein, en er in blessuretijd plotseling van alles gebeurt. Dan heeft er bijvoorbeeld een jongetje ontdekt dat je met een brandnetel in de hand meisjes kunt laten gillen. Of in het speelbos, (ja, onze school beschikt over een echt speelbos!) heeft er eentje een dennenappel op zijn hoofd gekregen. Dan is het toch nog even brandjes blussen geblazen en in het ergste geval pleisters plakken.
 
Als man in deze door vrouwen gedomineerde opvangcommissie, zie ik het als een schone taak de kinderen uit te dagen hun grenzen te verleggen. “Hoe hoog ga je vandaag in de boom klimmen, Joris?” Vraag ik dan. Of: “Myrna, hoeveel wormen denk je dat je in deze pauze uit de grond kunt vissen?” In de hoop dat de kinderen zo boven zichzelf uitstijgen en mooie herinneringen in hun eigen geschiedenisboek kunnen schrijven.
 
Gisteren werd bekend dat augustus 2018 de streefdatum is waarop de fusieschool van start gaat. Nog twee jaar de tijd om afscheid te nemen van een vertrouwde plek.
 
Onze jongste gaat de nieuwe school met die vreselijke naam niet meer meemaken. Ik als overblijfvader ook niet. Maar wat gun ik de nieuwe generatie kinderen die hier wereldwijs gemaakt gaat worden, een mooi speelbos, en geuren en geluiden die hun zullen blijven herinneren aan een gelukkige schooltijd.
 
 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *





banner_martinez
adv desiree klein
mjk-advies
LJ-de-Vries
S4H
flower art museum
historische tuin
adv-Toneel
banner_martinez
adv desiree klein
mjk-advies
LJ-de-Vries
S4H
flower art museum
historische tuin
adv-Toneel