Column: ‘Vergeten…’

Vergeet u ook wel eens uw mondkapje? En hoe lost u dat dan op? Terug naar huis om het slappe lapje op te halen of improviseert u er op los? De columnist van vandaag bevond zich in een lastig parket want zijn mondkapjesdoosje was leeg en hij wilde de taxi niet laten wachten. Hoe dat verder ging leest u hieronder.

Door: Rinus Zuidervaart. Altijd haast. Altijd goede voornemens, maar te laat wacht ik met nog drie mensen voor de lift. Alle drie met een mondkapje en ik.. och chips. Weer retour naar het appartement. Blauw-wit doosje op tafel. Leeg. Wat een start. Vaak heb ik gebiologeerd naar teksten op het doosje gekeken. In zeven talen, waaronder Russisch en Grieks. Nu in het Nederlands empty, leeg, noppes. Hoe heb ik ooit de laatste gepakt en niet meteen voor nieuwe voorraad gezorgd? Komt later wel, zal ik gedacht hebben.

Het geheugen gaat soms op de loop met mij. Hoe vaak, dat ben ik kwijt.

Enfin, wat te doen nu? Mijn buren zitten vast niet te wachten op zo’n verwarde man die vroeg in de morgen om een mondkapje komt zeuren. Ik besluit weer retour naar de lift te gaan. De drie brave buren lopen een ronde voor. Gelukkig nu geen anderen in de lift. Want; ongemakkelijk met blotebillengezicht.

Wat kan de wereld in een jaar tijd veranderen. Bovenstaande tekst had je toch nooit voor mogelijk gehouden?

Het busje is op tijd. Dat kan ik tegenwoordig trouwens keurig op mijn smartphone zien.

Maar ‘busje’..?

Waar is het misgegaan om een flink voertuig waar loeizware grote rolstoelen in passen een ‘busje’ te noemen?

“Moggûh vriend,” zegt de chauffeur, “waar is je petje van schorem voor Democratie?” Doelend op mijn onbedekt gezicht.

Tja, dat bedenk je niet

“Nee sorry, heb jij nog iets?”

Heel snel zit ik op mijn vertrouwde plek met mondkapje.

Het voelt alsof ik er weer legaal bij hoor. In m’n jaszak ontdekken mijn vingers opeens een oud mondkapje.

Bij het centrum aangekomen de routinecheck; temperatuur. Handen onder de sproeier. Thermometer op het voorhoofd; APK accoord!

“Mondkapje mag je weggooien hoor! Hierbinnen is afstand houden voldoende…”

33 Minuten gebruikt, het mondkapje.

Tijdens de lunchpauze graai ik met vijf mensen op afstand aan een grote tafel, in mijn tas.

Geen lunchbox. Pfff…vergeten.

Ik laat geraffineerd niets weten. In het verleden is mij vaker een bammetje van een ander aangeboden.

Maar op een broodje, klaargemaakt op een granieten aanrechtblad waarop Poekie flanneert met zijn staart in de halvarine, zit Ik niet te wachten. Wederom accepteren maar deze dommigheid.

Hopelijk blijft het hierbij vandaag.

Rinus Zuidervaart is parttime ‘bewoner’ van de gemeente Aalsmeer. Vermaakt zich als cliënt op de dagbesteding van Ons Tweede Thuis, locatie Mendel, met onder meer schaken en computerzaken. Heeft een neus voor taal en laat zich inspireren door Godfried Bomans. Verzamelt op zijn eigen tijd en in zijn eigen tempo columns van gebeurtenissen uit zijn leven.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *





banner_martinez
adv desiree klein
mjk-advies
LJ-de-Vries
S4H
flower art museum
historische tuin
adv-Toneel
banner_martinez
adv desiree klein
mjk-advies
LJ-de-Vries
S4H
flower art museum
historische tuin
adv-Toneel