Ik wilde mijn column schrijven over het mooie zonnige weer. Lekker luchtig. Iedereen heeft het er namelijk over. En van de lente word ik vrolijk. Opstaan met het geluid van fluitende vogels, dikke truien weer naar de zolder, lammetjes in de wei en lekker naar buiten. De zwanen zijn hier om de hoek ook weer terug om een nest te bouwen. Dat levert weer mooie taferelen op. De voor- maar ook de nadelen van de lente. Want ik word er ook onrustig van. De verwaarloosde tuin moet opgeknapt worden, boot gaat weer het water in. Luxe probleem, maar zouden we die deze winter niet opknappen? Man begint weer te snotteren door zijn hooikoorts. En oh jee, bikinistress. Zou ik mijn zomerkleding nog passen? Mijn vitiligo. Omdat mijn huid op verschillende plekken op mijn handen en in mijn gezicht geen pigment meer aanmaakt, kleurt die niet mee met de rest. En het lijkt ieder jaar erger te worden. Maar, daar ga ik het verder niet over hebben. Er zijn ergere dingen.
Toch een beetje over de lente, een nieuw begin. 21 maart werd het lente. Het was toen ook Wereld Downsyndroom Dag. En daar wil ik het over hebben. De dag dat we willen laten zien dat mensen met Downsyndroom ook talenten en mogelijkheden hebben. Wij deden mee aan een postercampagne ‘Ik ben Rick en ik doe mee’. En dat vertellen vind ik erg belangrijk. Hou hem niet klein, maar geef hem de kans om zijn mogelijkheden te laten zien. Hij kan veel meer dan mensen denken. Ook wij trappen in die valkuil van zijn lengte en zijn minder goed praten. Maar hij is niet gek. Toch vindt hij het erg makkelijk om jonger benaderd te worden. Je kunt niet uitgedaagd worden als het voor je wordt opgelost of als je altijd wordt geholpen.
Vorige week zaterdag had ik de eer om DownTown Ophelia mee te mogen organiseren. Een soort stagedag voor mensen met een verstandelijke beperking. Zij mochten in de Ophelialaan laten zien dat zij ook op de arbeidsmarkt mee kunnen draaien. Een geweldig evenement waarbij we ontzettend veel positieve reacties hebben gekregen. Van de deelnemers, de winkeliers, maar ook van het winkelend publiek. Wat een warmte, ontroering en blijdschap heb ik daar gezien. Ondanks het mindere weer straalden de deelnemers, ook Rick. Hij mocht bij de snackbar helpen, achter de kassa bij de Jumbo en bij de slager. En schitteren in de modeshow op de catwalk. Meedoen dus. Daar groeide hij enorm van. Hij voelde zich belangrijk en heeft veel geleerd. Dat is toch geweldig.
Gisterenavond ben ik naar een toneelstuk geweest. ‘Open Up’, van theatergroep Thomas uit Amsterdam. Een vriend van Rick met Downsyndroom speelde hierin mee en hij deed het super. Een heftig stuk over de NIPT-test die sinds dit jaar in het standaardpakket zit bij de verzekeraars. Is net als in Denemarken en IJsland het einde van Downsyndroom in zicht? Gaat het in Nederland ook zover komen dat er niet of nauwelijks kinderen met Down geboren worden? Verdwijnen deze mooie mensen uit het straatbeeld? Dankzij de NIPT kunnen zwangere vrouwen hun baby veilig laten testen op chromosoomafwijkingen. Gaan we streven naar perfectie? Ik ben er best een beetje bang voor. Krijgt Rick over tien jaar nog steeds kansen? Is er nog steeds respect voor hem? Open Up, stel jezelf open voor mensen die anders zijn en daag ze uit om hun talenten te laten zien. Zij kunnen meer dan dat je denkt. DownTown Ophelia was daar een goed voorbeeld van.
Ilse Zethof is communicatieadviseur, tekstschrijfster en één van de oprichters van Aalsmeer Vandaag. Vanuit Brabant door de liefde in Kudelstaart beland en ingeburgerd. Eigen bureau. Sociaal en open type met zwak voor kinderen en gehandicapten. Doet veel vrijwilligerswerk.