Nieuwjaarsborrel

Het is de tijd van de nieuwjaarsborrels, van vorkjes prikken, van oude vrienden en vage kennissen ontmoeten, van saaie speeches aanhoren, van terugblikken op het afgelopen jaar en van hoopvolle vooruitzichten op het nieuwe jaar. 

Vorige week maandag was ik bij de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Aalsmeer. Deze keer niet in het gemeentehuis in Aalsmeer, maar in het Dorpshuis in Kudelstaart. Een hele eer. Voor mij was dat een thuiswedstrijd dus opgetogen reed ik naar het Dorpshuis. Burgemeester Nobel hield de traditionele nieuwjaarstoespraak. Eerlijk gezegd ben ik niet zo’n fan van nieuwjaarsrecepties. Je vindt er altijd de bekende kroegtijgers en de obligate praatjes over het afgelopen jaar en de visie op het toekomstige jaar leveren altijd weer mooie plaatjes op van beleefd luisterende aanwezigen, wachtend op de borrel met bitterbal, hier en daar een geeuw onderdrukkend. 

Jeroen Nobel begon heel beleefd met het opwaarderen van ons Kudelstaart. Wat een fijne gemeenschap, een mooi verenigingsleven, de betrokken vrijwilligers, een mooi Dorpshuis, dat overigens momenteel wordt gerenoveerd, en een mooie kroeg op de hoek. Heerlijk die aandacht van onze burgervader. En natuurlijk ontkwam ook hij niet aan de gebruikelijke items die je kunt verwachten in een nieuwjaarsspeech. Een verhaal over het milieu, de voor de tuinders en boeren desastreuze zomer, de brexit en de gele hesjes, over een ontevreden samenleving, over de verharding in de politiek, de snelheid waarmee het nieuws wordt verspreid, het geweld tegen hulpverleners en nog meer van die ellende.

Hij stelde daar het samen tegenover, het samen waarmee Nederland na de oorlog is opgebouwd en hoe waardevol het is dat we het hier zo goed hebben. Zoeken naar de verbinding, om oog te hebben voor de mensen die het niet zo goed hebben. Luisteren naar elkaar zonder oordeel. In gesprek blijven. Mooie woorden van onze burgemeester die vier jaar geleden was aangesteld door de Commissaris van de Koning om orde te scheppen in een verdeeld Aalsmeer. Een job die hij uitstekend heeft uitgevoerd, daar is iedereen het over eens. Dus zo’n burgemeester wil je behouden. Zelf had Jeroen Nobel in november van 2018 nog aangegeven dat hij heel graag burgemeester van Aalsmeer zou willen blijven. Een gelopen race zou je dus zeggen. 

En toen kwam de uitsmijter van de nieuwjaarsspeech. Jeroen Nobel kondigde zijn vertrek aan. Na april van 2019 is hij niet meer beschikbaar. Ik kan bepaald niet zeggen dat er een schokgolf door de zaal ging, ik zag hier en daar een opgetrokken wenkbrauw. Geen wenende burgers die zich aan zijn voeten wierpen met smeekbeden. Alsof het een verwachte mededeling was. In de pers las ik deze week dat er wellicht een andere veelbelovende functie voor hem in het verschiet ligt of dat wellicht het bedrijfsleven roept. We zullen het over een jaar ongetwijfeld weten. 

De champagne liet zich daarna goed smaken. Ik liep een beetje rond en zag in de hoek ons brandweerkorps staan in vol ornaat. Een werkelijk indrukwekkend gezicht, die prachtige uniformen, de decoraties. Ze stonden wel een beetje afzijdig, geen burger die zich met hen bemoeide, alsof er een onzichtbare muur van eerbied hen omringde. Ik stapte op een oude vriendin af en wij roddelden een tijdje over de aanwezigen toen zij me vertelde dat ze met een van de brandweermannen in gesprek was geraakt en dat ze hem had gevraagd of hij bij de fanfare zat. Ik ben huilend van het lachen uit het Dorpshuis vertrokken. Onverwacht leuk toch die nieuwjaarsreceptie.

Paul Bras is werkzaam in de psychosociale sector. Zette enkele jaren geleden radicaal een punt achter zijn carrière in de banken- en autobranche. Filosofisch type. De goedheid zelve. Warhoofd. Miste bruine kroeg in Kudelstaart – reden om (weer) naar 'de grote stad' te verhuizen. Maar… hij kwam weer terug.