Hé, ik ben een nuchtere jongen, hè? Voor mij geen zweverige verhalen over mensen die, na hun dood, hier op aarde nog allerlei bezigheden hebben. Of dat ze in de hemel de hele dag met verheven taken bezig zijn. Ook in reïncarnatie geloof ik niet en als ik er wel in zou geloven zou ik willen terugkeren als papegaaiduiker. Zoals gezegd, een nuchtere jongen.
Desalniettemin heb ik de afgelopen zomer Gerlof een ijsje zien eten. En dat meerdere keren.
Jelle Atema kom ik ook vaak tegen, geen spat veranderd. Johan Otto, af en toe. Peter, altijd ergens in de verte, net te vaag om het goed te zien. Hans Timmerman kom ik, gek genoeg, alleen in Hoofddorp tegen.
Eind september is mijn vader overleden. Hij was bijna 86 en al vijf jaar nierpatiënt. Z'n nieren deden zelfs helemaal niets meer. Dan is dialyse de enige oplossing nog. Na een poosje dialysebehandeling in de VU is gekozen voor thuisdialyse. Onder leiding van mijn consciëntieuze moeder moest er vier keer per dag twee liter schone spoelvloeistof in mijn vaders buikholte. Dan was er al twee liter vervuilde vloeistof uitgekomen. Zo gaan de gifstoffen je lijf uit.
Maar niet alles. Bij mijn vader bleef er genoeg gif over om hem vreselijk last van jeuk te laten hebben. Bijna vijf jaar is het zo gegaan, zonder al te veel gemopper of weerstand. Wel met de wetenschap dat je buikvlies dit ongeveer vijf jaar volhoudt. En met een steeds verder teruglopende conditie en een steeds kleinere actieradius.
Zo was de man die op zijn fiets heel Europa doorkruiste, nu aan huis gekluisterd. De televisie werd zijn venster op de wereld. In augustus zakte hij letterlijk door zijn benen. Dat herstelde niet meer en dus kwam er een bed in de kamer. Toen begon ook het spoelen kuren te vertonen. Was er twee liter ingegaan, kwam er maar net een halve liter uit. Het buikvlies had het zo keurig vijf jaar volgehouden, maar nu was het op.
We hebben met de hele familie op een prachtige manier afscheid van elkaar kunnen nemen en op een zonnige zaterdagmorgen is hij overleden. En zeg nooit tegen iemand wiens vader is overleden dat 85 ook wel een mooie leeftijd is en dat het misschien, gezien zijn ziekte… Onzin, het is en blijft je vader die er niet meer is en dat blijft, gezien mijn nuchtere inborst, nogal onherroepelijk.
Maar ik verheug me zeer op het komende voorjaar. Omdat ik zeker weet dat ik dan ineens, geheel onverwacht, mijn vader zal zien fietsen. Ik heb hem dat al jaren niet meer zien doen, maar weet zeker dat ik hem uit duizenden herken. Dat jack, die klompen, die Gazelle, dat moet hem zijn! Hem zien fietsen is voldoende. Ik ga natuurlijk niet naar hem roepen, of fluiten. Ik ben een nuchtere jongen, hè?