Kind op kamp

Zomerkamp. Wie is er niet mee opgegroeid? Nou, ik. Ik ging niet op ponykamp (had niks met paarden), niet op Bindingkamp of Gildekamp (ben hier niet opgegroeid), niet op zeilkamp (geen water in de buurt), niet op voetbalkamp (kon niet voetballen of nee, ik mocht niet voetballen van mijn vader. Was niks voor meisjes, zei hij altijd. Tja…) en niet op gamekamp of musicalkamp (nog nooit van gehoord toen). Zelfs niet eens op groep acht- (of toen nog zesde klas) kamp, omdat onze school daar niet aan deed.

Wat op kamp is gebeurd, blijft op kamp
Slechts een keer mocht ik een paar nachten op tenniskamp. Geweldig vond ik het, al kan ik me herinneren dat het best gestructureerde dagen waren met alleen maar tennis, eten en spelletjes. Maar het was spannend, even weg van huis. Jammer was dat ik niet met leeftijdsgenoten op de kamer mocht keten, omdat mijn jongere zusje heimwee had en ik dus bij haar moest slapen. Maar ach, het was al met al een feest.

Het aanbod tegenwoordig is ontzettend groot en steeds meer kinderen mogen een weekje los, weg van hun ouders. Als je het als ouders tenminste kunt betalen, want sommige kampen zijn zeer prijzig. Je bent bijna een uitzondering als je niet op kamp gaat tegenwoordig. Mooi vind ik het als ik die verhalen hoor over de verschillende generaties die op Bindingkamp zijn geweest. En dat je later als leider nog steeds mee gaat. Kampliedjes, kampvuur, corvee, kussen- en etensgevechten, overlopen. “Wat op kamp is gebeurd, blijft op kamp”. Grappig.  

Zoveel keuze
Mijn kinderen hebben, in tegenstelling tot mijzelf, het geluk dat er zoveel keuze is in kampen tegenwoordig en zij willen iedere zomer graag mee. Gildekamp, zwemkamp, atletiekkamp, hockeykamp (al was dat alleen overdag), groep acht-kamp, Stichting Roos-kamp en ZOKA (KNGU)-kamp. Ze hebben al heel wat meegemaakt.

Twee van mijn drie kinderen zijn net weer terug van een vakantieweek zonder ouders. Dochterlief was op musicalkamp in Amerongen waar ze veel acteer-, zang- en danslessen heeft gevolgd. Pittig weekje met hard werken, maar ze kon er niet genoeg van krijgen. Zelfs een aantal BN’ers uit ‘het vak’ kwamen workshops geven met als resultaat een professionele eindshow in het theater. Heel gaaf voor de kinderen daar natuurlijk. “Yeah, ik sta zelfs op een foto op Insta bij Tommie Christiaan.” Onze zoon is met Stichting Roos naar Dongen geweest. Een week op vakantie met andere jongeren met een verstandelijke beperking. Tien kids en zeven begeleiders, dus super geregeld. We durfden hem met een gerust hart daar achter te laten.

Lekker rustig
Wij zijn gelukkig niet van die ouders die ongerust zijn of het allemaal wel goed gaat en die maar geen afscheid kunnen nemen. Kan me voorstellen dat dit best een ergernis van veel kampleiding kan zijn. Van die ouders die maar blijven bellen. “De kinderen hebben eigenlijk nooit heimwee, het zijn de ouders die het vaak lastig vinden”,  zei een kampleider ooit. Mijn dochter van veertien mocht tijdens de kampweek slechts twee keer een kwartiertje op haar telefoon. Ze moest hem uitzetten en inleveren. Ze is zowat vergroeid met dat ding, maar ze heeft hem totaal niet gemist. Ons ook niet trouwens. Andersom wel een beetje, maar het was ook wel lekker rustig en we wisten gewoon dat ze het ontzettend naar haar zin zou hebben.

Ervaren kampkinderen hebben we inmiddels en die ervaring gunnen we hen van harte. Overigens ook een groot compliment voor al die vrijwiligers die de jeugdige kampgangers een topweek bezorgen! 

Ilse Zethof is communicatieadviseur, tekstschrijfster en één van de oprichters van Aalsmeer Vandaag. Vanuit Brabant door de liefde in Kudelstaart beland en ingeburgerd. Eigen bureau. Sociaal en open type met zwak voor kinderen en gehandicapten. Doet veel vrijwilligerswerk.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *





banner_martinez
adv desiree klein
mjk-advies
LJ-de-Vries
S4H
flower art museum
historische tuin
adv-Toneel
banner_martinez
adv desiree klein
mjk-advies
LJ-de-Vries
S4H
flower art museum
historische tuin
adv-Toneel