‘Kijk, daar loopt een kampkind van me’

'Kijk, daar loopt een kampkind van me' zei een collega toen ik in de jaren tachtig bij Royal Eveleens werkte. Dat vond ik een aparte uitdrukking. Inmiddels begrijp ik het een beetje, dat typische Aalsmeerse fenomeen van de Bindingkampen…

 

Een beetje beter begon ik het te begrijpen, toen onze zoon van zijn eerste kamp terugkwam, Almen 1. Na een week kamperen met zo'n veertig andere leeftijdgenootjes van 11 jaar kwam er een ander ventje terug. Zelfstandiger, socialer, verstandiger en stouter. Dat zal voor alle kinderen anders zijn en uiteraard zijn er ook, voor wie zo'n week niets blijkt te zijn.

 

Overlopertje

Op de ansichtkaart die hij ons stuurde had hij geschreven dat 'ie al drie keer had overgelopen’. Ik wist niet eens wat het was, want zelf had ik in m'n jeugd nooit een zomerkamp gedaan. Hij heeft alle Bindingkampen gedaan en het laatste traditiegetrouw op z'n zeventiende op Texel, waar al sinds 1950 de kampcyclus wordt afgesloten. 'Wat was hij superactief',  zei een van de leidinggevenden over dat kampkind toen we hem bij de Waterlelie afhaalden. Een mooie uitdrukking voor een eigenschap, die wij zelf eigenlijk niet zozeer hadden opgemerkt.

 

Onvermoede talenten

Ik denk dat de eerste kampweek voor kinderen het meeste losmaakt. Een weekje weg van je ouders en uit de omgeving die zo vertrouwd is. Je hebt geen idee wat je mee gaat maken, met zoveel vreemde kinderen. Op een boerderij, nou ja, een kampeerboerderij. En je doet alles gezamenlijk: opstaan, ontbijten, opruimen ('het stapelen van de borden' is een liedje), de vele activiteiten en tenslotte het slapengaan. En zo komen er ook onvermoede talenten los. Onze zoon bleek na een van de kampen een volleerde diabolo-artiest. En jaren later maakte hij indruk door een dropveter in z'n ene en uit z'n andere neusgat te laten gaan (gatsie), om maar eens een hele platte te noemen.

 

Thema

De kampen hebben ook een heel andere kant: elk jaar is er een thema. Dit jaar was het 'Bekijk het eens door een andere bril'. Dat krijgt op verschillende manieren vorm: heel visueel door de uitrusting van het team van leidinggevenden, maar ook door de verhaaltjes die worden verteld aan de groep. Het is altijd een beschouwend thema en het verwijst, zonder op te dringen, naar de doopsgezinde oorsprong van de kampen. Want zo is het begonnen, las ik op de site. Het allereerste Doopsgezinde Aalsmeerse jongerenkamp werd in 1942 georganiseerd. En sinds 1948 als Aalsmeerse kinderkampen en voor de jongste kinderen nog altijd bij 'De Baankreis' van de familie Boschloo in Almen. In 1972 pakte de Stichting De Binding de organisatie over, maar nog altijd zijn het de vrijwilligers die de kampen mogelijk maken.

 

Tomeloze inzet

Dat vind ik ook zo tof, die tomeloze inzet van al die mensen die de Bindingkampen mogelijk maken. Jaarlijks zijn er zo'n zeventig die als leidinggevende of kok meegaan en daarvoor zelfs nog € 30,- als bijdrage in de kosten betalen. En er is een heuse Kampcommissie, die alles organiseert en er zijn opbouw- en afbraakploegen die al jarenlang op de achtergrond hun werk doen. Ik denk dat er wel honderd mensen bij betrokken zijn en zij maken zo een onvergetelijke week voor zo'n 250 kinderen mogelijk. En de kosten? Het goedkoopste is het eerste kamp Almen 1 (€ 180 per kind per week) en het duurste was dit jaar Schettereg in Oostenrijk (€ 440, inclusief Hochseilgarten!). Bij de betaling van het kampgeld wordt ouders gevraagd een vrijwillige bijdrage te storten voor het reservefonds. Uit dit fonds kan worden betaald voor kinderen waarvan de ouders/verzorgers dit niet kunnen en dat komt af en toe voor.

 

Tradities en rituelen

Dat de kinderen per kamp allerlei rituelen meekrijgen draagt ongetwijfeld bij aan de band die wordt gelegd. Ik ken eigenlijk alleen iets van Almen 1 en 2, omdat we daar een weekje op afstand kampeerden op een andere gedeelte van de fraaie en vriendelijk De Baankreis. En vooral dankzij de verhalen van een van de koks en het door kinderen volgeschreven herinneringsboekje dat zij meekrijgt. Het hijsen (en stelen) van de vlag, het zingen van het Wachterslied, zwemmen in De Berkel, sportdag, spoorzoeken, de bonte avond, de gala-avond, waterballonnengevechten en het afsluitende lied bij de Waterlelie. Daar wegbrengen en afhalen alleen al is ook zo'n traditie.

 

De Bindingkampen zijn nu net achter de rug. Langzaam ijlt het vaak euforische kampgevoel weg. Velen koesteren de herinneringen hun leven lang. Zo waardevol kan het zijn.

 

Hermen de Graaf is communicatieadviseur. Kudelstaarter – en bazuint dat ongegeneerd rond. Man van contacten, vooral in bloemenland. Twittert dat het een lieve lust is. CDA-statenlid in provincie Noord-Holland. Jongleert graag met ‘duurzaamheid’ en ‘rentmeesterschap’. Eigenwijze kerel.