(Gast)column: Afhaalmaaltijd voor Mark en Hugo

Toevallig dat ze juist een vrijwillige bijdrage leverde op het moment dat er een ‘gaatje’ viel in ons columnistenrooster. Chantal Wijnands heeft kennelijk gevoel voor het juiste  moment en de juiste plaats. Deze nog geen 40-jarige inwoonster van Aalsmeerderbrug en medewerkster van Restaurant Oh! heeft ‘vanwege corona’ tijd en inspiratie over om haar belevenissen op te schrijven en biedt dat de lezers van AalsmeerVandaag graag op een presenteerblaadje aan.

Door: Chantal Wijnands. Zo lopend in Ranzijn, achter mijn karretje gevuld met culinaire hoogstandjes voor onze harige viervoeters, kijk ik eens om me heen. Al glurend over mijn in deze winkel verplichte mondkapje zie ik verschillende mensen.

Om me heen veel oudere mensen, gezellig samen kerstshoppen met het mondkapje frivool bungelend onder de neus… dan ruik je die dennennaalden nog zo lekker. Ik ontwijk een jong stel met hun iets te corpulente en vooral enthousiaste labrador onderweg naar de afdeling van de dierenarts

Verderop een man die trots glimlachend met zijn hele gezin in zijn kielzog door de paden met tuinplanten stapt. Overduidelijk fier op zichzelf dat hij de anderhalve meter hoge borden met ‘MONDKAPJE VERPLICHT’ genegeerd heeft en blij dat hij geen hersenletsel of ademnood oploopt tijdens dit kennelijk broodnodige gezinsuitje.

Verbeeld ik het me een beetje of bekijkt hij me met meelijwekkend gezicht? Hij vindt me natuurlijk een schaap. Zo’n mainstreammedia-bitch, te dom om zelf onderzoek te doen. Misschien ziet hij me in gedachten al met een zuurstoffles lopen over een paar jaar. Eigen schuld dikke bult. Had ik zeker maar niet zo naïef moeten zijn, hè..?

Bij de kassa beland ik in een lange rij. Voor alle drie de geopende kassa’s is het overigens file. Ik reken mijn brokken af en loop terug naar het overvolle parkeerterrein waar ik bij de auto mijn collega een appje stuur. Mijn collega waarmee ik straks weer afhaalmaaltijden sta te maken in ons fijne restaurant waarvan de deuren dit jaar alles bij elkaar al maanden gesloten zijn. En die voorlopig waarschijnlijk ook nog wel even dicht blijven. Want het aantal besmettingen daalt maar niet.

Nog even kijk ik om me heen alsof ik hoop Mark Rutte of Hugo de Jonge tegen het lijf te lopen. Dat ze samen lekker een kerstboompje gaan shoppen, en ballen in gezellige kleurtjes. Ik fantaseer dat ik ze met mijn vijftien kilo zak hondenbrokken een high five geef… met een aanloop. En dat ik daarna aan ze vraag: ‘En… hoe vinden jullie nou zelf dat het gaat?’ (Is dat lief van mij? Nee, maar ik ben gewoon een beetje boos…)

Voor ze antwoord kunnen geven, draai ik me in mijn gedachten om en loop weg. Maar niet voordat ik een visitekaartje van ons restaurant naar ze toewerp, want ze zullen vast wel trek hebben in een smakelijke afhaalmaaltijd na een middagje kerstshoppen. En ik heb graag nog een baan in 2021.