Eerlijk duurt het langst?

Hallo lezer, het is alweer een tijd geleden dat er vanaf deze pagina één van mijn hersenspinsels te lezen was. Het is druk geweest in de tussentijd, ook wederom op professioneel vlak. Maar ik ga u niet vervelen met de ontwikkeling van mijn CV vandaag, geen zorgen. Wat ik meestal probeer in elkaar te zetten voor deze columns is een vertelling van een les die ik op mijn eigen intens onhandige manier van doen heb geleerd de afgelopen maanden. 

Alles gaat geweldig
Het ‘probleem’ deze keer is dat de les er eentje is met een moraal die zelfs het einde van een film waarbij alles goed komt en de held wegloopt met het meisje zou zeggen: “wat cliché”. Tegelijkertijd was het voor mij een revelatie dat de wereld soms echt een beetje werkt zoals ik de stille overtuiging heb dat hij zou moeten werken. Nu moet ik er wel direct bij zeggen dat ik wat betreft de manier waarop de wereld zou moeten werken ook heel veel hele slechte ideeën heb, die nergens op slaan en bijzonder onpraktisch zijn. 

Ik heb altijd al een redelijk goed idee gehad van hoe ik als mens in elkaar zit, dat wil zeggen, in mijn eigen hoofd heb ik redelijk op orde waar ik wel en niet goed in ben. Vooral het deel waar ik niet goed in ben is me (gelukkig) altijd heel duidelijk geweest. Eén van mijn non-talenten is mooi weer spelen. Ik kan er over het algemeen heel slecht tegen als dingen niet goed gaan terwijl we doen alsof alles geweldig is. Bij mooi weer spelen is niemand geholpen wat mij betreft. Het zorgeloze ‘de wereld draait door’-mantra wordt mettertijd een leugen die we collectief in stand houden via stilte. 

Wie geht es dir?
De laatste maanden heb ik zelf geprobeerd in ieder geval niet meer mee te spelen wat lastiger is dan het klinkt. Vooral omdat me overkwam dat ik de laatste maanden te maken heb gehad met twee veelvoorkomende vormen van mooi weer: functionerings- en sollicitatiegesprekken. Vooral bij sollicitatierondes is mooi weer spelen niet alleen geaccepteerd maar ook de norm. Per slot van rekening poetst iedereen immers zijn CV op, toch? Het feit dat we ‘Guten tag’ en ‘überhaupt’ kunnen zeggen telt als basisvaardigheid Duits, niet?  

Begrijp me niet verkeerd, ik begrijp dat mooi weer spelen, net als leugentjes om bestwil, nuttig kan zijn. Samen vormen ze de lijm van de maatschappij, het is voor grote delen van de maatschappij de reden dat we elkaar recht in de ogen kunnen kijken. Er zijn heel wat politieke meningen die met wat minder bubbelfolie en eufemismen een stuk minder makkelijk te verteren zijn. In die zin hebben we de leugen dat we allemaal redelijke, rationeel en welwillende mensen zijn en ten opzichte van elkaar keihard nodig, anders komen we nooit ergens. 

Luxepositie
Om terug te komen op solliciteren, het was voor mij, na een zeer eerlijk functioneringsgesprek, tijd uit te kijken naar een nieuwe baan vanuit een luxepositie dat ik huidige baan zou behouden. In plaats van de gebruikelijke manier van doen, waarin mooi weer spelen en oppoetsen van de werkelijkheid (en het CV) schering en inslag is, stelde die luxepositie me in staat om gewoon eerlijk te zijn over wat ik kan, waar ik goed in ben, waar mijn zwaktes liggen en waar ik weinig tot geen koek heb gegeten. 

Juist omdat ik niet wanhopig op zoek was naar iets anders, was dit keer het risico dat je bij menig leuk bedrijf weggelachen wordt, omdat er voor jou tien anderen zijn, ook met een basisvaardigheid Duits. Het bizarre is, iets meer dan een jaar geleden was ik ook hard op zoek naar nieuw werk, en was de noodzaak iets te vinden veel groter. Dus ging ik ook in mooi weer-modus mijn sollicitaties in: ik kon alles, ik was overal klaar voor, en het duurde bijna drie maanden hard zoeken voordat een werkgever interesse had. 

Best oké 
Maar deze keer, zonder de druk van iets anders moeten vinden, was alles anders: ik vertelde tijdens gesprekken vooral waar ik niet goed in ben, waar ik moeite mee heb, waar mijn zwaktes liggen en waar ik fouten maak. Twee weken nadat ik bij mijn huidige bazen aangaf dat ik rustig rond ging kijken voor iets anders, had ik iets anders. Twee weken! 

Dat, lieve lezer, is de stand van zaken: over een paar weken gaat wat ik nu inmiddels moet beschrijven als 'mijn loopbaan' verder bij een ander bedrijf, waar ik enorm veel zin in heb. Ook heb ik iets geleerd wat ik kan gebruiken voor mensen die gaan solliciteren, een tip die ze niet al een miljoen keer van iedereen gehoord hebben. Dat is mijn les geweest van 2018 tot nu toe: het leven is te kort om te doen alsof dingen goed gaan. Eerlijk duurt het kortst, dus wees eerlijk, dan hou je lekker veel tijd over voor leuke dingen. 

Met mij is het dus best oké, met u?

Yannick Duport studeerde politicologie. Schrijft graag. Publiceerde eerste minicrimi in NieuwNAT: over gedumpt lijk in Seringenpark. Hoopt stiekem op mooie toekomst als misdaadschrijver. Tegendraads. Enige 30-jarige zonder Facebook- en Twitteraccount, maar sinds enige tijd wél met smartphone. Als Aalsmeer-Ooster woonachtig in Hoofddorp.