Dit is een non-column

Deze column gaat niet over Donald Trump

U begint met het lezen van dit stukje en ik hoor u denken: “ah! Yannick gaat vast eindeloos lang door over de Amerikaanse presidentsverkiezingen en wat een drama het allemaal is!” En dan zou ik ik u zeggen dat u ernaast zit. “Ja, natuurlijk Yannick, we weten immers allemaal dat het een drama is daar in de VS,” zou u dan nog harder denken. En ja, natuurlijk is het sneu dat de democratische verkiezingen in het machtigste land ter wereld op geen enkel moment meer is geweest dan een lachwekkend circus. Geen moment is het over beleid gegaan, of in ieder geval geen moment over beleid dat een president kan bewerkstelligen, en dat is jammer. Want wat Amerika aan gaat, dat gaat ons allemaal aan, en met deze verkiezingen is Amerika er qua progressiviteit, inclusiviteit en tolerantie niet op vooruit gegaan. Ik zal u wel zeggen dat ik u nooit had geloofd als u een week geleden had gezegd dat Trump zou winnen van Clinton. Niet omdat Clinton nou zo'n geweldig politiek talent is, maar vooral omdat Trump zo Trump is. Ik kan er niet eens een ander woord voor bedenken. Hij is in ieder geval een geval apart. Nooit zien aankomen dat die clown het Witte Huis zou gaan betrekken.

Ik zag de Brexit trouwens ook niet aan komen, dus als ik u ooit probeer iets voor u te voorspellen: geloof geen woord van wat ik zeg. Misschien denkt u nu dat ik het wil hebben over de Zwarte Pieten, maar dan zit u er echt mijlenver naast. 

Ook niet over Zwarte Piet

Het is me afgelopen week drie keer overkomen dat mensen in mijn omgeving probeerden me te peilen over mijn mening wat betreft Zwarte Piet. Mijn mening is dat ik het niet weet, en dat het me als ik heel eerlijk ben bar weinig kan schelen. Ik heb mijn leeftijd niet gemeen met de mensen die dol zijn op Piet, en mijn huidskleur niet met diegenen die zich erdoor gemarginaliseerd voelen. Zodra iemand mij kan uitleggen waarom de mening van een kinderloze blanke dertiger ertoe doet, zal ik een mening formuleren. 

Het is wat mij betreft een discussie waar iedereen verliest. Zij die voor de zwarte Zwarte Piet zijn, zijn dit vooral omdat ze vinden dat we een volksfeest niet moeten veranderen omdat sommigen zich beledigd voelen. Zij die tegen zwarte Zwarte Piet zijn laten zich ongelofelijk kennen door zich beledigd te voelen door een voor volkse kinderheld uit een ander tijdperk. De enige manier om met enige waardigheid uit het hele debat te verschijnen is niet mee te doen en te accepteren waar de mensen die er wel de energie voor op kunnen brengen besluiten. Regenboogpiet? Prima. Roetveegpiet? Prima. Blanke Piet? Dan is het gewoon je buurman met een gek pak aan, maar prima, kan mij het schelen. Het punt is ik wil het er niet over hebben.

En ik kan het niet maken een hele column te schrijven over mijn leeftijd

Ik ben over een maand jarig, maar daar wil ik het eigenlijk ook niet over hebben. Het is een grote, ik word straks dertig. Dat is er zo een die je moet vieren, je dertigste verjaardag. Ik vier mijn verjaardagen al jaren niet meer. Te veel gedoe, bovendien is de familie hier in Nederland vrij klein en is het ook weer zo'n ding om de Franse helft van de clan 600 kilometer te laten rijden om 'joyeux anniversaire' te zeggen. Toch is het raar dat hoe meer verjaardagen achter je liggen hoe sneller ze voorbij lijken te schieten. Maar ouder worden we allemaal, dat zijn nu eenmaal de regels. Ik kan toch moeilijk in een column gaan doen alsof ik zo bijzonder ben, omdat mijn leeftijd voortaan met een drie begint in plaats van een twee? In voetbaltermen ga ik er zelfs op vooruit: 3 – 0 is een keurige thuisoverwinning voor een club; 2 – 9 is een afstraffing van jewelste, een wedstrijd na welke zelfs de tegenstanders naar de spelers van de thuisclub toe komen om sorry te zeggen. Dus als ik vanuit mag gaan dat ik zelf de thuisclub ben wordt het alleen maar beter. Sterker nog, hoe ouder ik word, hoe onwaarschijnlijker de nederlaag: de thuisclub gaat er alleen maar meer scoren. In mijn hoofd is deze vergelijking heel logisch. Als hij voor u niet over komt, dan moet u even een reactie hier beneden neerzetten, dan maak ik wel een diagram met uitleg. 

Wie het weet mag het zeggen

Zoals u merkt gaat deze column vooral over waar ik het niet met u over wil hebben. Deze week kon ik vooral dingen bedenken waar ik het niet over wilde hebben. Ik zou u niet kunnen vertellen waarom, behalve dat er dingen gebeuren die me bezig houden, maar waar ik geen mening over heb. Het is een gek jaar, 2016. Een jaar waarin gebeurtenissen plaatsvinden die grote gevolgen gaan hebben. Een jaar dat de geschiedenisboeken in gaat, omdat de wereld kanten op schoot, en niemand precies kon voorspellen wat de gevolgen zouden zijn. Tegelijkertijd leven we in een tijdperk met Twitter, Facebook en de wereld aan onze vingertoppen, maar elkaar geen tijd geven geen mening te hebben. Reacties moeten direct en krachtig zijn, ten slotte. Er is een compleet gilde experts en specialisten opgestaan, dat profiteert van speculatie en paniekvoetbal. Ieder programma met een nieuwsthema zit vol met mensen die we experts noemen eigenlijk niets weten omdat niemand nog iets weet. 

Ik betwijfel of Donald Trump zelf enig idee heeft wat hij van plan is. Ik weet wel zeker dat niemand in het Verenigd Koninkrijk weet wat nu te doen, nu de Brexit eraan zit te komen. Ik weet niet wat we moeten doen tegen IS, of wat precies het meest wenselijk einde van de Zwarte Pietendiscussie is. Als ik het komende decennium vooruit kijk is het enige wat ik zeker weet dat ik gedurende die hele periode een dertiger ben, en eerlijk gezegd weet ik niet eens zeker wat ik daarvan denk. Ik denk dat ik met mijn verjaardag maar een kratje bier en wat wijn in huis haal, dat lijkt me wel handig.