Column: ‘Weekendje Weg’

Door: Belle Fleur. Met geen mogelijkheid krijg ik mijn koffer dicht. Mijn man begrijpt dat niet. Mannen begrijpen wel meer niets van vrouwen en dat is geheel wederzijds. Hoop doemde op toen mijn vriendin onverwacht binnenstapte en met haar volle gewicht op de nieuwe koffer ging zitten om zodoende het ontstane probleem vakkundig op te lossen.

Mijn man neemt via Rotterdam de kortste weg naar Zeeland. Maar dat valt tegen. Na drie uur filerijden bereiken we uiteindelijk ons reisdoel: het Fletcherhotel.

Op de plaats van bestemming gaan we op zoek naar kamer 14. Via een uit zuinigheidsoverwegingen, donkere gang zien we dat nummer 13 ontbreekt. Onverkoopbaar blijkt. Het slechte zicht kan ook met een kapot ledlampje te maken hebben, maar daar komen we in het donker niet achter. Dus verder op zoek naar kamer 14, wat tenslotte neerkomt op kamer 13, maar dan met nummer 14 op de kamerdeur. Bent u er nog?

Eerst maar wat eten. Niemand in het hotel spreekt onze taal. Ik zie mooie Spaanse obers met grote ogen en dito borden de gasten bedienen. Overvloedige maaltijden schuiven aan ons hongerig oog voorbij. Wij beperken ons tot sliptongetjes en een garnalencocktail en duiken tussen de heerlijk gesteven lakens, ons bed in. We kijken nog een stukje van de kroning van Charles en Camilla op TV. Dit laatste uit onbedwingbare nieuwsgierigheid van mijn kant. Het hele spektakel doet mij  vol afgrijzen walgen van zoveel overvloed en verspilling. Maar dit geheel en al terzijde.

De volgende dag kom ik erachter dat ik één schoen en mijn onontbeerlijke tandenborstel vergeten ben. Hetgeen een rit naar Burgh-Haamstede rechtvaardigt waar ik in de uitverkoop gelijk maar vier paar nieuwe schoenen aanschaf en twee nieuwe tandenborstels. Altijd handig en ze eten geen brood, zou mijn moeder zeggen.

In de nacht heerst er volmaakte stilte. Zelfs de vogeltjes, toch in groten getale aanwezig, weigeren hun snaveltjes open te doen.

Het leven zit vol verrassingen. Bij het ontwaken vindt mijn man onder zijn matras een briefje van 25 gulden. De voor ons opmerkelijke vondst brengt ons even in verwarring. Zou er sindsdien niet meer onder de bedden gestofzuigd worden of zou het in Burgh-Haamstede nog steeds het gangbare betaalmiddel zijn? Mijn fantasie neemt de vrije loop.

Mijn man belt de receptie en vraagt naar de Spaanse ober. Hij  blijkt onvindbaar.

Bij het ontbijt dachten wij de mooie vriendelijke ober wel te zien verschijnen maar bij navraag bij een collega, die smeekte anoniem te blijven, komen we erachter, dat Guillermo een zeer goede werknemer is, doch dat hij de Spaanse levenswijze nog graag aanhoudt wat betekent, dat hij doorgaans niet voor elf uur ’s morgens aanspreekbaar is.

We nestelen ons op het terras voorzichtig in de eerste zonnestralen van de dag en vergeten vervolgens het hele incident. Wij zijn tenslotte een weekendje uit.